Resideren; week 11

11 november 2019 - Port Elizabeth, Zuid-Afrika

‘A wise girl knows her limits, a smart girl knows she has none’ – Marilyn Monroe

Maandag 4 november

Vandaag heb ik op stage geen kind gezien. We hebben met z’n drieën in een klein hok gezeten en aan school gewerkt. Om half 1 waren we alweer klaar. We zijn gelijk doorgereden naar het kantoor van Ready4Life, want onze benzinedop was gestolen. Eigenlijk zouden we dan gelijk Jaap moeten inlichten, maar jullie weten vast het verhaal van Jaap nog met de remmen. We hebben niet zulke hele fijne ervaringen met Jaap en hij zou ons een stuk meer laten betalen. Dus reden we naar het kantoor en is er vanaf daar iemand met ons meegegaan naar een garage. Nou ja, garage, gewoon een garagedeur met een ruimte waarin 1 auto past. Ik vind het geweldig, allemaal lekker makkelijk, niet al die zeikregels. Wat hou ik toch van Afrika. Nou de monteur kwam kijken en zei dat we over een uur terug konden komen want hij had nu zin om even pauze te nemen. Helemaal goed kerel, geniet van je rust. Dus een uur later stonden we weer bij hem voor de deur, waarna hij ons vervolgens weer afzette bij het kantoor. Want hij moest met de auto gaan rijden om het onderdeel te halen, het moest natuurlijk wel perfect passen. Nou, ik heb aardig een tijd zitten wachten maar uiteindelijk kwam hij aangereden met onze auto. Hij reed ons weer naar de garage, we stapten allemaal uit en toen moesten ik en Sophie en de monteur weer instappen. Ik snapte er geen ene snars van. Toen vertelde iemand van Ready4Life die mee was, dat je dit soort zaken in Afrika niet op straat afhandelt maar in de auto. Nou jongens, ik kan jullie vertellen dat ik mij net een drugshandelaar voelde. Hij begon met verontschuldigingen dat hij kleine dingen altijd gratis doet, maar dat het onderdeel duur was en dat hij daarom toch wel geld moest vragen. Hij werd er bijna zenuwachtig van. Probleem was dat hij geen pinautomaat had en ik geen contant geld. Dus daar gingen we weer, op weg naar een pinautomaat. Hij begon meer op een taxichauffeur te lijken dan op een automonteur. Hij was wel heel aardig, hij wil naar Nederland komen en vroeg om tips, vroeg wat typisch Nederlands eten is, ging bijna over zijn nek toen ik hem vertelde wat stampot was en zo hadden we hele gesprekken. Ik hoorde in mijn achterhoofd heel Nederland roepen dat ik niet zomaar bij iemand in de auto moet stappen. Maar los van het feit dat Ready4Life hem goed kent en ik niet alleen was, was het ook echt een hele aardige man, dankzij mensen zoals de monteur heb ik nog vertrouwen in de mensheid.

Dinsdag 5 november

Vandaag zou ik stage hebben, maar ik mocht er niet heen van Ready4Life. Ik vind de reden best grappig. Bij mij in de townships was het poepfeest! Het is een feest wat elk jaar weer terugkomt op 5 november. Mensen gooien dan poep naar elkaar, en ja, ook mensenpoep. Ze hebben hier natuurlijk niet echt riolering dus het wordt opgevangen in een bak, en dat gooien ze dan naar elkaar toe. De verhalen over de oorsprong verschillen nogal, zo gaat er een verhaal dat het begon als halloween. In plaats van zich te verkleden gooien ze poep naar elkaar. Ik vond het grappig en ontzettend vies tegelijk. Ik had het eigenlijk best wel willen zien vanuit de auto. Maar we hebben een witte auto en kregen van de leerkrachten te horen dat de auto echt helemaal bruin zou worden. En het is ook gevaarlijk want ze steken autobanden in de fik en smeren dat uit in elkaars gezicht. Dus ben ik maar niet gegaan.

