Resideren; week 3

‘Men streeft naar succes. Naar macht, status en geld. Maar aan de eindstreep is de liefde om je heen hetgeen dat telt’ – Lief Leven

Maandag 9 september

Vandaag begon de nieuwe week weer, dus op weg naar stage. We hebben vandaag niet heel veel gedaan. De twee social workers die al op de school werken waren er vandaag niet. Dus wij hebben twee kinderen geobserveerd waar de leerkrachten het moeilijk mee hebben. Een jongen een meisje. Het meisje was inderdaad druk en stookt de boel in de klas behoorlijk op. Maar de jongen zat in zijn eentje zo lief te werken. Maar toen de leerlingen van lokaal switchte hadden we al snel door dat de jongen er niet was. Volgens de leerkracht is hij er vaker niet. Hij klimt dan over het hek heen (HOE DAN) of gaat door een gat van het hek. Hij is een keer 13 km verderop gevonden. Daar loopt hij dan gewoon heen. Maar goed, een kwartier voor het einde van de les kwam hij binnen. Wat ik mij afvroeg was waarom nu. Waarom heeft hij niet nog een kwartier gewacht tot de volgende les begon. Nu viel het voor iedereen op dat hij binnenkwam. Misschien was dat juist wel de hele bedoeling. De leerkrachten kijken er in ieder geval niet meer van op. Aan de ene kant misschien wel goed, want je moet er geen aandacht aan geven. En aan de andere kant misschien niet goed, want dit kind heeft wel aandacht nodig.
Verder hebben we vandaag niet veel bijzonders gedaan. We hebben de hele dag deze klas geobserveerd. Rond half 2 zijn we weer naar huis gegaan. Daar heb ik eerst een duik genomen in het zwembad. Die is eindelijk ‘schoongemaakt’, zo schoongemaakt dat alleen Sarah en ik erin durven te zwemmen. Na het zwemmen boodschappen gedaan. Voor 14 mensen, voor 3 dagen boodschappen doen is een topsport kan ik jullie vertellen. Maar we zijn er behoorlijk goed in aan het worden.

Dinsdag 10 september

Oh jongens, jongens wat een dag. Ik deel met een paar meiden 1 auto. Dus vandaag besloten we elkaar af te zetten op stage zodat niemand een Uber hoefde te nemen. Sarah reed naar haar eigen stage. En vanaf daar zou ik verder rijden naar mijn stage met Eva en Joeri. Alleen kwam ik er binnen 30 seconde al achter dat de remmen het niet goed deden. Ik reed 20 km/h en drukte de rem volledig in maar hij bleef doorrijden. Ik ben snel van de weg afgegaan en heb de auto stilgezet. Toen hebben we de man gebeld van wie we de auto huren (laten we hem Jaap noemen). Zijn eerste opmerking was of we niet gewoon verder konden rijden naar stage. UH NEE JAAP DE REMMEN DOEN HET NIET. Nou hij zou wel naar ons toe komen. Nou toen was hij er eindelijk met een andere auto waarin wij verder konden. Een auto waar je eerst op 30 knoppen moet drukken voordat je de auto eens een keer kan starten. Maar het reed, en nog belangrijker; het remde. (Dit wordt vervolgd, maar aangezien ik de volgorde van de dag aan wil houden ga ik eerst vertellen over stage).

Goed op stage gingen we ein-de-lijk wat anders doen dan observeren. Stelletje ongeduldige Nederlanders dat we zijn. We zijn in gesprek gegaan met de social workers en we waren het er al vrij snel over eens dat wij geen een-op-een gesprekken gaan voeren. Omdat zij dat al doen en het ons onzin leek om dubbele gesprekken te voeren. Maar wat ons heel leuk leek was om het op groepsniveau aan te pakken. We willen in de groep workshops ofzo gaan geven.
Aangezien ik elke dag op word de dag al opschrijf weet ik nu nog niet wat voor workshops precies. Maar later in de week weet ik dat wel. Dus voor jullie is dat dus een paar alinea’s verder… Snappen jullie het nog?).

