Resideren; week 2

8 september 2019 - Port Elizabeth, Zuid-Afrika

‘Do something instead of killing time. Because time is killing you’ – Paulo Coelho

Maandag 2 september

Vandaag hebben we een soort workshop gedaan om elkaar beter te leren kennen. Van die kinderspelletjes waar je schaamteloos van kan genieten. Maar er zat uiteraard ook een doel achter. Het was de bedoeling dat wij zouden ervaren hoe belangrijk communiceren is. En dat wordt bemoeilijkt door het cultuurverschil. Wij zijn in Nederland lekker direct. Je stelt je vraag en klaar. Er zijn mensen die directer zijn dan anderen. Maar wij Nederlanders zijn allemaal direct. Hier is dat ‘very rude’. Wanneer je iets van iemand nodig hebt vraag je eerst hoe het met hem gaat. En dan vraag je nog steeds niet wat je nou echt nodig hebt. Voordat je dat doet heb je eerst gehoord hoe het met het buurmeisje van de neef van de buurman gaat. Dat is best wennen. Wanneer ik koffie kom bestellen, wil ik gewoon komen vertellen welke koffie ik wil en betalen.

Verder heb ik vandaag weer boodschappen gedaan en was het ook mijn kookbeurt. Het zal niemand verbazen dat ik chicken masala heb gemaakt.

Dinsdag 3 september

Vandaag moesten we naar het kantoor van Ready4Life komen. Hier hebben we meer geleerd over de cultuurverschillen. We hebben het hierover gehad met twee Zuid-Afrikaanse medewerkers. Zo konden we echt van elkaar leren. In de pauze zijn we met z’n alle buiten het gebouw gaan staan aangezien het lekker weer was. Terwijl we lekker stonden te praten horen we op het pleintje voor ons opeens gejoel en geschreeuw en zien we mensen rennen. FUCK. Er waren een man en vrouw die om een onbekende reden ruzie hadden. In plaats van dit rustig uit te praten of elkaar helemaal verrot te schelden begonnen zij stenen naar elkaar te gooien. Geen kleine schattige kiezelsteentjes, maar grote zware bakstenen. De vrouw werd vol geraakt in haar nek. Ze bloedde als een rund. Ik zou eieren voor mijn geld kiezen, wegrennen en de wond behandelen. Deze vrouw had dit idee zeker niet. Zij bleef achter de man aan rennen. We stonden ver weg genoeg en stonden in de tuin, mocht het uit de hand zijn gelopen dan waren wij zo binnen met de hekken dicht. Mijn veiligheid is dus geen seconde in gevaar geweest. Dit en het feit dat het echt een probleem tussen die twee was en zij andere mensen niet betrokken. Ondanks onze veiligheid was het spannend. We vroegen een Nederlandse medewerker die hier al 11 jaar woont wat hij hier nou van vond. ‘Het went’ was zijn antwoord. Hij vertelde ons ook gelijk waar het werk hier dus ligt voor ons. Mensen weten niet anders dan ruzies zo op te lossen. Zij groeien vanaf dag 1 op in het geweld. Wanneer je als kind niet luistert krijg je tikken, ze wonen in de townships waarin geweld elke dag voorkomt. Het is de dagelijkse shit waar zij mee dealen. Uiteraard gaan wij hier geen verandering in brengen. Zo naïef zijn ben ik zeker niet. Maar het is voor mij een leerervaring die ik voor de rest van mijn professioneel leven meeneem.

Goed toen de workshop voorbij was kreeg ik te horen dat ik samen met wat anderen meiden mee kon komen naar onze stage. In Afrika kan alles. Het ene moment hebben ze nog geen idee welke stages we krijgen. Het volgende moment ga je er al heen.
Ik vond het nogal intens. We kwamen binnen en de kinderen sprongen gelijk op je. Knuffels, gehang aan je benen, aan elke vinger een kind en ze roepen al na 5 seconden: I love you! Het is ons verteld dat ze dit inderdaad doen. En dat we vanaf het begin onze grens aan moesten geven. Dus ik koos ervoor geen kinderen op te tillen en niet te knuffelen. Een aai over de bol leek mij voor nu goed genoeg.

Woensdag 4 september

Vandaag was dus mijn eerste echte stagedag. Onze stage zit midden in de townships. Het is een care centre waar ook een dokter etc. in zit. Vandaag zouden we alleen nog maar observeren in alle klassen.
Toen we het schoolplein op liepen werden we niet meer zo bestormd als de dag ervoor. Maar de kinderen vechten letterlijk om je aandacht. Tuurlijk geven we deze kinderen dan geen aandacht, aangezien we ze niet willen belonen en wel alleen positieve aandacht willen geven. Uiteindelijk hebben we met elk kind een spelletje gespeeld of even bij ze gezeten. Toen gingen we naar de oudere klassen. Deze hoeven niet op schoot maar willen vooral weten wie wij zijn en wat we komen doen. Snap ik volkomen. Rond 14 uur waren we al klaar en zijn we naar huis gegaan. Daar ben ik lekker gaan slapen want die paar uurtjes stage hebben veel indruk gemaakt.