Ik ben de dag begonnen op de sportschool. Een bizar idee dat in de witte wijk waarin ik woon het leven doorgaat. Mensen sporten, doen boodschappen en gaan naar hun werk. 30 minuten verderop gooien mensen poep naar elkaar toe. Na het sporten ben ik gaan lunchen met Sarah. Ik heb de lekkerste curry van heel Afrika op. En het was ook nog in een mooie tuin. Even genieten en rust. Want na 2,5 maand in een huis met 14 man merk ik dat ik die rust wel steeds meer nodig heb.

’s Middags heb ik gehaktballen voor mezelf gemaakt. Het avondeten is vaak gewoon prima. Maar de lunch, fabrieksbrood met ondertussen al 2,5 maand hetzelfde beleg. Nu heb ik de komende week elke dag een lekkere broodje bal als lunch.

Woensdag 6 november

Vandaag zijn we wel naar stage gegaan omdat we gister door de poepdag niet zijn geweest. We hebben weer vrij weinig gedaan. De kinderen hebben examens, dus we kunnen niet met ze werken. Wel met de kleine kinderen, maar daar hadden we nog geen programma voor.
’s Middags hadden we een gesprek met een medewerker van Ready4Life over ons watergebruik. Er is hier een ernstig watertekort. We mogen per persoon 50 liter water per dag gebruiken. Wij hebben deze maand het dubbele verbruikt van wat mag. Hierdoor werd de rekening een stuk hoger en dat moesten we zelf betalen. Welgeteld 3 hele euro’s per persoon. Ik dacht nah als het 3 euro per maand extra is maakt me dat niet veel uit. Maar dat was het nog niet, zoals ik al zei is er hier een groot watertekort. Op een gegeven moment is er vrijwel geen water mee. De kraan wordt dan als eerste afgesloten in de townships. Omdat er nou eenmaal het meeste wordt verdiend aan de witte wijken (blank en donker mag je hier niet zeggen, het is zwart en wit). Wanneer de kraan in de townships wordt afgesloten komen de kinderen van onze stages niet meer naar school omdat ze eerst kilometers moeten lopen om uit een put water te gaan halen. Die €3,- kan me gestolen worden, maar dat ik door elke dag te douche kinderen hun onderwijs ontneem niet. Dus is het nu in plaats van elke dag 2 minuten te douche, om de dag 2 minuten douche geworden.
’s Avonds zijn we naar een voetbalwedstrijd geweest in, jawel, het Nelson Mandela stadion. Het stadion waar in 2010 het WK is gespeeld. We gingen met mensen van Ready4Life en ook de garageman was mee. We komen aan en al snel hadden we de conclusie getrokken dat wij de enige witte waren in het hele stadion. 15 witte mensen in een stadion dat best goed gevuld is. Sommige mensen hadden meer aandacht voor ons dan voor de wedstrijd, ik denk dat ik wel 50 keer stiekem op de foto ben gezet. Wij hebben ons in ieder geval wel gericht op de wedstrijd. Ik snap niks van voetbal, maar het was wel echt spannend. Elke keer als er iets gebeurde vroeg ik aan Sarah wat het was, waarom dat zo was en ga maar door. Uiteindelijk heeft het team waar wij voor kwamen gewonnen.

Donderdag 7 november

Vandaag vroeg de wekker gezet en klaargemaakt om naar stage te gaan. Totdat Eva m’n kamer binnenkwam en vroeg wat we nou eigenlijk gingen doen op stage. Daar had ik ook geen antwoord op. Op stage hebben we geen wifi en dat hadden we wel nodig om aan school te werken en dingen voor te bereiden. Dus besloten we thuis te blijven.

Toen ik aan het eind van de dag rustig in bed lag kwamen de twee zoontjes van de host opeens onze kamer binnen. Ze mogen niet ons huis inkomen tenzij ze van hun moeder wat moeten vragen. Ze kwamen vertellen dat ze hadden gezien dat het glas van ons voorlicht op grond lag. We liepen naar beneden en inderdaad, het glas in 100 kleine stukjes. Ze liepen voorbij, zagen dat het ging vallen, hebben geprobeerd het nog op te vangen maar waren al te laat. Sarah en ik liepen naar binnen om het de anderen te vertellen. En geen van ons geloofde het verhaal. Dus gingen we naar buiten met Eva. De strenge juf van het huis. Ze heeft de kinderen verteld dat wij nergens tegenaan zijn gereden en dat het glas stevig is dus dat het er niet zomaar uitvalt. ‘Dus vertel ons nu maar wat er echt is gebeurd’. Die jongetjes durfden nu niet meer te lachen en vertelden dat ze met een bal tegen onze auto hadden getrapt. We zijn naar hun moeder gegaan, want zo’n lamp maakt zichzelf niet. Ze baalde natuurlijk enorm, maar wij ook. Maar we hebben het netjes kunnen regelen.

