Reisje: dag 4 en 5

28 april 2019 - Marrakesh, Marokko

Eerst maar even een voorwaarschuwing, dit wordt een lange blog want ik moet dag 4 en de nacht in de woestijn als gastschrijver schrijven en daarnaast moet er het nodige gerectificeerd worden. Om daar maar gelijk mee te beginnen, weten jullie nog dat Luca mij in de blog van dag 1 belachelijk maakte omdat ik teveel onderbroeken had meegenomen? Nou, het kan ook te weinig zijn, zeker als je als jonge vrouw vlak voor je vakantie door leveringsproblemen noodgedwongen aan een andere pil begint en die blijkt toch wat anders te werken waardoor je nét tijdens je trip naar de Sahara ongesteld wordt. En als je dan ook nog eens geen maandverband bij je hebt is het feest compleet, helemaal als je de sanitaire voorzieningen bij de Berbers in de Sahara kent.

Maar eerst dag 4. Vanmorgen, na een niet zo lekkere nacht in onze eigen twee persoonskamer aan het ontbijt. Gezellig zo’n doorreishotel waarin verschillende groepen samen komen en geen rekening houden met anderen. Je kunt 1 of 2 pannenkoekjes (een standaard onderdeel van het Marokkaanse ontbijt) nemen, je kunt er ook 7 nemen en de anderen met het droge brood achterlaten. Toen op weg naar de Sahara met een tussenstop in Tinhir waar we een rondleiding van een Berber kregen. Die deed dat erg leuk en nam ons mee naar 'straten' en steegjes waar we anders nooit doorheen waren gelopen. De rondleiding eindigde bij een Berberse kleden handel waar ze vooral de Berberse gastvrijheid wilde benadrukken, het was absoluut niet de bedoeling dat we het idee kregen dat ze ons iets wilde verkopen. Die gastvrijheid was er ook zeker, we kregen een uitgebreide toelichting op het Berbers leven, hoe de tapijten worden gemaakt, rozenwater in onze handen en van een Berberse loljurk in onze gezichten gesprengeld en natuurlijk heerlijke muntthee. Maar we kregen toch ook wel het idee dat ze ons iets wilden verkopen toen het ene na het andere kleed werd uitgerold. Opsturen was no problem en visa possible. Nou ik heb ze een koekje van eigen deeg gegeven en ze Luca verkocht. We kwamen na lang onderhandelen uit op 1,5 kameel en de koop was gesloten. Helaas hebben ze Luca nog binnen de garantietermijn ingeruild maar de korte tijd dat ze getrouwd was is vastgelegd en hieronder te bewonderen bij de foto's.

Toen door naar de Sahara waar deze tour om was begonnen. De reis was ons verkocht als: Op een trouwe kameel gezeten, ploetert u zachtjes in de zee van gouden zandduinen terwijl ervaren kameelrijders de weg naar ons kamp in de woestijn leiden. Eenmaal in het kamp, zul je genieten van een heerlijk diner en een nacht doorbrengen met kamperen en slapen onder een ongelooflijke sterrenhemel.

Nou ik wil de tekst graag herschrijven: Op een onwillige kameel gezeten, maakt u een klein rondje door wat zandduinen terwijl een jong ventje de aan elkaar gebonden kamelen voorop loopt. Na een uurtje stijgt u af en proberen wij u nog een flesje Saharazand a €10,- te verkopen waarna u naar uw tent moet lopen. Eenmaal in het kamp, zul je 1,5 uur wachten op het diner en een nacht doorbrengen met 4 anderen in een tent.