’s Avonds lekker met z’n alle uit eten geweest om eerste stagedag te vieren. Iedereen vol met verhalen. We zitten namelijk niet met z’n alle op hetzelfde project dus er waren genoeg verhalen om uit te wisselen.

Donderdag 5 september

Het is bizar om de townships binnen te rijden. Binnen 30 minuten rijd ik van mijn rijke wijk naar de arme townships. Arm en rijk in het grootst denkbare contrast. De wegen zijn bagger, iedereen heeft schijt aan je in het verkeer, huisjes die meer uit elkaar vallen dan dat ze rechtop staan. Op een regenachtige dag als deze ziet het er nog triester uit. Maar goed, tijd om de knop om te zetten en te gaan werken. Vandaag zijn we mee gaan kijken in de special need klassen. Speciaal onderwijs bestaat hier nauwelijks. Deze school heeft speciaal voor de kinderen twee special need klassen geopend. Ze hebben een klas voor de kleintjes en voor de grotere. In de klas van de kleintjes zit een meisje van 16. Ze zit qua leerniveau goed, maar op emotioneel niveau zit ze niet goed. Omdat er niks anders is moet ze hier wel zitten, en hier heeft zij nog geluk mee ook.
Er zijn wel special needs scholen, maar omdat er zo weinig zijn is de wachtlijst enorm. Een meisje staat al 4 jaar op de wachtrij. En ze moet wachten tot er iemand van haar leeftijd van de school afgaat.

Toen zijn we naar de oudere klas gegaan. Hier kregen we eindelijk een beetje uitleg hoe en wat (welkom in Afrika). De leerkracht die voor deze klas stond had de klas zo goed onder de duim. Hij was geduldig en gaf met zoveel liefde les. De andere leerkrachten trouwens ook, ze proberen de kinderen zoveel mee te geven en stoppen echt hun hart en ziel in hun werk. Maar het blijft lastig, want er zijn veel kinderen die echt te veel hebben meegemaakt in hun jonge leventjes. Als je hun verhalen hoort, dan snap je opeens waarom ze zoveel geweld gebruiken of moeite hebben met leren. Zo is er op mijn stage een jongetje wiens vader voor zijn ogen is neergeschoten. Er duikt hier niet gelijk een professioneel team op zo’n kind. Hij moet hier alleen mee dealen.
En zo hebben we nog veel meer verhalen gehoord, die ik hier niet allemaal ga opschrijven. Het zijn verhalen die geen een kind mee zou mogen maken.

Overigens hebben we vandaag ook meer duidelijkheid gekregen over de bendes hier. Er zijn hier bendeleiders, dat zijn volwassen mannen die gewoon thuis lekker op de bank zitten tv te kijken. Het vuile werk wordt opgeknapt door, jawel, kinderen. Kinderen van 10 jaar die met pistolen rondlopen en andere kinderen van 10 neerknallen. Ja, hier gaat je bloed van koken. Kinderen die een zorgeloze jeugd moeten hebben. In ieder geval zo zorgeloos dat ze niet weten hoe een pistool werkt, nadenken over wie ze de volgende dag moeten vermoorden, en zich afvragen wanneer zij vermoord worden.

Het was dus best wel weer een dagje met veel indrukken. ’s Avonds zijn we uitgegaan. Als je erover nadenkt wat je die dag hebt gehoord en dan ’s avonds zelf zorgeloos uitgaat klinkt dat een beetje raar. Maar we moeten niet de hele dag in de verhalen blijven hangen. We kunnen de kinderen het beste bijstaan als wij zelf goed in ons vel zitten. Het uitgaan was geweldig (huh Luc, komt dit echt uit jouw mond) er was goede muziek en een gezellige sfeer. Iets meer gedronken dan de bedoeling was. Wil er wel even bij zeggen dat dit niet mijn schuld was. Sarah had per ongeluk een drankje te veel besteld dus stond ik opeens met twee drankjes in mijn handen. Toen later op de avond bedacht Eva dat ik misschien wat cola moest drinken, daar kwam alleen ook Wodka in terecht. Toen Eva dat doorhad, had ik het al op. En tot slot nog een shotje die ik door moest geven, maar ik niet helemaal doorhad. Maar ik heb een heerlijke avond gehad, genoten en gelachen. En ja mensen ik doe voorzichtig. Heb constant mijn hand op mijn drankje. En neem van niemand anders drankjes aan dan van de mensen uit mijn groep. Dus jullie kunnen allemaal weer rustig gaan zitten op de bank.
 

