Resideren; week 15

‘Life was meant for good friends and great adventures.’

Donderdag 5 december

Die oude vent is jarig vandaag! In Nederland doen we sinds ik niet meer geloof helaas niks meer met Sinterklaas. Maar hier in het huis wel. Een tijdje terug hadden we lootjes getrokken, een paar dagen later nog een keer lootjes getrokken omdat iedereen het al tegen elkaar had verteld. Iedereen moest een cadeautje kopen voor zijn lootje en een gedicht schrijven. Ik ben drie weken lang op onderzoek geweest wie welk lootje had getrokken. De cadeautjes boeien mij vrij weinig. Ik wil gewoon weten wie mij heeft. Op de laatste avond was ik er heilig van overtuigd dat Eva mij had. Maar ze bleef volhouden dat het niet zo was, ze heeft het zelfs op onze vriendschap gezworen… Hierover later meer.

Rond 16:00 uur gingen Sarah en ik de keuken in om de hapjes klaar te maken. Op een gegeven moment kwamen ook de anderen naar beneden en deed iedereen wat. Toen al het eten klaar was zijn we lekker buiten gaan eten. Lekker buiten eten met 26 graden, is weer eens wat anders dan met warme chocomel en kruidnoten, met dikke truien in een door een open haard verwarmd huis wachten op de goedheiligman met zijn vieze lange baard.

Na het eten begonnen we dan aan de cadeautjes. Iedereen moest een cadeau pakken voor een ander (niet zijn eigen lootje) en aan diegene een vraag stellen over zichzelf. Heeft de ander het goed, mag hij zijn cadeau uitpakken. Heeft hij het niet goed, is de volgende aan de beurt. Iedereen stelde een vraag over zichzelf aan de ander. Zo vroeg ik hoe ik Ginger had willen noemen in plaats van Ginger. Dit wisten ze niet hoor, terwijl ik het al 3,5 maand over niks anders heb dan Ginger. Nou zo ging het dus door, totdat iedereen zijn cadeau had. En ja hoor, Eva had mij. Ik heb een mok gekregen, aangezien ik een mokkenverslaving heb. Maar niet zomaar een mok, nee een wc-mok met een drolletje erin!! Hij is heel leuk.

Vrijdag 6 november

Ik heb de halve nacht wakker gelegen van de jeuk. Zocht er verder niks achter tot ik wakker werd en onder de rode uitslag zat. Ik ben naar de apotheek geweest. Ik heb ergens een allergische reactie op gekregen. Maar op wat is de vraag. Ik kreeg een zalf en pillen mee. Van de pillen werd je of een beetje slaperig, of je raakte ervan in een diep coma. Dat laatste gebeurde uiteraard bij mij.

Verder was het vandaag bij mijn 35 graden warmer dan bij jullie in Nederland. In Nederland was de gevoelstemperatuur 1 graden, bij mij 36 graden. Ik heb heerlijk rondgedobberd op een opblaasbedje in het zwembad met een goed boek. Wat een leven.

’s Avonds zijn we naar een foodtruckfestival gegaan. Ik zeg wel eens tegen mensen hoe ik mijn vrijheid begin te missen. Dat ik niet even kan lopen naar het lekkere lunchtentje 5 minuten verderop. Omdat het gewoon niet 100% veilig is, dat is niks natuurlijk ooit. Maar hier is het wel een extra risico dat je neemt. Ik denk dat ik dat in Nederland het meest kan gaan waarderen, mijn vrijheid, ik kan lopen en met het openbaar vervoer. Hier heb ik gelukkig wel een auto en een rijbewijs, maar degene zonder rijbewijs zijn echt afhankelijk. Ik kan jullie verzekeren dat ik sinds 28 augustus mijn stappendoel niet meer heb behaald.

Maar goed, mijn vrijheid is dus beperkt. Maar ik kan wel gewoon naar zo’n festival (wel met de auto). We hebben er heerlijk gegeten en rondgelopen.

Na het festival naar huis, nog een pil tegen de allergie ingenomen en zalf opgesmeerd en toen gaan slapen.

Zaterdag 7 november

Vandaag werd ik wakker en was alle uitslag zo goed als weg. Het was nu alleen wel op komen zetten in de binnenkant van mijn handen en voeten. Ik heb er een zalfje opgesmeerd en ben gaan ontbijten. We hadden een dubbeldate, Sarah en ik, met Bar, Mirjam en Dieuw. We hebben heerlijk gegeten, maar ondertussen kwam de uitslag weer overal terug. We zijn nog boodschappen gaan doen en daarna ben ik in bed gaan liggen. Maar ik kon niet slapen want de uitslag was weer overal terug. Het jeukte als de pest en ondertussen deed het ook pijn. Wat er nu nieuw bijkwam is dat mijn gezicht was opgezwollen. Ik trok de pijn en jeuk niet meer. Ik belde mijn ouders op (weer huilend, het spijt me). Ondertussen hoorde Sarah vanuit de kamer (ik zat in de badkamer) dat ik begon te huilen en die haalde mama Eva erbij. Terwijl die bij mij bleef zitten is de rest op zoek gegaan naar een dokter. Want het was wel duidelijk dat ik daar heen moest. Na het bellen mocht ik onder een koude douche, want dat verlicht de jeuk. Terwijl het niet mijn douche dag was. Hierna zijn we vertrokken naar een ziekenhuis want alle doktersposten waren dicht.

Bij het ziekenhuis hebben ze mijn bloeddruk en hartslag opgemeten en hebben ze bloed geprikt om te testen op suiker. Daarna moest ik terug naar de wachtkamer. Niet lang daarna moest ik weer mee. En kwam ik in een gekke zaal met allemaal andere mensen. Ik moest liggen op een bed. Vond het allemaal bijzonder eng. Ik dacht alweer gelijk dat ik daar moest blijven slapen en vond het niet leuk. Gelukkig was Sarah de hele tijd bij mij en stelde zij mij gerust. Ze vertelde allemaal verhalen die ik maar voor de helft heb meegekregen. Toen kwam er een zuster. Ik kreeg een infuus met medicijnen. Eentje om de allergie in mijn lichaam tegen te werken ofzo, die zou mij heel slaperig moeten maken en binnen 1 minuut naar dromenland brengen. De ander was tegen de jeuk. Mijn hand is bond en blauw van het infuus. Die van Saar ook, niet van het infuus, maar van mijn hand die haar bont en blauw kneep.

Nou ik viel dus niet in slaap, maar was wel heel slaperig en gedesoriënteerd. Toen kwam een zuster me halen want ik moest plassen in een potje. Het was een beetje een gekke vrouw en terwijl ze mij meeneem aan de arm, zei ze dat we zo net man en vrouw leken. Haha, ja… Toen moest ik weer terug mijn bed in. Viel nog steeds niet in slaap, net op het moment dat ik weg doezelde, kwam de dokter. Ik heb ergens een allergische reactie op gehad, dat mocht duidelijk zijn. Ze hebben alleen niet kunnen vinden op wat. De volgende keer dat ik dit weer zo krijg moet ik gelijk terugkomen. Hopelijk kunnen ze dan wel wat vinden.

Moe, zonder uitslag en jeuk, ook zonder geld want sjeez dit was niet gratis (ben de ambassade nu erg dankbaar dat ik hier een zorgverzekering moest afsluiten waar ik het kan declareren), liep ik uit het ziekenhuis.

Eenmaal thuis even met mijn ouders gebeld, en daarna ben ik in een coma geraakt. Er zijn wel weer kleine plekjes op mijn benen teruggekomen. Maar die jeuken niet, dus fingers crossed…

Liefs