Wow! Was het zó erg? Ja maar enige nuance is op z’n plaats. Door de pakkende tekst waren de verwachtingen misschien iets te hoog gespannen, we hadden ook wat negatieve recensies gelezen maar wilden die niet klakkeloos aannemen. De kamelentocht was leuk maar verder dan de rand van de Sahara zijn we niet gekomen en het basiskamp was constant in zicht. Komt nog bij dat ik op een écht bijzonder chagrijnige kameel zat. Wilde hij eerst bij de start niet opstaan, aan het eind van de tocht zakte die hobbezak zonder waarschuwing plots door z’n knieën waardoor ik gelanceerd werd. Daar lag ik met m’n goed ingesmeerde vette armen in het zand. Er is een campagne waarbij mensen wordt gevraagd bij ongelukken vooral een helpende hand te bieden ipv foto’s te maken. Ik denk niet dat Luca die al eens heeft gezien want ze stond schaterlachend met tranen in haar ogen foto’s te maken, ongetwijfeld zet ze die onder deze blog. De zonsondergang was zeker mooi maar als ik op m’n dakterras in Zoetermeer zit zie ik die ook wel eens. Het verschil is dat ik op m’n dakterras hooguit wordt lastig gevallen door een wesp of vlieg waardoor Luca gillend naar binnen rent, in de woestijn was het een klein slangetje die hetzelfde resultaat bereikte. Ook de zonsopkomst was zeker mooi maar als ik in de file op de A12 sta zie ik die ook wel eens. De schitterende sterrenhemel had ikzelf in m’n hoofd mooier gemaakt dan hij is. Zeker, het was mooi en het aantal zichtbare sterren in vergelijking met Nederland is aanzienlijk. Liggend in een duinpan, in het donker en in de stilte is bijzonder maar toch…ik had het in m’n fantasie te mooi gemaakt. Slapen in de tent was vreselijk, ik heb letterlijk niet geslapen. Want ondanks dat we, in tegenstelling wat Luca eerder had geblogd, wel heel sociaal Whatsappgegevens hebben uitgewisseld met onze groep om foto’s te kunnen delen, zijn het nog geen goede bekenden van ons. Toen de Franse vrouwen ook nog eens in stereo een taal die we wel verstaan (snurken) gingen spreken wilde het al helemaal niet meer lukken om in slaap te vallen. En toen ik mezelf dan tóch bijna voelde wegzakken kwam er een zwerm muggen in de tent tot leven. Gelukkig moesten we er om half 6 uit om van de zonsopkomst te genieten.

Zijn deze dagen dan verloren tijd geweest? Nee, ondanks alle ontberingen (die mij maar weer eens hebben doen inzien dat ik toch meer een viersterren-hotel-type ben) was het mooi en interessant ruim 1200 km door Marokko te rijden en zo een indruk van het land te krijgen. We zullen elkaar nooit meer zien maar we hebben erg gelachen met de Italianen en tijdens het lange wachten op ons diner zaten we aan een tafel met een ander Frans stel en een Amerikaanse wat ook heel leuk was.

Wellicht heeft deze blog een wat negatieve toon maar dat komt dan omdat ik deze schrijf op de terugweg. De Italianen zijn doorgereisd naar Fez en er zijn groepen samengevoegd. Nou is dat niet erg, Luca en ik zijn toch niet sociaal, maar wat wel klote is is dat we van voertuig zijn veranderd. Heen zaten we met 8 man in een luxe Mercedesbus, terug zitten we met 15 man in een aftandse bus zonder airco die wordt bestuurd door een Marokkaan zonder doodsangsten. Vlak voor bochten inhalen zonder te weten of er een tegenligger komt, haarspeldbochten zonder vangrail met piepende banden nemen, met drie voertuigen tegelijk een bocht in, het maakte hem niet uit maar de rest van de inzittenden zaten er wat minder relaxed bij. De terugreis duurt zo'n 11 uur (600 km in 11 uur zegt gelijk iets over het wegennet) en we verlangen naar ons luxe hotels de komende 3 nachten want wat écht niet leuk was was de sanitaire voorziening in het woestijnkamp. Drie wc’s die amper doorgespoeld konden worden en één douche voor zo’n 150 man is niet echt luxe. Als mannetje vond ik mijn weg wel in de woestijn en de grote boodschap bewaar ik voor vanavond in het hotel. Maar om te eindigen waar ik mee begon, als je als vrouwtje in een bepaalde periode zit en je hebt met deze sanitaire ellende te maken, dan zou je wensen dat je beter naar je vader had geluisterd en wat meer onderbroeken had ingepakt.

Ik denk dat dit ook gelijk de blog voor dag 5 is want we komen pas rond 19:00 uur aan in Marrakech. Dan pakken we een taxi naar ons nieuwe hotel, gaan uren lang douchen, op zoek naar een eettentje en daarna heel lang slapen.

Foto’s

5 Reacties

  1. Marysia:
    28 april 2019
    Verder wel naar je zin Frank 🤣?
  2. Marian:
    28 april 2019
    Gelukkig heb je nog lol gehad met de Italianen😜geniet maar lekker van de douche/ toilet in jullie hotel😘
  3. Jurgen:
    28 april 2019
    Vriend ik zei toch waar begin je aan.
    Nog ff doorbijten en dan met gierende vleugels naar huis.
  4. Mama:
    29 april 2019
    Leuke blog hoor.
    Je hebt het maar weer meegemaakt allemaal.
    Nu lekker 3 dagen luxe😍
  5. Tilly:
    29 april 2019
    Trots op mijn broertje (en nichtje), echte doorbijters 😁