Resideren; week 12

“If I have ever seen magic, it has been in Africa.” John Hemingway

Maandag 11 november

Vandaag weer een nieuwe week. Op stage hebben we ons weer opgesloten in ons hok van 2 bij 2. Naarmate de dag verstreek, hoe verdrietiger ik werd. Want vandaag was de dag dat de pabo’s vertrokken. ’s Avonds zijn we met iedereen uit eten gegaan, we hadden een speech geschreven en een kleinigheidje gekocht. Toen door naar huis, samen nog een theetje gedronken en gepraat over van alles en nog wat. En toen was het tijd voor het afscheid. Daar is weer dat verhaal van Luca die belachelijk slecht is in afscheid nemen. Ik heb met allemaal een goede band opgebouwd, met allemaal goede gesprekken gehad, gelachen en ga maar door. Maar ik had het meest moeite om afscheid te nemen van GeertjeB (de bijnamen gaan lekker in dit huis). Heb als een kleine baby gehuild en gesmeekt of ze alsjeblieft niet nog een week kon blijven. Dat kon uiteraard niet, dus ik werd door de anderen meegenomen naar boven want no way dat ik zelf was weggelopen. En dan te bedenken dat ik over een maand van Sarah afscheid moet nemen. Stiekem huil ik al een beetje van binnen maar dat negeer ik tot de dag zelf.

Dinsdag 12 november

Vandaag op stage weer vrij weinig gedaan. We hebben bedacht wat we de laatste weken met de kinderen gaan doen en hebben in de pauze buiten gespeeld. Verder vandaag niet veel bijzonders gedaan.

Woensdag 13 november

Vandaag een stagedag gedaan van wel 20 minuten. We hebben alleen een gesprek gehad met de principal over wat onze plannen zijn. Daarna naar huis, boodschappen gedaan en toen… de koffer ingepakt voor de volgende dag. Want de mini-vakantie begon!

Donderdag 14 november

De wekker ging 5:45 maar dat mocht de pret niet drukken. Op naar het vliegveld. Gek idee dat ik daar 3 maanden geleden aankwam en het hele avontuur nog moest beginnen en ik geen idee had wat mij te wachten stond. En nu sta ik er weer, op de helft van het avontuur, met al 3 maanden aan herinneringen en nog twee maanden te gaan. Goed we vlogen samen met 3 andere meiden, maar in Nelspruit zouden onze wegen scheiden en zou ik alleen met Sarah gaan rijden. Vlucht was fijn, overstap ging ook goed, volgende vlucht was ook fijn. Toen kwamen we aan in Nelspruit. Het hele vliegveld schreeuwde ‘WELKOM IN AFRIKA’. Met hout en foto’s van de big 5 en gewoon Afrika. Nou toen zijn we onze auto op gaan halen. Ik kneep hem wel een beetje want het was opeens een mooie, nette wagen. Geen half uit elkaar vallende auto zoals in Nederland of waar ik nu in rij. Echt een auto die het doet, die geen gekke gebruiksaanwijzingen heeft zoals een raampje dat eruit valt, of mieren in de auto en ga zo maar door. Sarah reed als eerst en we gingen eerst naar een winkelcentrum om wat boodschappen te halen. We waren daar nog met z’n vijven. We waren de enige witte en ik denk ook dat daar heel sporadisch een wit persoon komt. Ik voelde me raar. We werden nagestaard, in de supermarkt wilden de medewerkers alles voor ons doen en op de parkeerplaats werden we nageroepen. Ik word daar altijd bozer dan bang van maar het leek me geen slim idee ruzie te zoeken in de middle of nowhere in Afrika. Dus heb ik rustig m’n boodschappen ingeladen en ben in de auto gaan zitten. Daarna dan wel weer snel de deuren op slot gedaan. Nou toen was het mijn beurt om te rijden. Ge-wel-dig. Het reed zo lekker. Ik voelde mij zo volwassen achter het stuur van zo’n mooie wagen, roadtrippend door Zuid-Afrika.

We moesten een uurtje rijden tot de start van de panoramaroute. Vlak daarna kwamen we aan bij de eerste stop; lone creek falls. Een waterval in het bos, was erg mooi en we konden erg dichtbij komen. Toen moest ik plassen en er waren nergens wc’s in de buurt. Dus het werd moeder natuur. Ging niet zo goed, heb mijn hele broek onder geplast. Een paar uur daarvoor was ik uit de enige andere lange broek die ik meehad gescheurd, gelukkig was het boven de 30 graden en kon ik korte broeken aan.

