Resideren: het vertrek

‘Adios, zeg doei de groetjes en tabee. Ik vertrek naar de andere kant van de wereld en neem niemand met me mee’ – Dicht erbij

28 augustus… DE grote dag. Normaal gesproken zal ik zeggen ‘en jullie weten het, we beginnen bij het begin’ waarna ik over het afscheid vertel. Maar aangezien er wat nieuwe volgers zijn die deze bijzondere reis gaan volgen, schrijf ik het alsof ik het nog nooit geschreven heb. Dames en heren, we beginnen bij het begin; het afscheid.

Het was lastig, heel lastig. De afgelopen weken had ik beetje bij beetje al afscheid genomen van iedereen. Maar vandaag was de lastigste dag. Afscheid van de honden en m'n ouders. Thuis begon ik al met janken. Ik heb de honden plat geknuffeld, op een gegeven moment liepen ze weg voor mijn liefde...

En toen naar Schiphol. Hoe dichterbij we kwamen, hoe groter de knoop in mijn maag werd. Ik heb met mijn ouders nog samen een broodje gegeten op Schiphol. En toen was het tijd, de bagage afgegeven, en lopen naar de gate. Mijn moeder zei het al zo mooi 'liefde doet pijn'. En dat doet het zeker. Dankbaar dat ik liefde krijg en voel voor mijn ouders. Maar het maakt het wel lastig om afscheid te nemen. Na vele knuffels was het tijd. Mijn vader duwde mij richting de gate, ik geloof dat ik er anders nog stond...

En nu is het afscheid genomen en ben ik alleen op het vliegveld. Niet echt alleen natuurlijk want er zijn hier heel veel andere mensen. Een paar daarvan hebben mij helaas ook heel dramatisch zien huilen. Maar ik ken niemand, geen grote groep om me heen. En nog vervelender; geen Anne. Niet dat we vorig jaar veel woorden hebben gewisseld op het vliegveld, we zaten allebei in onze eigen bubbel. Maar ze was er, Anne ik mis je nu al.

De afgelopen weken werd ik heen en weer geslingerd tussen ‘ik heb er heel veel zin in’ en ‘Waar ben ik aan begonnen’. Uiteraard zei ik tegen iedereen dat ik er heel veel zin in heb, want dat is ook écht zo. Maar nu, nu heeft ‘waar ben ik aan begonnen’ de overhand. Bang? Ja. Maar niet voor hetgeen waar iedereen me zo’n 3 miljoen keer voor heeft gewaarschuwd. Ik weet dat Zuid-Afrika niet de reputatie van het meest veilige land ter wereld heeft. Maar als ik ook maar 1 seconde had getwijfeld aan mijn eigen veiligheid, dan was ik niet gegaan. En nu denken jullie; maar luc waar ben je dan wel bang voor? Nou dat zal ik jullie eens even vertellen:

1. Bang dat ik erge heimwee krijg.

2. Bang dat ik niet kan wennen aan de hele andere cultuur.

3. Bang dat de droom die ik al jaren heb tegen gaat vallen.

4. Bang voor de verhalen/ situaties die me gaan raken.

5. Bang dat ik niet genoeg van de grote volwassen wereld af weet om me daar te redden.

Dit is waar de ‘waar ben ik aan begonnen’ Luca bang voor is. Gelukkig is daar de ‘ik heb er heel veel zin in’ Luca die me geruststelt. Ook dat deel ik uiteraard met jullie:

1. Ik zal thuis vast wel missen. Maar ik heb nog nooit erge heimwee gehad. En krijg ik het wel, dan ben ik zo weer even met thuis verbonden door te videobellen.

2. Dit denk ik dus elk jaar, Luc ouwe zenuw dat je bent. In Sri Lanka kon ik de eerste dagen NIET wennen. Ik had bijna een ticket terug naar huis geboekt (wisten jullie niet he). Maar ik ben blij dat ik dat niet heb gedaan. Want na vier dagen was ik gewend en werd het een prachtige reis.

3. GAAT NIET GEBEUREN

4. Het is helemaal niet erg wanneer een verhaal me raakt. Zo lang het maar geen kogel is die me raakt zit alles goed (haha, sorry mam).

5. Ik weet ook niet alles, ben nog maar een jonkie. Maar wie weet er wel alles? Wie is er nou wel ooit echt klaar voor de grote volwassen wereld? En gelukkig ben ik daar met andere meiden. Dus als we allemaal een beetje weten van de grote volwassen wereld, komen we samen best ver.

Dus na deze tegenargumenten heb ik maar besloten te blijven zitten waar ik zit en te wachten tot ik kan boarden. Dat en het feit dat ik al een godsvermogen in deze reis heb gestopt. De verzekering vergoed waarschijnlijk niks met de reden ‘ik werd bang en durfde niet meer’. Dus het avontuur gaat van start. Ik ga resideren. Ik hoop dat jullie de komende maanden van mijn verhalen gaan genieten. Tot over vijf maanden.

Liefs