Vrijdag 6 september

Geen kater!!! Het is ook niet zo dat ik heel veel op had. Maar ik ben natuurlijk niks gewend. Wel was ik heel moe, want die 9 uur slaap heb ik natuurlijk niet gekregen. Vandaag lekker chill gedaan. Met Sarah ergens gaan lunchen, boodschappen gedaan en een salade in elkaar geflanst.

Zaterdag 7 september

Vandaag zijn we op safari gegaan! We hadden een tour geboekt in een jeep met 15 mensen. Maar om bij de receptie te komen moesten we zelf een stukje door het park rijden. En toen zagen we al overal dieren! Maar het leukste was wel de zebra op de weg waar ik dus heel zachtjes achteraan reed. En toen de jeep in. Hij was zo hoog dat we met een trappetje omhoog moesten. Ik ben heen en weer geslingerd over de achterbank door alles hobbels. Maar dankzij de tour konden we van de weg af. En we kregen natuurlijk informatie over de dieren. Zo was er een springbok met een identiteitscrisis, hij leefde mee in de groep van de impala’s. Ook een wat minder leuk verhaal. Er is een tijdje geleden een neushoorn door stropers vermoord. Overdag komen ze binnen, en maken ze foto’s van de neushoorn-hoorn (klinkt leuker dan de hoorn van de neushoorn). En dat sturen ze door. ’s Avonds breken de stropers in, schieten ze met een geluidloos geweer en zagen ze met een kettingzaag de hoorn en een gedeelte van het gezicht eraf. Als preventie haalt het park zelf al grotendeels de neushoorn-hoorn eraf. Deze neushoorn, Bella, had bijna geen hoorn meer, maar is alsnog vermoord. Het verhaal wordt nog zieliger. Dus als je dit al heftig vond dan raad ik je aan pas in de volgende alinea weer verder te lezen. Bella had ook een baby gekregen; Tank. Tank is dus zijn moeder verloren. Gelukkig heeft een andere vrouwtje Tank ‘geadopteerd’ en hem gevoed enzovoorts. Anders had Tank het ook niet overleefd.

Er waren ook leeuwen. Die zijn gered uit een circus in het oostblok. De eerste maanden zat er geen wild dier in. Ze lagen alleen maar, kwamen niet van de grond. Maar ze zien verbetering en het wild komt beetje bij beetje in ze terug. Verder nog allemaal soorten dieren gezien. En het was heerlijk weer. Dus al met al weer een geweldige dag.

Zondag 8 september

Ik keek vanochtend naar het weer in Nederland. Toen ik dit zag kon ik nóg meer genieten van mijn dag hier in Afrika. 36 graden en een heerlijk briesje. We zijn lekker naar het strand gegaan. De zee zorgde voor heerlijke verkoeling. De golven waren ontzettend hoog, dus hier heb ik als een kind van 7 in gespeeld. Tussendoor lekker opdrogen en bruin worden in de zon. En zo was er weer een dag voorbijgevlogen.

Ik ben nu anderhalve week weg. En ik heb hier echt mijn plekje gevonden. Nog steeds zijn er veel nieuwe indrukken enzovoorts. Maar ondertussen heb ik wel een thuis om veilig thuis te komen en mijn verhaal te doen. Ik geniet meer dan ooit. Ik ben ZO blij dat deze reis 5 maanden duurt en dat ik nog 4.5 maand te gaan heb. Want ik moet er nog lang niet aan denken om naar huis te gaan.

Liefs

Foto’s

6 Reacties

  1. Isabella:
    8 september 2019
    Leuke blog luccie! Enjoy it the fullest!
  2. Lianne:
    8 september 2019
    Heey luca, wat een leuk stukje. Sabrina en ik hebben je donderdagavond wel gemist hoor! Ik ben al begonnen met af te tellen :) (nog 19 weken en 2 dagen). Geniet er van heel veel plezier nog!
  3. Marian:
    8 september 2019
    Leuk verhaal weer! Genieten maar😎
  4. Anne:
    8 september 2019
    Wat een verhaal! Geniet er vol van, maar kom alsjeblieft wel weer terug hoor, wie moet ik anders irriteren. Begin al afkickverschijnselen te vertonen😅😘
  5. Mama:
    8 september 2019
    Mooi verhaal meisje!
    Nog 4,5 maand.
    Genieten maar. Kus mam
  6. Fatma:
    8 september 2019
    Hallo Luca, wat een verhaal zeg! Een hoop indrukken en belevenissen. Fijn dat je al een beetje gewend bent aan je omgeving en je plekje hebt gevonden. Ben benieuwd naar je ervaringen op stage. Veel plezier! Groetjes, Fatma