Magisch Maleisië

Daar is die dan, met pijn in m'n hart schrijf ik de laatste blog van Maleisië. Want de reis is aan z'n einde gekomen. Ik ben er van overtuigd dat iemand met de tijd heeft lopen klooien. Hoe kunnen 5 weken anders zo snel voorbij gaan? Maar goed, voor ik afsluit heb ik eerst nog het een en ander te vertellen.

Omdat de hele blog in het teken van 'de laatste' staat, wil ik beginnen met de volgende punten. Juist omdat ik die normaal als laatst doe, en ik wat minder 'laatst' wil in de 'laatste' uren. Ja, volgen jullie me nog?
1. Jos, wie ben je? Sinds je reactie van een paar dagen terug zijn we diep gaan nadenken wie Jos kan zijn. Niemand kent Jos. Dus Jos, onthul je identiteit. Waar ken ik je van? Of waar ken ik je niet van?
2. Helaas heeft niemand de vraag van het eerste dier in de ruimte goed beantwoord. Het goede antwoord was een vuurvlieg.

Oké Kuala Lumpur. Volgens mij was het wel al duidelijk dat ik deze stad geweldig vind. Met elke dag die we hier zijn geweest ben ik meer en meer van deze stad gaan houden. Maleisië zelf was echt geweldig, zoveel dingen gedaan en meegemaakt. Maar als mensen vragen wat we nou echt wat leukste vonden, is KL zonder twijfel het antwoord. De stad heeft zoveel verborgen plekjes. Ik geloof dat ik me hier voor altijf zou kunnen vermaken. Ik neem jullie mee naar de afgelopen 2 dagen.

Dinsdag 21 augustus
Vandaag zijn we naar KL Sentral geweest. Een gebouw waar je goed souvenirs kan shoppen. En ondanks dat niemand het goede antwoord heeft gegeven, heb ik er toch wat gehaald. 's Middags ben ik gaan zwemmen. Na het zwemmen ging ik terug naar het hostel. Ik had mijn bikini nog aan met een strandjurkje toen de bel ging. Vreemd, want de deur is gewoon open. Maar ik deed toch maar open omdat de eigenaars even weg waren. Er stond een stel voor de deur. Hij kijk heel nors en boos en zij in een boerka. Zonder een woord te zeggen drukte hij een papier in mijn handen, met het nummer van het hostel erop. Ik zei ja dat is hier, maar het is wel een dorm. Geen reactie. Ik zei ja kom maar binnen, dan bel ik de eigenaar even. Ik liep naar binnen en toen ik achterom keek zag ik de mensen niet. Dus ik deed de deur weer open en gebaarde dat ze naar binnen konden komen. Dus ik belde de eigenaar en hij zei dat hij eraan kwam maar dat de mensen geen Engels spreken dus ik ze kon negeren. Dus ik liep terug naar mijn kamer. Maar deze mensen waren in de veronderstelling dat ik de host was én dat ze een private room hadden. Toen ik na 3 minuten weer de woonkamer inliep was de man weg en lag de vrouw op de bank te huilen. Ik gaf haar een glas water en pakte google vertalen erbij. Ik heb toen uitgelegd dat ik niet de eigenaar ben maar ook maar gewoon een gast. Ze knikte. Ik vroeg of ik wat voor haar kon doen. Ze zei van niet. Na een tijdje zei ze 'room, I want my room'. Ik heb haar toen met vertalen uitgelegd dat het een slaapzaal was. Ze schrok want dat wist ze niet, ik schrok niet want ik was al verbaasd dat een vrouw in een boerka op een slaapzaal zou slapen.
Toen kwam haar man weer. Wat een vreselijke eikel. Ik heb respect voor elk geloof, maar ik verwacht dat zelfde respect terug. Jij en ik vriend, we staan gelijk. Dat ik toevallig een letter anders heb in mijn chromosoon betekent niet dat jij ook maar 1 centimeter boven mij of welke andere vrouw staat. Dat respecteer ik niet. Ik wil met je praten, je alles uitleggen. Maar als jij mij behandelt alsof ik niks ben. Behandel ik jou alsof je niet eens bestaat. De rest van mijn contact is dus ook via de vrouw verlopen. Tot hij haar aantikte en zei dat ze moest komen. Ik moest me inhouden om te zeggen dat het haar hond niet was en dat die even normaal moest doen, dat het laf is boos te worden op je vrouw omdat ze per ongeluk een slaapzaal heeft geboekt en dat die anders eens met zijn luie reet zelf had moeten boeken, dat het in 2018 toch écht de tijd is dat man en vrouw gelijk zijn, wat hij haar van zou vinden als een man ooit zo zijn dochter zou behandelen, wat hij er van zou vinden als ik hem zo zou behandelen. Want vriend, met jouw laffe daden ben ik meer man dan jij ooit zou zijn. Zo gelukkig heb ik dat allemaal niet gezegd en heb ik alleen de vrouw gedag gezegd.

