Resideren; week 14

‘We don't grow when things are easy; we grow when we face challenges.’ – Joyce Meyer   

Maandag 25 november

Vandaag de laatste week van onze stage. Een heel gek idee. Drie maandenlang hebben we stagegelopen op de Noyomble primary school. Met grade 2,5,6 en 7 gewerkt. En buiten gespeeld met veel kinderen. En nu zit het er bijna op, de tijd gaat echt niet normaal snel. Aan de ene kant vind ik het oke, de komende twee weken kan ik aan school werken en dan begint het reizen. Aan de andere vind ik het helemaal niet oke. Sommige kinderen heb ik echt in mijn hart gesloten en die ga ik echt missen. En ik vind het een naar idee dat ik ze hier achterlaat. Ik denk dat we met sommige kinderen echt iets hebben bereikt. Dan ben ik trots op Eva, Joerie en mijzelf. Maar ook zeker op de kinderen die ons toelieten in de klassen en voor ons open stonden. Het andere minpuntje van dat de stage voorbij is, is de confrontatie van het einde van de reis. Ik heb nog 1,5 maand en als ik dan bedenk hoe snel de afgelopen 3 maanden voorbij zijn gegaan, stelt dat me niet gerust.

Op stage hebben we verder niet veel gedaan, we hebben bedacht wat we de rest van de week willen gaan doen en gingen toen weer naar huis. Thuis gelijk door aan school. We moesten deze week een verslag inleveren dus het was een ongezellige boel van gestreste mensen en geen gezelligheid.

Dinsdag 26 november

Vandaag hebben we afscheid genomen van grade 2. We hadden kerstbomen getekend en de kinderen konden die inkleuren en uitknippen. En we hadden als afscheidscadeau ballonnen meegenomen. Die werden gelijk opgeblazen en mee gespeeld. Ook hadden we een kaart en wat chocola voor de docent van deze klas. Dit is de docent die zelf ook pas net is afgestudeerd en ons veel heeft begeleid terwijl dit helemaal niet haar taak was.
Daarna weer door naar huis en verder aan het verslag.

Woensdag 27 november

Vandaag niet naar stage. Eva en ik hadden het idee om een signalenkaart te maken over seksueel misbruik om die aan school te geven. Dit naar aanleiding van het overlijden van het jongetje. We wilden op de kaart duidelijk maken welke signalen mogelijk kunnen duiden op seksueel misbruik, hoe je moet handelen als er sprake is van seksueel misbruik en hoe je een kind kan ondersteunen. Daar zijn wij vandaag mee bezig geweest.

Donderdag 28 november

Vandaag reden we eerst naar Ready4Life om de signalenkaart uit te printen. Daarna door naar stage, helemaal klaar om afscheid te nemen. Maar we kwamen aan en er was vrijwel niemand. De directrice was er niet, sommige docenten ook niet en de kinderen waren op twee handen te tellen. Dus zijn we heel snel teruggekeerd naar huis om daar verder te werken aan het verslag.
’s Avonds hadden we met het huis een braai. Daarna zijn er nog mensen uitgegaan, ik had geen zin en moest mijn verslag inleveren dus ik ben niet meegegaan.

Vrijdag 29 november

De hele week toen ik aan mijn verslag moest werken was het prachtig stralend weer. Deze dag zou het de beste dag van de week worden. Ik verlangde al de hele week naar deze dag, klaar met het verslag, lekker naar het zwembad aan het strand genieten van het mooie weer. Maar we werden wakker en het was maar een koude 22 graden en bewolkt. Dus helaas geen zwembaddag. In plaats daarvan zijn we naar een grote shoppingmall gegaan om cadeautjes te kopen voor de lootjes van sinterklaas. Onderweg vonden we het al drukker dan normaal, en geloof me, het is normaal al belachelijk druk. Toen kwamen we erachter dat het black Friday is. Helaas niks gekocht voor mezelf want dat kan ik mij echt niet meer veroorloven. Terug in Nederland moet ik gaan leven op bleekselderij, wel uit eigen grond, uit de supermarkt is al te duur.

Zaterdag 30 november

Ik heb me eindeloos verveelt en had bijna nog een verslag gemaakt.
In plaats daarvan ben ik toch maar recepten op gaan zoeken en weer boodschappen gaan doen in de enorme supermarkt. Bij thuiskomst heb ik een toetje gemaakt voor in de avond: Limoncello tiramisu. Het viel gelukkig bij het hele huis in de smaak. Verder hebben we een spelletjesavond gedaan met het huis. Eindeloos potjes weerwolf spelen. Heerlijk spel en heftige discussies.