Goed toen wilden we door naar de volgende stop, onderweg kregen we van de andere drie meiden een spraakmemo. Met daarin informatie die ik niet tegen mijn ouders had verteld aangezien ik anders gelijk een vliegtuig terug moest nemen. De anderen waren door de politie tegengehouden. De afgelopen twee weken waren de heftigste weken sinds lange tijd. Toeristen die werden ontvoerd en mishandeld voor al hun spullen. De politieagent vond het wel intens dat zij met zijn drieën waren en schrok nog meer toen zij hem vertelden dat wij met zijn tweeën waren. Ze hebben wel gevraagd of ze dan terug moesten. Dat moesten we niet doen. Aangezien het een prachtige route is en we gewoon niet langs de kant van de weg moeten stoppen etc. Ok, ik moet toegeven dat ik even bang was na het horen van de memo. Maar ik had met Sarah afgesproken dat we ons niet tegen lieten houden door angst en dat we gingen genieten. Als we gaan leven in angst dan kunnen we niks meer doen. Hier is mijn moeder het vast en zeker niet mee eens. Sorry mam, ik hou van je.

Daarna door naar Graskop, waar we een heel schattig huisje hadden. We hebben eerst lekker gezwommen, de temperaturen waren hier een stuk hoger dan thuis. En daarna zijn we ons gaan douchen en aankleden en wat gaan eten. We gingen naar een restaurant waar normaal een prachtig uitzicht zou zijn, maar het begon te stormen en te regenen en er was veel mist. Dus zagen we niet veel, af en toe trok de mist omhoog en konden we zien waarom deze plek bekend staat om het mooie uitzicht. We hebben heerlijk gegeten, romantisch met kaarslicht want de elektriciteit was uitgevallen.

Vrijdag 15 november

Na een oké nacht te hebben gehad gingen we weer door. Het is wel grappig dat we thuis ruzie hebben wie er gaat rijden omdat we allebei niet willen rijden in die auto, en dat we hier ruzie hebben wie er mag rijden omdat we allebei heel graag willen rijden in de auto. We zijn de dag begonnen bij Harrie’s pancakes. Waar ik verassend; een pannenkoek heb gegeten.
Daarna zijn we doorgereden naar de Pinnacle rock gegaan. Middenin een vallei stond opeens een grote rock. Ik vond het gaaf. Genoten van het uitzicht, langs de souvenir tentjes gegaan en door naar de volgende stop; Gods Window. Er wees een bordje met wat God’s window zou moeten zijn, maar je kon ook nog verder omhoog een rainforest in en daar bovenaan was het pas echt god’s window. Natuur zo ver je met het blote oog kan kijken, zelf met een verrekijker had je niks anders gezien dan natuur. Maar goed ik keek dus door het raam van God, ik kreeg nog van hem door dat we aardiger moeten zijn voor elkaar, het leven wat minder serieus moeten nemen, wat meer moeten genieten van goed eten en de mensen om ons heen. Laten we eraan werken.
Goed na een tijdje te hebben genoten van het goede uitzicht zijn we weer eerst langs alle souvenir tentjes gegaan, in Port Elizabeth ben ik een inwoner maar hier een toerist, dus kom maar door met al die souvenirs. Na God’s Window zijn we door gegaan naar de Berlin falls, weer een waterval maar hier konden we niet zo dichtbij komen als bij de lone creek falls. Maar wel weer heel mooi.
Hierna zijn we doorgereden naar ons nieuwe verblijf om daar ook gelijk te lunchen. We kwamen aan en we dachten allebei ‘wat hebben we geboekt’. Het zag er gewoon een beetje mweh uit. We zijn eerst wat gaan eten daar, dat was erg lekker dus ze hadden al een streepje voor. Nou en toen kwamen we ons huisje in, het was echt heel erg mooi en nieuw. We zijn niet lang in het huisje gebleven want we wilden nog naar de Bourke’s luck potholes. Ik vond het een lange naam die ik niet kon onthouden dus ik heb het drie dagen lang de butholes genoemd. Iedereen onderweg begreep het, dus prima.