Woendag 22 augustus
De laatste dag... Ik ga jullie vertellen hoe we onze laatste avond besteed hebben. We hebben de mike bike fietstour gedaan. BESTE OOIT. Het was zo gaaf. We hebben weer zoveel nieuwe kanten van ons geliefde KL gezien. In KL, een beetje buiten het centrum ligt echt nog een local dorpje. We fietste er langs en stapte af zodat de gids wat info kon geven. Tot er mensen naar ons toe kwamen en vroegen of we bij ze wilde komen eten. Het offerfeest (die duurt hier 4 weken) is vandaag begonnen en de hele familie zat in het huis en wij mochten aanschuiven. Wát een ervaring. We mogen echt niet klagen over het eten van de afgelopen weken. Maar zo lekker als dit... Ik geloof dat ik nog nooit zo lekker heb gegeten. We werden zo open ontvangen. En ik vind het zo jammer dat het in NL niet gebeurt. Daar vraag je geen vreemde die langs fietsen of ze mee willen eten. Maar het is juist zo geweldig, dat is hoe je mensen leert kennen, je netwerk verbreed en ja het was gewoon geweldig. De rest van de tour was ook nog geweldig. We zijn bij een tempel geweest. Anne en ik hadden een korte broek aan dus we kregen een doek die we om moesten slaan. Toen we de tempel uit liepen en hem terug wilde geven zei die man dat we hem mochten houden. Ook dat schijnt niet vaak te gebeuren. Het was echt onze lucky day.

En tegelijkertijd was het ookn niet onze lucky day, het was de last day. Maleisië was zo mooi, gaaf, indrukwekkend. Soms waren er dagen dat alles tegen zat, dat het even niet zo leuk meer was. Maar toch waren ook deze dagen leuk. Het terug naar huis gaan is heel dubbel. Ik wil niet weg uit KL. En er zijn ook nog steeds dingen die we niet hebben gezien. Maar als ik dan zie en hoor hoe m'n ouders uit kijken naar mijn terugkomst. Dan voel ik me ook heel erg lucky. Lucky dat zij mijn ouders zijn, dat ze me eerst los laten en 5 weken missen en zich (soms) zorgen maken, om vervolgens de dagen af te tellen dat ik thuis kom en me dan liefdevol in de armen sluiten. Dus wat een lucky kid ben ik, de wereld afreizen en weten dat er altijd een thuis op je wacht.

Nou mensen, ik ga toch afsluiten. Ik heb voor het eerst geen idee wanneer de volgende reis is. Het kan deze winter zijn, deze zomer, of het komt volgend jaar niet. Ik krijg namelijk de mogelijkheid om volgend jaar 6 maanden in het buitenland stage te lopen. Dus alles hangt daar vanaf.

Dus dit was hem voor nu, waarschijnlijk tot snel.

Liefs