Perhentian

Zo daar is weer een blog. Het heeft even geduurd omdat er over sommige dagen niet veel viel te vertellen, en de afgelopen dagen zat ik op een eiland waar we niet altijd goed internet hadden. Ik zal de eiland dagen beschrijven.

Dit waren de dagen waar ik naar uit keek. De dagen waarin ik zou duiken en m'n padi zou halen. Ik had al contact gehad met een duikschool op het eiland en alles, inclusief verblijf, bij hun geregeld. Na een lange nacht kwamen we daar aan. We hadden een nachtbus en het was nogal een ervaring. Om half 4 's nachts kwamen we bij de ferry aan die pas om 7, uiteindelijk half 8, zou vertrekken. We moesten dus wachten. Gelukkig is daar weer het verhaal van Luca die overal slaapt. Tussen de gillende moskeeën, pratende mensen, straatverlichting en op een gek bankje ben ik heerlijk in slaap gevallen.
Maar goed, lange nacht dus en we kwamen aan bij de duikschool. Vol enthousiasme zei ik dat ik kwam voor de duik. 'We are closed' was het enige antwoord wat ik van deze niet zo vriendelijke meneer kreeg. 'No you're not' was dan ook mijn antwoord terug. 'Yes, closed, next week open' aldus meneer vrolijk. 'No last week i made a reservation, so open' aldus Luca die ondanks het slapen op straat, niet haar 9 uur slaap had gekregen en dan niet heel veel aan kan. Nou al snel kwam er een andere man bij 'we are closed'. Ja toen dacht ik wel even 'vervelend' (mijn vader vindt het niet netjes als ik kut zeg). Maar ook deze man legde ik uit dat ik toch echt gereserveerd had. Toen kwam Emma, degene waar ik contact mee had gehad. Ook zij vertelde ons dat ze gesloten waren. Ik heb eerst even diep adem gehaald voordat ik een reactie gaf. Ze deden nogal vaag waarom ze gesloten waren en zei dat ze volgende week weer open waren. Ik dacht (zei gelukkig niet hard op) dat ze me dan wel duikles in de Noordzee kon geven omdat ik dan toch echt weer thuis was. Toen bedacht ik me dat we dus ook geen slaapplek hadden. Die moesten we dus zoeken. Ik zei, vroeg het lekker niet, dat we onze tassen wel zouden laten staan. Nou een slaapplek zoeken is nog nooit zo moeilijk geweest. Het meeste zat vol en wat niet vol zat was of heel erg duur of heel erg vies. Toch was de keuze snel gemaakt. Aangezien het geld er niet is zijn we voor vies, lees echt heel heel heel erg vies, gegaan. De 2 nachten die we op t eiland hebben verbleven hebben we 2 verschillende slaapplekken gehad. De slaapplek waar ik lig nu ik mijn blog schrijf is misschien wel de ergste ooit. Ik heb veel slaapplekken gehad op deze wereld, maar dit. Ik overdrijf niet als ik zeg dat het matras niet dikker is dan 5 cm. Ik lig letterlijk op de latten en die voel je overal. Dus ik ga zittend slapen, tussen de latten in. Nou voel ik me ook wel ontzettend verwend dat ik kan zeuren over een dun matras en latten die je voelt zitten. Maar ja, ik moest het toch even kwijt.

Oh, in al mijn emoties vergeet ik het verhaal van de duikschook te vertellen. Ik geloof dat ik wel 15 keer tegen Anne heb geroepen dat ik een hele slechte recensie zou gaan schrijven. Tot ons eindelijk werd verteld wat nou het probleem was. De overheid is streng gaan controleren op visums. En deze duikschool bestond uit veel westerse instructeurs die geen visum hebben. Ze zijn opgepakt en hebben in de gevangenis gezeten. Met tranen in haar ogen vertelde Emma dat de gevangenis in Maleisië echt geen pretje is. Vandaar dat ze nu ook gesloten zijn, ze zijn bang om weer opgepakt te worden. Toen ik vroeg hoe nu verder kreeg ze nog meer tranen in haar ogen. 9 jaar lang heeft Emma haar hart en ziel in het bedrijf gestopt. Ze had eindelijk een thuis gevonden, en nu moet ze waarschijnlijk teurg naar Zweden omdat ze geen visum kan krijgen om te werken. Nu voelt mijn bed met die latten toch niet zo verkeerd. En die slechte recensie laat ik ook achterwegen. Ik hoop dat Emma ooit weer een plek mag vinden die als thuis voelt.

Oke ja het waren best wel intense dagen, de mensen hier zijn best onaardig, het was behoorlijk avontuurlijk en nog nooit heb ik zo erg naar thuis verlangt als in deze dagen. MAAR: jongens, jongens wat is het hier onnatuurlijk mooi. We hebben ook een snorkeltour gedaan. Dan wel geen duik, maar ik moest en zou de zee in gaan. We zijn naar verschillende points gegaan, met zoveel vissen en koraal en het water was zo helder. Wie denkt dat het mooiste op de wereld op land te zien is heeft het mis, daar onder water is het zoveel mooier. Je hoort alleen je eigen adem, en voelt je heel vrij. De vissen namen me op als hun eigen vissen-zus. Ik heb letterlijk met een school vissen mee gezwommen. Ze maakte plaats voor me en ik bewoog met met hen mee. Ook heb ik Freddy (van Sri Lanka) weer gezien, hij is uitgegroeid tot een grote volwassen schildpad (hij heeft een enorme groeispurt gehad). Hij lag eerst op de bodem van de zee, maar hij kwam omhoog. Samen bewogen we ons omhoog naar de oppervlakte van de zee. Alleen hij en ik, hij gaf een knipoog en zwaaide met zijn pootje, daarna ging hij weer naar beneden.
Laten we met z'n alle proberen de oceaan schoon te houden van plastic en olie. Want in een wereld volgebouwd voor mensen, zou het toch fantastisch zijn als de oceaan gewoon de oceaan blijft.

Ondanks de overweldigende natuur en prachtige onderwaterwereld, zijn we vandaag wel weer vertrokken. Op het eiland is niet heel veel te doen en ook de onvriendelijke mensen zijn we zat. Terug naar Kuala Lumpur. De stad der steden, vriendelijke mensen, heerlijk bed, veel te doen, en het thuis gevoel dat Emma op Perhentian had. Zij is 9 jaar in haar thuis gebleven. Mag ik dan alsjeblieft ook 9 jaar in KL blijven, 8,5 is ook goed.