Vrijdag 8 november

We hebben vandaag eerst de auto naar de garage gebracht. Daarna heb ik nog wat aan school gezeten. ’s Avonds hebben we gebraaid, een Afrikaanse BBQ. Langzaamaan gaan steeds meer mensen uit huis weg. Zo gaan aankomende dinsdag de 5 pabo’s weg. Ze hebben uiteraard allemaal een eigen naam, maar hun verzamelnaam is pabo’s, want verassend; ze doen de pabo. Maar goed, we wilden nog een keer met het hele huis gezellig braaien. Daarna spelletjes gespeeld, was een gezellige avond.

Zaterdag 9 november

Ik ben nog nooit zo lui geweest als vandaag. De hele dag een beetje in bed gelegen, films gekeken, boek gelezen en aan school gezeten. ’s Avonds heb ik gekookt. We koken in tweetallen en als je een goede kookpartner hebt is het altijd gezellig in de keuken.
’s Avonds zijn we uit gegaan, was erg gezellig. Wel met het resultaat dat ik de hele zondag ziek in bed heb gelegen dus daar hoef ik ook geen stukje meer over te schrijven. Enige wat ik erover kan zeggen is dat ik nooit meer Sambuca ga drinken.

Ik ben er jongens, op de helft van de mooiste reis die ik ooit had kunnen maken. Ik heb van tevoren veel nagedacht over hoe het zou kunnen zijn, maar dat het zó tof zou zijn is geen seconde in mij opgekomen. En nou komt dat ook zeker door de mensen waarmee ik ben. Een grote groep vrienden waarmee we onze eigen Zuid-Afrikaanse familie vormen. En dat voelt echt zo. Mama Eva die tijdens het uitgaan let op iedereen en die verteld dat we vanavond een mengsel maken van alle groentes omdat het zonde is om weg te gooien. Zussen Bar en Mir, die op random momenten bij je in bed komen liggen om te kletsen, klein broertje Joerie die zo lekker jong en gezellig is. De pabo’s als nichtjes die best wel wat van mij verschillen maar waarmee ik het heel erg goed kan vinden. Sophie als de raadgevende tante. En dan Sarah; grote zus, het vervelende nichtje, de strenge moeder, de oude oma en de gezellige tante in één. Maar bovenal de beste (ONGEDWONGEN) (grapje tussen mij en Sarah) vriendin die ik in 2,5 maand had kunnen maken. Vriendschappen bouw je hier nogal intens op omdat je natuurlijk constant op elkaars lip zit. Wat er ook voor zorgt dat er wel eens ruzies zijn, maar vooral een hoop gezelligheid. En ondanks dat ik Nederland nu in kleine dingen begin te missen, zal ik mijn Zuid-Afrikaanse familie straks erger missen dan dat ik Nederland ooit heb gemist. Dus ik ga nog eens even genieten van mijn familie; de Familie Kaasie.

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s

3 Reacties

  1. Mama:
    11 november 2019
    Mooi verhaal weer schatje.
    Fijn dat je in afrika ook zo'n lieve en gezellige familie hebt.
    Je familie in nederland is ook gek op je hoor.
  2. Lianne:
    11 november 2019
    Heey Luca
    Geniet er nog even van. Dan gaan we zachtjes aan beginnen met aftellen ;). Wij missen Luca wel een beetje.

    X Lian en Sam
  3. Anja de Koning:
    12 november 2019
    Nog voor 100% blijven genieten voor je het weet zit het er weer op. Je zal straks wel weer aan onze westerse snelle natte koude wereld moeten wennen.