Goed verder met het auto verhaal. Ik ben na mijn stage de andere weer op gaan halen van hun stage. En toen zijn we met z’n alle naar Jaap gegaan. Jaap was op z’n zachtst gezegd niet zo blij. Hij reed weg met de auto en de remmen deden het prima. En toen hij ging kijken was er ook niks mee. De vraag was waarom we in godsnaam zoiets zouden verzinnen, het had hem namelijk de helft van zijn dag gekost voor blijkbaar niks. Ok, ik ben best wel een aardig persoon. En behalve tegen m’n ouders en broers ben ik echt nooit boos. Maar nu werd ik boos. Dus ik zei; ho eens even Jaap. Ik reed 20, de rem was volledig ingedrukt en de auto stopte NIET. Sorry dat je je tijd blijkbaar aan niks hebt verspild. Maar mijn veiligheid is iets belangrijker dan jouw tijd vind je ook niet? Nou hier heeft hij geen direct antwoord opgegeven, maar de remmen deden het prima blablabla. Ik had geen zin in een welles-niets spelletje. Dus mijn antwoord was dan ook dat het wel aan mijn zou liggen, maar dat ik niet ga rijden in een auto waar ik mij niet veilig in voel. KUT JAAP (ja dit schrijf ik dus ook op dinsdag, de dag waarop het gebeurde, dus de frustratie zit nog hoog). Overigens hadden we ook wat andere problemen met de auto. De radio deed het niet meer (volgens Jaap hebben we er die uitgetrokken, hahahahahah). En we hebben een mierennest. Maar ook dat was onzin volgens Jaap want toen hij had gekeken zag hij geen mier. Toen wij overigens de auto weer in stapte zat iedereen gelijk weer onder de mieren. Hij heeft alsnog wel de remmen vervangen, want hij wist wel dat dat binnen nu en twee maanden moest gebeuren. JAAP, BEN JE SERIEUS? Wij liegen zogenaamd maar hij wilde de remmen wel al vervangen. DOEI JAAP. Oké ik zal nu m’n caps Lock uitzetten. Sorry mensen, moest het even kwijt.

Woensdag 11 september

Vandaag weer een dag op stage. Wij hadden al een week geobserveerd in de klassen en op het schoolplein. Wij hadden dus wel al wat ideeën over welke projecten we op kunnen gaan starten. Maar we vonden het ook belangrijk om inzicht te krijgen in wat de leerkrachten, maar vooral ook de leerlingen belangrijk vinden. Daarom zijn we vandaag de klassen langs gegaan met een vragenlijst voor de leerkrachten. Voor de leerlingen hadden we lege blaadjes waar ze konden opschrijven waar ze tegenaan lopen, ons nodig bij hebben, wat vervelend gaat etc. Aan het eind van de dag zijn we de blaadjes weer op gaan halen. De onderwerpen die wij ook al geobserveerd hadden kwamen er hier ook uit; communicatie en pesten/vechten. Het was ook mooi om te zien hoe sommige kinderen al goed konden reflecteren. Zo schreven er een paar op dat ze erg ‘disrespectful’ zijn, dit niet willen, maar ook niet weten hoe ze respectvol kunnen zijn.

’s Middags zijn we met de hele groep langs geweest bij een social worker van hier. We hebben het gehad over onze eerste ervaringen. En hij heeft ons ook verteld dat we bij de kinderen moesten checken wat zij van ons nodig hebben, en dit niet zelf moeten bedenken. Aangezien wij met een westerse blik kijken. Dat was fijn om te horen aangezien Eva en ik dit ook hadden gedaan.

Donderdag 12 september

Vandaag hebben we op stage onze plannen uitgewerkt. Er zijn een paar mooie ideeën ontstaan. Hier gaan we echter nog niet nu al mee starten. Aangezien de kinderen volgende week nog 1 week school hebben en dan een week vakantie. We willen na de vakantie gaan beginnen. Ook hebben we vandaag weer overleg gehad met de social workers.

Toen we weggingen lag een van de kinderen als een zielig hoopje op een bankje. Een meisje dat normaal gesproken achter kinderen aan rent (niet altijd met de beste bedoelingen). We wilden bij haar gaan kijken, maar dit was lastig want de andere kinderen willen je aandacht en zijn niet van plan die te delen met een kind dat huilt. Eva ging er als eerste heen maar binnen 4 seconde zaten er allemaal andere kinderen omheen. Toen ik even (zo’n 8 seconde) rust had, ben ik bij het meisje gaan zitten. Ze had haar ogen dicht en er liepen tranen over haar wangen. Ik vroeg of ze wilde delen wat er aan de hand was, maar er kwam geen reactie, wat voor mij al reactie genoeg was. Dus heb ik een tijdje bij haar gezeten, gewoon om er te zijn en gaf af en toe een aai over haar rug. Ik zei haar dat Eva en ik er de komende maanden zijn, dat ze altijd naar ons toe mag komen, dat we niet hoeven te praten, en dat als ze ergens alleen met ons wil praten dat ook kan. Voor 3 seconde openden ze haar ogen en zag ik haar blik. Een blik die ik de hele dag niet los heb kunnen laten. Een blik waarin dankbaarheid te zien was, maar ook heel veel andere dingen die ik niet kan plaatsen. Een blik die een meisje van 16 niet in haar ogen zou moeten hebben.
Terwijl ik daar met haar zat heeft Eva haar leerkracht gehaald. Die stuurde het meisje naar de dokter voor haar hoofdpijn. Of de leerkrachten nou geen zin of tijd hebben weet ik niet, maar dit kind had geen hoofdpijn. Of misschien hoofdpijn van de vele zorgen. Maar niet zomaar een hoofdpijn die met een paracetamol verholpen is.

