Resideren; week 1

Er is iets fout gegaan met de blog. Ik heb hem al zondag al online geplaatst, maar er is geen mail gestuurd dat ik een nieuwe blog had geschreven. Ik vond het al zo raar aangezien mijn moeder normaal gesproken binnen 3 seconde reageert en nu niet. Dus nu plaats ik nogmaals de blog van week 1.

De eerste Zuid-Afrikaanse blog!

‘But we lean forward to the next crazy adventure beneath the sky’– Jack Kerouac

Waar zal ik eens beginnen, nog geen halve week en ik heb nu al zoveel om te vertellen. Het is ook voor mij een beetje zoeken wat werkt. Wil ik van alle dagen alle details geven dan ben ik veel te lang bezig met schrijven en jullie veel te lang met lezen. Maar elke dag zit wel al vol met bijzondere verhalen en ervaringen die ik eigenlijk wel allemaal wil delen. Dus ik ga proberen er een middenweg in te vinden.

De reis begon goed in het vliegtuig. Vorig jaar zat ik in een overvol vliegtuig naast een huilende baby. Dit jaar heb ik blijkbaar weer wat goede karmapunten gekregen, want er zat niemand naast me dus ik kon lekker liggen. En lekker liggen betekent nóg lekkerder slapen. De vlucht duurde 11 uur en daarvan heb ik 7 uur geslapen.

En toen kwamen we aan in Port Elizabeth, mijn thuis voor de komende vijf maanden. We kwamen aan in ons huis en moesten gelijk de koffers droppen. Nou ja, 8 mensen moesten hun koffer droppen. Die van Elisa (kamergenoot) was blijven staan in Londen, dus die had niks om te droppen. We werden gelijk meegenomen naar de supermarkt en een telefoonwinkel voor een simkaart. En ik maar denken dat de Zuid-Afrikanen het juist zo lekker rustig aan deden. HUP GAAN. ’s Avonds kwamen we erachter dat ze die tijd toch niet zo serieus nemen. We zijn uit eten gegaan en hebben een uur gewacht op ons eten. Is normaal misschien niet zo erg maar ik had toch echt al heel wat uur niet meer gegeten. Vooral voor mijn reisgenoten wordt het dan niet zo leuk, maar het is goed gegaan.

Daarna sloeg het besef dat ik vijf maanden weg in als een bom. Ik kreeg last van heimwee en dacht alleen maar ‘hoe ga ik het hier 5 maanden volhouden’. Gelukkig ben ik een prater (as you all know) en heb ik het erover gehad met mijn kamergenoten. Ook gelukkig; ik ken mezelf heel goed. Ik wist dat het heel veel nieuwe indrukken waren op 1 dag en dat ik moe was. Volgende dag was de heimwee weg. Nog steeds zijn 5 maanden erg lang, maar ik maak me geen zorgen meer hoe ik dat moet gaan volhouden.

Vrijdag 30 augustus

Vandaag kregen we eerst een ‘code of conduct’. Met daarin alle dingen die we wel en niet moeten doen. Uiteraard alles voor onze eigen veiligheid. En met veiligheid bedoel ik dan natuurlijk niet voorkomen dat we vermoord worden. Maar dan bedoel ik geen seks met locals en mocht je toch ontzettend verliefd worden, dan een condoom gebruiken om je te beschermen tegen soa’s. Ja dat is ook veiligheid mensen. Uiteraard ook punten over overvallen enzovoorts. Want ja, die gebeuren hier ook.  (Laten we nou niet gaan doen alsof er nooit een overval in Nederland plaatsvindt). Om ons huis staan hekken en elektriciteitsdraden. Ook hebben we een alarmknop in huis, zodra we die indrukken komt de politie. (Grappig feitje, de alarmknop zit in mijn kamer. Naast de deur waar normaal de lichtknop zit. De vraag is niet of dit fout gaat, maar wanneer). En nou hoor ik veel mensen denken ‘dat is daar dan toch nodig he’. Ja dat is het. Maar stelletje hypocrieten; hoeveel mensen hebben er thuis een alarmsysteem? Een beveiligingscamera? Extra sloten op de deur? Oké dat dacht ik ook, ik wil er dus niks over horen.