Vanaf het eerste moment keek ik al uit naar de Buthole’s. Ik had uiteraard al foto’s op internet gezien en het leek me zo vet om zelf te zien. Het heeft gelukkig alle verwachtingen overtroffen. Het zijn rotsformaties die eeuwen geleden door erosie zijn ontstaan. Er zijn cilindervormige gaten die zijn ontstaan door miljoenen jaren aan waterstroom, in snelle rond draaiende beweging (bedankt google voor de informatie). Ook hier weer gewoon genoten van het uitzicht en niets meer dan dat.

Goed dat waren alle bezienswaardigheden van vrijdag. We hadden al gezien dat we bij ons huisje een braai hadden, dus we wilden gaan braaien. Ook omdat er in de verre omgeving geen restaurant te vinden was. De enige supermarkt die in de omgeving was, was 11 km verderop in een resort. Ze hadden niet veel, maar gelukkig wel al gemarineerde kipsaté. Na de boodschappen gedaan te hebben zijn we teruggegaan naar ons huisje.

Het huisje staat dus in de middle of nowhere, tussen de bergen, met geen bereik, geen andere mensen maar wel heel veel insecten. Het was magisch. ’s Avonds hebben we dus gebraaid, op een gegeven moment zijn we snel naar binnen gerend omdat het te veel insecten waren. Maar toen het echt donker was ben ik toch maar weer naar buiten gegaan. We hadden namelijk een sterrenhemel waar je U tegen zegt. Ik zag meer lichtgevende sterren dan donkere lucht en ik heb wel 3 vallende sterren gezien. Voor een klein moment kwam de heimwee, naar mijn vader dit keer. Hij had zich in Marokko zo verheugd op de sterrenhemel en hij had dit zo bijzonder gevonden. Ik baalde dat hij er niet was om het moment samen mee te delen. Hopelijk zien we zo’n sterrenhemel als hij hier is.
Daarna lekker geslapen, een heerlijk bed, geen geluid, en pikkedonker, ik sliep als een roos.

Zaterdag 16 november

Na een heerlijke nacht hebben we het ’s ochtends rustig aan gedaan. We hadden zelf broodjes, tonijn en fruit mee dus we hebben voor onszelf een heerlijk ontbijtje gemaakt terwijl we genoten van de mooie omgeving. Daarna alle spullen weer ingepakt om door te gaan. We begonnen bij de three rondavels. Heel mooi, maar opeens waren er heel veel Nederlanders. Ik heb sinds 28 augustus niet meer zo veel Nederlanders bij elkaar gezien. Daarna reden we door na Pilgrim’s Rest. Dit zou een leuk historisch dorpje moeten zijn wat een museum op zich had moeten zijn. Vonden wij niet. We hebben er wel heerlijk een Zuid-Afrikaase bobotie gegeten. In de menukaart stond nog dat er in het dorpje geen criminaliteit is maar dat mensen wel uit het niets je auto wassen om daar vervolgens geld voor te vragen. Nou we hadden de zin nog niet afgelezen, en ja hoor, ik kijk vanaf onze tafel naar de auto en zie dat hij wordt gewassen. Ik zwaar in de stress omdat het een leenauto is en ik al voor me zag hoe er allemaal krassen op zouden komen. Na het eten lopen we naar de auto toe en binnen 3 seconde stond het mannetje al naast ons. Het restaurant had al in de kaart aangegeven wat je hiervoor zou kunnen geven en als het problemen opleverden dat zij je dan hielpen. Dus ik gaf hem het geld, maar meneer zei dat het meer kostte. Hebben we niet gegeven, we waren immers gewaarschuwd door de kaart in het restaurant.

Na dit avontuur gingen we naar de Mac Mac pools. Het zou een mooie, rustgevende pool zijn waar je lekker in zou kunnen zwemmen. Nou we kwamen aan en ik constateerde al snel dat wij de enige witte mensen waren. Voelde mij er niet heel prettig bij om dan lekker in mijn badpak rond te dobberen. Sarah wel dus we gingen door. Komen we aan bij de pool met zijn prachtige waterval. In werkelijkheid gewoon een slootje met een waterval van niks, als ik diarree heb komt er meer uit. In de pool zwommen alleen maar kleine kinderen en volgens mij zag ik poep drijven. Dus nee, ook Sarah is de pool niet meer ingegaan.

