Reisje nummer 1

Hoi!

Een blog... Ondertussen is het denk ik niet meer nodig om te zeggen waar het over gaat. Ik ga een weekend weg naar Maastricht!! Zo die had niemand zien aankomen he? Heerlijk een weekend weg, en het lijkt me fantastisch om jullie op de hoogte te houden van elke winkel die ik in en uit ga. Ik denk dat het de meest spectaculaire verhalen gaan worden van de afgelopen 5 jaar. Oh en ik ga ook nog naar Marrakesh. Maar dat is een bijzaak. 
 

Zo heb ik toch nog een pakkende opening weten neer te zetten ;). Het kostte me na 4 keer een reis aangekondigd te hebben, namelijk wat moeite om de vijfde met net zoveel liefde en enthousiasme aan te kondigen. Maar Marrakesh is meer dan welkom. 

Marrakesh dus, ik ga het geen reis noemen. Voor mij is een reis meerdere weken weg, met een backpack op mijn rug, het hele land doortrekken, lang in een vliegtuig zitten enzovoorts. Dus Marrakesh valt onder de noemer 'reisje'. Dus vandaar de titel 'reisje nummer 1'. Ik zal jullie even meenemen in hoe dit zo tot stand is gekomen. Dat ik ooit naar Marokko zou gaan was geen verassing, geen 1 land zou een verassing moeten zijn, voor ik dood ga wil ik minimaal 80% van de wereld gezien hebben (ik sta nu pas op 7%). Maar soms zijn er landen die opeens hoog op je lijstje staan en dat je gewoon voelt; hier moet ik heel snel heen. Nou opeens was Marokko dat land. Toen ben ik me gaan verdiepen in het land, en ja dat moet je niet doen. Dat is net zoiets als kijken naar een nieuwe auto, je maakt een proefritje, en huh opeens staat er een nieuwe wagen voor de deur. Hoe is die daar nou terecht gekomen? Nou dat werkt bij mij dus zo met landen. Ik heb gezien wat er allemaal te zien, te doen, en vooral te eten valt. En vervolgens krijg ik een land niet meer uit mijn hoofd. Je kan niet meer eten, je denkt alleen maar aan hoe leuk dat land moet zijn, hoe goed jij je draai erin kan vinden. Sommige mensen hebben deze symptomen als ze verliefd zijn op een mens, maar daar doe ik niet aan. Maar goed, hartstikke leuk en aardig dat ik zo'n land niet meer uit mijn hoofd krijg. Maar dan ben je er nog niet 1,2,3. Allereerst het geld. Ja laten we eerlijk zijn; reizen is niet gratis. Gelukkig heb ik een nieuwe baan waar ik meer ben gaan verdienen, zijn vliegtickets naar Marokko aanzienlijk goedkoper dan naar Azië, en ben ik heel goed in sparen voor zo'n reis. Oké dat puntje viel dus wel te overzien. Toen de periode, ik wilde niet in de schoolvakantie gaan, want dat kost wel meer geld. En aangezien het maar om 1 week gaat kan ik wel tijdens school. Maar ik moest wel even goed kijken dat ik in een week ging waarin ik geen toetsen had of belangrijke dingen zou missen. Nou dat heb ik ook vandaag geregeld, doet ze gewoon even. En dan nog de reispartner. Dat was nog wel een dingetje... Geen van mijn vriendinnen kon mee, nou ja ze konden wel maar de sukkels willen allemaal niet uit Europa. Behalve eentje dan, en die kennen jullie allemaal; Anne. Maar zij is hard aan het sparen voor onze reis in 2020. Maar die onthul ik volgend jaar pas. Nou toen dacht ik er even aan om alleen te reizen. Na 5 jaar en toch best wel wat reiservaring, krijg ik steeds meer het gevoel dat ik het alleen zou durven/kunnen/willen. Maar daar waren mijn ouders. Die vonden het geen fijn idee dat ik alleen als een meisje van 20 (dan 21) op reis zou gaan. Ik denk dat ze dat op m'n 80e nog geen fijn idee vinden. Nou daar was dus maar 1 oplossing voor. Naar Marokko met mijn ouders. Dat was alleen niet helemaal de oplossing. De mensen die mijn moeder kennen weten dat vliegen niet haar ding is, gewoon echt niet dus (hoe ik haar kind kan zijn weet ik ook nog niet). En om nou 4 uur in een vliegtuig te zitten met iemand die strak staat van de spanning, tegen me aanhangt, schrikt bij elke beweging of elk geluid, dat lijkt me gewoon geen pretje. Gelukkig was daar nog mijn vader. Al ging dat ook niet heel soepel. Eerst heb ik heel lang aan zijn kop gezeurd om met me mee te gaan, daarna ben ik overgegaan naar het 'maar pap het is zo goed voor de vader-dochter band', ook al is daar niks mis mee. En toen uit het niets, toen mijn ouders in Ruurlo waren, kreeg ik het bericht. Hij wilde mee. Hier speelt ook mee dat mijn moeder hem waarschijnlijk gedwongen heeft om mee te gaan. Ze wilde niet dat ik alleen zou gaan, wist dat dat wel zou gebeuren als niemand mee zou gaan, en wilde zelf niet mee. Dus Frankie was de sjaak. Maar nu hij eraan gewend is vindt hij het ook leuk hoor, het is niet meer volledig onder dwang. Hij heeft foto's gezien van mijn tante die een tijdje terug in Marokko is geweest (dankje Tilly!) en hij moet er maar het beste van maken. 

We verblijven in Marrakesh en gaan drie dagen op tour naar Erg Chebbi, een prachtige Sahara. We gaan daar op een kameel heen (uiteraard weer goed uitgezocht hoe de dieren worden behandeld en we kiezen een tour operator uit die de kamelen naar een kamp brengt in de Sahara), bekijken de prachtige zonsondergang, genieten vervolgens van de sterren aan de hemel, eten midden in de woestijn. Nou jullie snappen wel waarom ik naar Marokko wilde. En dan staat ons nog véél meer te wachten.

Het eerste 'reisje blog' kunnen jullie lezen op 24 april. En het leuke is dat mijn vader een keer een gastblog wil schrijven. De man waar het kind het schrijven van heeft overgenomen. 

Oh en over Maastricht, het lijkt er misschien op dat de liefde en het enthousiasme daar niet voor is. En jullie dachten misschien dat het alleen een afleidingsmanoeuvre was, maar dat gaat in de zomer gebeuren. En daar heb ik ook zin in hoor mam. Gaan we lekker veilig met de trein! ;)