Verder hebben we vandaag een rondleiding gekregen door de townships. Ondanks dat ik het al eerder heb gezien, blijft het toch wéér met beide voeten op de grond gezet worden. Een huisje niet groter dan dat wij in Ruurlo hebben, waar 14 mensen in wonen. En nog zoveel meer. Je ziet het op tv, je hoort het van verhalen, maar om het te zien is écht anders.
En overal plastic, leuk al die klimaatmaatregelingen. Maar we zijn er nog lang niet.

En toen het volgende puntje; een auto huren. Deze super onafhankelijke powervrouw rijdt gewoon auto in Zuid-Afrika. Stuur rechts, rijden aan de andere kant van de weg, verkeer dat niet is wat ik gewend ben (als in er lopen mensen op de snelweg) en ik doe het gewoon. Hier ben ik best een beetje trots op, dus kom maar door met die complimenten.
Die middag gelijk gebruik gemaakt van de auto. Samen met vier anderen ben ik naar de supermarkt gereden en hebben we boodschappen gedaan voor de komende 3 dagen. Het heeft twee hele uren geduurd voordat we de supermarkt uit waren.
Ook nog een leuk feitje, in Afrika koop je je elektriciteit in de supermarkt. Je gaat er heen met je kaartje, koopt je elektriciteit, krijgt een code en vult deze thuis in de meterkast in. Heeeel bijzonder. Overigens was de elektriciteit al eerder op de dag uitgevallen. En aangezien het hier al rond 18.00 uur donker wordt en wij erg lang weg waren met de boodschappen, heeft de helft van het huis aardig wat uurtjes in het donker door gebracht.

Zaterdag 31 augustus

Vandaag heb ik mij weer begeven op de Zuid-Afrikaanse wegen, de auto volgeladen met vier andere meiden. We zijn naar een shoppingmall gegaan om wat truien in te slaan. Want het is KOUD. Mijn moeder heeft nog 687014680 keer gevraagd of ik nou niet nog een lange spijkerbroek mee moest nemen of een dikke trui. Heb haar keihard uitgelachen. Want was hartstikke warm in Afrika. Hm valt vies tegen. En weer blijkt dat ik vaker naar mijn moeder moet luisteren…

Overigens is deze powervrouw vandaag bij het uitparkeren tegen een paal aangereden, daar wil ik dan weer niks over horen.

Zondag 1 september

Vandaag heb ik samen met 4 anderen rond gereden door Port Elizabeth. Het is natuurlijk onze stad voor de komende maanden. Dus we waren allemaal wel benieuwd waar we nou wonen en wat er allemaal te doen is. Port Elizabeth is best nog wel rijk, dus je hebt niet gelijk door dat je in Afrika bent. Behalve dus dat er mensen over de weg lopen. Of dat er mensen langs de kant van de weg zitten te wachten tot er iemand is die werk voor hen heeft voor die dag. Geen zekerheid, geen idee of je vandaag werk en dus geld krijgt. De hele dag wachten, nu in de kou, straks in de volle zon. Het goede nieuws is dat toen we vandaag terugreden alle mannetjes weg waren, dus aan het werk.

We zijn begonnen bij Donkin Reserve. Ik reed weer. En we moesten een hele steile heuvel op rijden. Ik moet zeggen dat ik met samengeknepen billen zat, de rest van de auto niet. Maar zij hadden niet door dat ik mijn gaspedaal helemaal had ingedrukt, we maar 30 gingen, en ik de teller steeds verder zag teruglopen… Maar we hebben het gelukkig gehaald. Het Donkin Reserver heeft ook iets cultureels, maar eerlijk gezegd heb ik het niet opgezocht. We waren gewoon bezig met de stad te verkennen en niet met de cultuur. Komt nog, ik beloof het. Daarna zijn we naar Summerstrand gegaan. Het straatje waar het allemaal een beetje gebeurt. Het was vandaag eindelijk ook lekker weer dus we hebben over het strand gelopen. Daarna lekker in een tentje aan het strand gegeten. En verder nog wat rondgereden. Daarna snel naar huis want er kwam een nieuw meisje aan en we vonden het lullig haar in een leeg huis aan te laten komen. Je bent een social worker of je bent het niet he.

Nu relaxen en niks doen. Bijkomen van deze intense, indrukwekkende, maar vooral fantastische dagen. Ik ben aan het genieten en niks meer dan dat.

Liefs