Resideren; week 13

‘There’s no shame in feeling homesick. It means you come from a happy home’ – Mrs. Hughes

Maandag 18 november

Het echte leven begon weer, dus we gingen weer naar stage. Ze hadden vandaag op stage een carrière dag. De politie, ambulance en traffic nog wat kwam langs. Ze deden het allemaal erg leuk. En ze vertelden allemaal dat er veel geld mee te verdienen valt. Daarmee willen ze de kinderen motiveren om door te gaan met school. Ik vond zelf vooral de demonstratie van de politie het leukste want ze hadden een hond bij zich. Eén van de politiemannen had een dik pak aan en de hond viel hem op commando aan. Ik geloof dat ik harder heb geklapt dan de kinderen, maar ik vond het geweldig.
Na stage een goede powernap genomen, ik was heerlijk uitgerust totdat de vliegreis iets anders verliep dan gepland. Verder hebben we vandaag weer afscheid genomen, dit keer van Sophie. Gelukkig kon ik het dit keer wat beter aan dan de keer daarvoor met de pabo’s.  

Dinsdag 19 november

Vandaag kregen de kinderen hun rapporten terug. En daar wordt een feestelijke gebeurtenis van gemaakt. Per klas worden ze opgeroepen om vervolgens per kind de resultaten op te noemen. Daar zat ik weer hoor, als de trotse moeder van 280 kinderen. Sommigen hadden 60% voor hun vakken gehaald, sommigen 90% en enkelen 100%, ik was op allemaal even trots want ik weet hoe hard ze ervoor hebben gewerkt. De kinderen met de hoogste scores kregen prijzen. En tot slot was er een prijs met de naam van het jongetje dat is overleden. Deze prijs werd uitgedeeld aan de leerling die door medeleerlingen was genomineerd voor de mooiste persoonlijkheid. Ik denk dat het de mooiste prijs was van de hele uitreiking. Toevallig zat ik naast de echte moeder van het meisje dat de prijs won, daar zaten we dan samen als twee trotse moeders. Zonder gekkigheid, ik was trots, het meisje verdiende de prijs zonder meer. En ik vond het mooi om te zien hoe trots en blij haar echte moeder was. Ik merk dat het me goed doet wanneer ik hier de liefde zie tussen ouders en kind. Gewoon omdat het hier niet normaal is. Zo zat er ook een gezin voor mij waar de vader ook bij was. De enige man in de hele zaal, hij liet nog net geen traan gaan toen zijn dochter werd opgeroepen. Dezelfde liefde die ik ook altijd van mijn ouders heb gekregen en hier nog meer ben gaan waarderen, want het is echt niet iets om voor lief te nemen. I’m a lucky bastard.

Woensdag 20 november

Vandaag weer een uitreiking, dit keer van grade 7. De groep 8 van Nederland. We hebben veel gewerkt met deze klas en nu verlaten ze de school. Ik vind het voor hen een eng idee dat ze naar de middelbare school gaan. Niet alleen omdat het allemaal nieuw is, maar dat het voor deze kinderen nu echt gaat om op het goede pad blijven of niet. Ik hoop echt met elke vezel die ik in mijn lichaam heb, dat wanneer ik over 10 jaar terugkom (en dat kom ik zeker) en ze weer zie, ze zijn geworden wat ze maar willen worden. Of dat nou chirurg of kapper is. Zo lang ze maar op het goede pad zijn gebleven, niet onder de drugs zitten, in een bende of hun eigen lichaam verkopen.
De uitreiking zelf was tof. De leerkracht van de klas sprak en ook de principal, ook nog een priester. Hij sprak niet maar schreeuwde. Vond het soms best intens, maar de kinderen vonden het mooi, daar gaat het om.

Na de uitreiking hebben we in de hall geholpen met het uitpakken van dozen voor de kerstmarkt. Het hele jaar worden er spullen ingezameld zodat de kinderen van de school langs kunnen komen om voor elk familielid een cadeau uit te zoeken. We hebben geholpen met alles uit te pakken en het was me toch een partij veel. Als er ooit nog mensen zijn die spullen aan het goede doel willen doneren; GEEN KNUFFELS. Geloof me, dat doneert zo’n beetje iedereen.