Zondag 1 december

December… Ik vind het een hele gekke maand. Uiteraard ga ik jullie vertellen waarom ik dat vind. Allereerst is het bijna kerst. Maar dat gevoel heb ik helemaal niet. Geen kerstversiering (behalve de kerstboom die Sarah voor mij heeft gemaakt om te zorgen dat ik toch wat versiering heb), geen gezellige lichtjes door de straten heen. Maar wat er vooral voor zorgt dat ik niet in de kerstemming kom is omdat het 26 graden is. Ik heb kerst geassocieerd met kou en donkere dagen. Die zijn hier niet. En nou vinden jullie mij vast een zeikerd, want hallo ik zit hier wel lekker met 26 graden. Ik klaag er ook zeker niet over en vind het tof dat ik kerst straks vier met zon.

Dat was reden één, reden twee is dat mijn laatste volledige maand is in Zuid-Afrika. De laatste maand die ik hier volledig doorbreng. Van tevoren dacht ik dat 5 maanden heel lang zou zijn. Vijf keer langer dan de reizen die ik normaal maak. Maar omdat ik hier woon en mijn ritme heb, gaat de tijd belachelijk snel voorbij. Genieten dus van deze laatste volledige maand.

En dan de laatste reden: december is de maand van vertrek. Allereerst ga ik zelf reizen vanaf 15 december en kom ik een maand niet thuis in Port Elizabeth. De stad die hetzelfde voelt als Zoetermeer, behalve dan dat Zoetermeer een lelijke uit de grond gestampte stad is en Port Elizabeth aan het mooie strand is met veel mooie plekken.
Maar het is niet alleen mijn vertrek. Ik kwam hier met 9 mensen aan. De vaste kliek, we hebben lief en leed gedeeld (hahaha geloof me, leuke verhalen voor bij verjaardagen 😉) en in deze maand gaat iedereen een beetje zijn eigen ding doen en vertrekken er zelf drie naar Nederland. Waaronder Sarah, mijn ode aan haar komt nog wel wanneer ze echt is vertrokken.
Dus het is geen gekke maand. Ook omdat zoals ik vorige week al zei, de heimwee soms echt wel aanwezig is. Niet elke dag, maar op momenten. Tijdens het eten, wanneer ik de heerlijke kookkunsten van mijn moeder mis, of wanneer ik foto’s van thuis bekijk. Ik heb ook vaker heimwee naar momenten dan naar de personen zelf. Maar de heimwee is nog lang niet ondragelijk, ik hou het hier zeker nog wel even vol.

Goed, dan nu het verhaal wat ik zondag heb gedaan. Ik heb met Sarah bij een tentje aan het strand gezeten en een paar heerlijke cocktails gedronken. Was een fijne middag.

Maandag 2 december

HET WAS WEER MOOI WEER. Oftewel we zijn eindelijk naar het zwembad gegaan waar ik heerlijk heb gezwommen en gezonnen. Niks meer dan dat, meer dan dat had ik ook niet nodig. Ik was een gelukkig mens.

Dinsdag 3 december

Gister bij het zwembad had ik patat gegeten. Dat heb ik vandaag geweten. Ik heb meer op de wc gezeten dan op bed. Na een diarreepil ging het eindelijk goed. Zakje ORS ingenomen want ik hoorde mijn moeder zich al zorgen maken dat ik niet uit moest drogen.
Omdat ik mij goed voelde ben ik ’s avonds meegegaan naar de karaoke. Ik was niet van plan te zingen. Totdat Bob en Mirjam aan de beurt waren, maar Mirjam nog rustig op de wc zat. Ik moest invallen, ik kende het hele nummer niet maar ik heb geprobeerd er wat van te maken.

Woensdag 4 december

Vandaag nog een keer naar stage. Om nu hopelijk echt afscheid te kunnen nemen. Helaas waren er maar 4 kinderen, maar de leerkrachten waren er wel. Voor sommigen hadden we een kaartje en cadeautje. En daarna reden we weg, wat gek was. 3 maanden geleden kwamen we aan, geen idee wat we gingen doen. Nu reden we weg van de plek waar we zoveel hebben meegemaakt. Pijnlijke dingen, waarvan ik niet had verwacht het mee te maken. We hebben verhalen gehoord die pijn doen in je oren en waarvan je bloed gaat koken. Maar we hebben ook hele mooie dingen meegemaakt. De groei van de kinderen van dichtbij kunnen zien, heel veel liefde gevoeld voor de kinderen, ze zien schaterlachen (vaak omdat wij onhandig en klunzig waren) en een band met ze opgebouwd.
Maar ook onze eigen groei mee kunnen maken. Voor dingen gestaan waar we in Nederland nooit hadden voorgestaan, ervaringen opgedaan en onze eigen creativiteit in moeten zetten. Oftewel, we zijn als social workers gegroeid.

Liefs

P.s. over precies een maand haal ik vanavond mijn vader en tante op in Kaapstad. Een stukje van thuis in een stukje van thuis <3