Op de terugweg heb ik het met Eva over de situatie gehad. Het heeft ons allebei geraakt. En we wisten allebei 1,2,3 niet waarom dit ons precies raakt. De leerkrachten hebben heftige verhalen verteld over de kinderen. Dat vinden we ook heel naar om te horen. Maar dit was anders. Waarschijnlijk omdat we nu de pure emotie hebben gezien en wisten dat wij hier, voor nu, niks aan kunnen doen.
En daar is puntje 4; bang voor situaties die me gaan raken. ’s Avonds heb ik Anne gebeld en heb ik bij haar even lekker uitgehuild. De meiden hier zijn allemaal top en lief. Maar ik ken ze pas 3 weken, en ook al ken ik ze 10 jaar, ze zijn Anne niet. Mijn ouders ken ik al 21 jaar (dat lijkt me nogal logisch) en die heb ik ook niet gebeld. Sterker nog, zij lezen dit nu ook voor het eerst. Ik heb het in ieder geval kunnen delen met iemand en dat lijkt met het belangrijkste.

Verder hebben we vandaag gebowld met alle medewerkers en stagiairs van Ready4Life (wat een lekkere switch opeens). Ik haat bowlen ZO erg. Ik snap de lol er niet van. Met een zware bal, waar je al een blessure van krijgt door ernaar te kijken, een paar kegels omgooien. En nu denken er waarschijnlijk een paar zeikerds; dat zeggen alleen mensen die er heel slecht in zijn. Nu ben ik niet de allerbeste, maar ook zeker niet slechtste. Ik vind er gewoon geen zak aan.

Vrijdag 13 september

Het weekend is voor ons begonnen. Dat begon met uitslapen. Daarna heb ik een paar uur aan school gezeten. Want dat gaat hier ook gewoon door. Verder zijn er vandaag vooral dingen in groepjes gedaan. We leven met 14 mensen in een huis, en de avond ervoor waren we met alle stagiairs uit eten geweest, wat neerkomt op 23 mensen. Er is dus altijd drukte om je heen. Dus af en toe is het fijn om dingen in kleinere groepjes te doen. Mijn groepje was vandaag heel klein, het bestond alleen uit Sarah en ik. Ik heb in Sarah echt een maatje gevonden, het klikt goed en we hebben dezelfde humor (dat is niet goed). We zijn Berry & Perry. Dus Berry & Perry zijn vandaag naar een soort mall geweest waar niet echt interessante winkels in zaten. Maar we liepen wel tegen een glow in the dark midgetgolf aan, waar we ons als twee kinderen van 9 in hebben vermaakt. ’s Avonds zijn we met z’n tweeën uit eten geweest. Niet uiteten zoals de andere keren, maar luxe uiteten. We hebben ons vol gegeten en gedronken en waren niet meer dan 40 euro kwijt. Ja dames en heren, dat is hier luxe uit eten. Moet ik nog meer redenen geven waarom Zuid-Afrika geweldig is???

Zaterdag 14 september

Vandaag ging de wekker voor een zaterdag echt achterlijk vroeg. Want we gingen ziplinen! Ok, ik heb hoogtevrees dus heel enthousiast was ik niet. Maar ik wilde het wel graag doen. We moesten eerst 2 uur rijden. Nouja, ik moest eerst twee uur rijden terwijl de rest nog rustig aan het wakker worden was. De omgeving waar we doorheen reden was echt heel mooi! Op een gegeven moment staken er aapjes over. Dat moet natuurlijk ook een keer fout gaan, en dat is het zeker. We reden langs een dode aap, en niet zomaar een dode aap, een dood aap zonder hoofd. Ik kan jullie vertellen dat het niet een heel prettig beeld was.

Nou toen het Ziplinen, het was leuk, maar niet de €40,- waard. Maar goed, we kregen er wel een lunch bij en het was wel leuk, maar niet leuk leuk. Goed, jullie snappen het. Daarna wilden er nog een paar gaan hiken. Sarah en ik hadden er geen zin in, maar zijn toch meegegaan want hoe erg kon het nou zijn? Nou het was erg, iedereen dacht dat er 1 of andere mooie route zou komen. Maar het was gewoon een bos, niks anders dan in Nederland. Behalve dat deze route echt belachelijk lang duurde (2,5 uur!!!) en we vervolgens met z’n tienen achter elkaar (want het pad was te smal) liepen en allemaal spinnenwebben uit ons gezicht sloegen. Het ergste van alles was nog dat ik mijn vader gewoon hoorde zeggen; je verwondert je niet. Waardoor ik mij inderdaad nog minder ging verwonderen.

Zondag 15 september

Niet te geloven dat het alweer zondag is en ik vandaag mijn derde blog schrijf. Vandaag was een lekker dagje thuis. Ik heb samen met Sarah een taart gebakken want er was iemand jarig. Verder hebben we onze kamer opgeruimd, de keukenkastjes geordend, de was gedaan, boodschappen gehaald en gekookt. Berry & Perry are out. Dat was dus gelijk het stukje over zondag. Ik ga nu lekker douche en een film kijken.

Liefs