Na de teleurstellende pools reden we door naar onze laatste overnachting in Nelspruit. Vergeleken met de andere twee verblijven was dit een domper, maar we waren dan ook wel erg verwend met het verblijf van de nacht ervoor. We hebben even gezwommen, daarna een filmpje in bed gekeken en zijn toen heerlijk uit eten gegaan.

Zondag 17 november

Alweer de laatste dag van onze mooie roadtrip. We zijn ’s ochtends naar een mall gegaan om te ontbijten. Daarna wilde Sarah naar het vliegveld, want we hadden toch niet echt de tijd om lekker te shoppen. Ik baalde dat ik niet kon shoppen maar ging toch maar mee. Wat een verstandige keuze is geweest aangezien ik op google maps het verkeerde vliegveld had ingetikt, daar pas achter kwam toen we bij dat vliegveld waren, en het vanaf dat vliegveld nog 40 minuten rijden was naar het vliegveld waar we moesten zijn. Feest dus. Maar omdat Sarah zo vroeg weg wilde waren we nu wel prima op tijd bij het vliegveld.
Je zou denken dat genoeg gedoe is, was het niet. We boarden op tijd, zitten chill in het vliegtuig, taxiën naar de baan en daar houdt het op. Wegens een technisch mankement konden we nog niet vertrekken, we konden wel in het vliegtuig blijven zitten. Ik moest natuurlijk weer plassen en ook al stonden we stil, dat mocht dan weer niet. Ondertussen kreeg ik stress omdat op Johannesburg een over stap van 1,5 uur hadden en die nu wel erg krap werd. Ondertussen hoorde ik een boor en zag en rook ik rook. Na een uur gingen we dan eindelijk de lucht in. Ik ben nog nooit zo bang geweest om te vliegen, ik zag al voor me hoe de vleugel af zou breken. Nou weet ik allemaal gekke weetjes over neerstorten. Zoals dat je al uit elkaar bent gesplasht voor je de grond hebt geraakt door de luchtdruk. Dit vertelde ik allemaal aan Sarah om mezelf gerust te stellen, voor Sarah daarentegen werkte het allesbehalve geruststellend.
Maar we zijn veilig in Johannesburg aan gekomen, alleen wel veel te laat. 15:50 stapte ik uit het vliegtuig, 16: 10 vloog het volgende vliegtuig. Beneden stonden vrouwtjes te wachten om mensen met een auto weg te brengen naar hun volgende vlucht. Maar wij moesten het wel redden en konden met de bus mee.
16:00 uur komen we aan op het vliegveld en we moesten naar de andere kant. Wij toch maar rennen, maar tijdens het rennen wordt Sarah gebeld door een medewerkster vanuit Nelspruit. We konden stoppen met rennen want no way dat we de volgende vlucht gingen halen. Hehe bedankt. Gelukkig wel een hele goede service. Wij moesten zelf onze vlucht cancelen en dan zou het vrouwtje ons inchecken voor een nieuwe vlucht, heeft ze netjes gedaan.

Nou 4 uur later dan gepland gingen we eindelijk het vliegtuig weer in. Ik was moe en wilde mijn hoofd tegen Sarah aanleggen, tot er opeens de meeste ranzige geur langzaam mijn neus binnendrong. Sarah had de meeste ranzige scheet ooit gelaten. Ik ging oprecht bijna over mijn nek. Dat kon ik ook niet onder stoelen of banken steken. Maar ik hoefde mij ook niet in te houden want tot drie rijen achter ons hadden mensen hun shirt voor hun neus gedaan. Ik vond het wel een hele grappige situatie, vooral omdat Sarah heel erg rood werd en zich schaamde. Ik genoot.

En toen weer in Port Elizabeth, thuis. We hadden ook echt geen zin om terug te gaan. Wat heel stom is als je je bedenkt dat het nog steeds Zuid-Afrika is. Maar de Panoramaroute was alles en nog veel meer. Zoveel bizar mooie dingen gezien. Ik zat echt aan het toppunt van geluk. De wereld heeft zulke mooie plekken, en ik ben van plan om ze allemaal te zien.

Liefs