Donderdag 21 november

Vandaag hebben we de kinderen geholpen met het uitzoeken van de kerstcadeaus. Elk kind had een lijst bij zich met de familieleden en leeftijd. We hielpen de kinderen dan om gepaste cadeaus uit te zoeken. En daar was die dan hoor, de keiharde realiteit. Met kerst kan ik de stad in, ik koop een mooi cadeau voor mijn ouders. Tuurlijk, ik ben een arme student, maar ik hoef mij nooit zorgen te maken of ik mijn ouders wel wat met kerst kan geven. Integendeel, ik koop een mooi cadeau. Vervolgens is het kerst, geef ik het mooie cadeau, krijg ik zelf nóg mooiere cadeaus en eten we beschamend veel eten. Als ik dan nu gaan denken dat mijn 280 kinderen een hele andere kerst hebben breekt mijn hart wel een beetje. Ik blijf kerst hetzelfde vieren, want ik geniet van lekker eten en vooral van de gezelligheid om mij heen. En door kerst te negeren help ik ook niemand op weg.  Maar ik ga erbij stilstaan wat ik heb. Waarderen dat ik ben opgegroeid in een land en gezin waar de cadeautjes wel gegeven kunnen worden, waarderen dat er een lekkere kerstmaaltijd is gemaakt en waarderen dat ik een familie om mij heen heb die van mij houden. En jullie kunnen rond november 2020 al berichtjes van mij verwachten om dingen te doneren. Zodat ik het op kan sturen naar mijn 280 kinderen en zij weer kerstcadeaus kunnen uitzoeken.

Goed, normaal gesproken zouden we naar huis gaan, maar we mochten het huis niet in. De andere drie meiden die ook de Panoramaroute hadden gedaan hebben bedbugs meegenomen. Mijn grootste nachtmerrie. Als een deskundige heb ik de bedden geïnspecteerd en naar hun bultjes gekeken. En ja, we hadden zeker weten bedbugs. Gelukkig werd daar wel gelijk wat aan gedaan en hebben ze ons hele huis in een gif-bad gezet. Goed excuus om de hele dag leuke dingen te doen. Ik begon in de theetuin met een lekkere lunch. Toen door naar een wijnproeverij met Joerie, Bob en Sarah. Het was echt heel erg leuk en gezellig. Na de wijnproeverij door naar Boardwalk, daar hebben we gegeten, zijn we naar de bioscoop gegaan en tot slot naar het casino. Toen mochten we het huis weer in en heb ik heerlijk geslapen in een hopelijk bedbug vrij huis. Heb wel vorderingen gemaakt. De vorige keer dat ik bedbugs had, in Lissabon, heb ik middenin de nacht huilend mijn ouders opgebeld en was ik heel dramatisch (spijt me nog steeds Daan). Nu heb ik wel het hele huis bang gemaakt met allemaal weetjes als in, lastig uit te roeien, niet mee naar huis nemen EN ZE POEPEN IN JE BED. Maar heb ik niet huilend mijn ouders opgebeld.

Vrijdag 22 november

School, school, school en school! ’s Avonds uit gegaan maar was niks aan dus ik was al snel weer thuis.

Zaterdag 23 november

Sarah en ik hebben een nieuwe supermarkt ontdekt! Hij is enorm. Ik schaam me er dan ook helemaal niet voor dat we 3 uur lang in de supermarkt zijn geweest. Het is heel fijn dat Sarah net zo enthousiast is als ik over supermarkten. Verder hebben we weer aan school gewerkt en de afscheidsavond van Joerie gehouden. We hebben sushi besteld en spelletjes gespeeld over hoe goed we elkaar kennen. Was leuk.

Zondag 24 november

Vandaag zijn we naar een marktje gegaan. Was erg leuk. Verassend genoeg heb ik niks anders gekocht dan eten. Verder nog een beetje aan school gewerkt en daarna met Joerie mee naar het vliegveld. Mijn lieve jonge hond uitgezwaaid. Heb niet gehuild, wel heel veel tranen weggeslikt.

En dat was week 13. Een week waarin de heimwee toch wel vaker op komt zetten en ik nu ook écht mensen mis. Ginger mistte ik vanaf het eerste moment al. En sorry allemaal, mis haar echt nog steeds het meeste. Maar beetje bij beetje ga ik ook mensen missen. Als mijn moeder nu zegt dat ze mij mist zeg ik het ook terug. Omdat ik haar nu ook echt mis. En uiteraard ook mijn vader en zelfs mijn broers. Het zit hem in de kleine momentjes. Zoals samen de honden uitlaten, tegen mijn moeder aankruipen en samen goede tijden kijken, naar de bibliotheek met mijn vader, eten bij felix. En gek genoeg werd ik emotioneel toen ik zag dat de happy socks bij de kruidvat in de aanbieding zijn. Nu denken jullie allemaal dat ik gek ben, maar ik zal het even uitleggen. Mijn grote broer, Tim, en ik delen de liefde voor happy socks. Wanneer ze dan in de aanbieding zijn en ik voor mezelf ga halen bel ik hem altijd op. En dat gaat zo:

Luca: ‘Hee, wil je Happy socks’ (niet eens een hoe gaat het?)
Tim: ‘Ja is goed’
Luca: ‘Hoeveel”
Tim: ‘twee’
Luca: ‘Oke doei’
Tim: ‘Doei’.

En nu waren ze in de aanbieding. Ik kon hem dan helaas niet opbellen om het gesprek te voeren. Maar ik heb hem een appje gestuurd om het hem te vertellen. En weet je waardoor de heimwee dan helemaal inslaat? Hij vroeg of hij dit keer voor mij moest meenemen…

Liefs