Resideren; week 6

7 oktober 2019 - Port Elizabeth, Zuid-Afrika

'Voor zoveel verdriet heb ik de woorden niet, maar ik wil je omhelzen, wel duizend armen om je heen slaan en je kracht geven om door te gaan' - Zoedt

De stagedagen:

Na dinsdag is de stageweek doorgegaan. Woensdag hebben we met de kinderen uit grade 2 gepraat. Het was al best lastig omdat ik niet goed wist wat ik moest doen, maar er is ook nergens een ruimte om te gaan zitten met de kinderen. Dus zaten we buiten, terwijl er allemaal andere kinderen langsliepen. De jongste kinderen hebben niet door dat het niet uitkomt, en hangen gelijk om je heen terwijl je een gesprek met een ander kind voert. Al met al voelde het voor mij niet alsof ik de kinderen had geholpen, dat ervaarden de anderen ook. Maar aan het eind van de dag kwamen stoere jongens van 12 jaar naar me toe om een knuffel te geven en te bedanken. Toen realiseerde ik me dat de kinderen sneller geholpen zijn dan ik denk. Ik kan hun angsten niet wegnemen. Ik kan niet tegen ze zeggen dat zij niet de volgende zullen zijn en dat ze veilig zijn. Want het kind en ik weten allebei dat dat niet zo is. Maar een luisterend oor hielp al zoveel meer dan ik had gedacht. 
Toen de school uit was zijn we samen met de leerkrachten naar het huis van het jongetje gegaan, om daar te bidden en te zingen met zijn moeder en familie. Van tevoren zei ik nog tegen Eva dat ik niet hoopte dat we zijn kamer zouden zien. Gewoon omdat het besef dan nog harder binnen zou komen, dat er in die kamer elke avond veilig een jongetje zou moeten slapen. Maar we kwamen binnen en de eerste deur die ik zie staat in grote letters zijn naam in gekrast. Slikken en doorgaan. We zaten met 30 man in een klein huis. Maar het was mooi, we hebben gezongen en gebeden. Voor het eerst zagen we nu ook de emoties bij de leerkrachten. En natuurlijk bij de moeder van het kind. Zij is gebroken, het was erg zwaar om haar zo te zien. Maar ik ben blij dat we zijn gegaan, omdat het mij heeft geholpen voor een stukje van mijn eigen verwerking. 

Tegen donderdag keek ik op, deze dag zou de herdenkingsdienst zijn van het jongetje. Omdat ik geen rekening had gehouden met zoiets had ik daar ook geen gepaste kleding voor, de anderen ook niet. Dus met kleding en schoenen van anderen gingen we richting stage. We hebben eerst nog met grade 2 een herdenkingsteken gemaakt. Met vingerverf hebben de kinderen met hun handafdruk een hart gemaakt, en in het midden van dat hart hebben we een foto van het jongetje geplakt. Sommige kinderen hebben hun handen over het hele vel heen gedrukt, wat ook prima was want het was hun herdenkingsteken. 
Na afloop kwam de lerares van de klas nog naar ons toe. Ze vertelde dat wij het zelf misschien niet zo doorhadden, maar dat we haar klas écht geholpen hadden met de individuele gesprekken en met het herdenkingsteken. Dat was erg fijn om te horen, want dat is alles wat we wilden. 

Hierna zijn we ons om gaan kleden en naar de herdenkingsdienst gegaan. Het was kut, van mijn vader moet ik altijd vervelend zeggen, maar dit was kut. Het was mooi, dat zeker. Zijn moeder was erbij en stak een kaarsje aan. Het koor van de school zong mooie liedjes, de leerkracht en anderen mensen gaven mooie speeches over het jongetje, de principal gaf nog een soort speech over hoe het klaar moet zijn met het geweld. En tot slot kwamen de kinderen op met posters. Kinderen van 8 die posters vasthielden met; 'I deserve life' 'It should not hurt to be child' en nog meer van dat soort teksten. Dat er kinderen van 8 zijn die hierover nadenken zegt genoeg...

En dat was de stageweek. Ik heb nog zoveel vragen, waar ik aan de ene kant geen antwoord op wil, maar aan de andere kant wel, zodat ik het me niet meer afvraag. Ik heb het een plek kunnen geven. Heb heel veel gepraat met Eva, en nog steeds. Ik ben blij dat ik met haar was, zij is net zo'n prater als ik en we voelen elkaar er goed in aan. Ook de andere huisgenoten waren super, iedereen trok alle kleren uit de kast om wat gepast te vinden, niemand vond het vervelend als we voor de zoveelste keer erover begonnen of moesten huilen en er waren knuffels genoeg. 

De andere dagen heb ik niet veel gedaan. We hebben deze week een tentamen, echt een super timing ook. Zaterdag ben ik nog wel even naar het strand gegaan. Even uitwaaien van de week en alle  theorie die als snot in mijn hoofd zat. 

Volgende week weer een vrolijkere blog (even afkloppen). Al valt er niet veel te vertellen want ik doe niks anders dan leren op het moment...

Liefs

Foto’s

5 Reacties

  1. Lianne:
    7 oktober 2019
    Dikke knuffel x L en S
  2. Mama:
    8 oktober 2019
    Mooie blog Luca.
    Hopelijk volgende week wat vrolijker voor jou.
    Ben trots op je
    Liefs mama
  3. Anja de Koning:
    8 oktober 2019
    dit was een zware week voor je gelukkig kon je voor de kinderen wat betekenen
  4. Marysia:
    8 oktober 2019
    Ik hoorde het vandaag van je moeder. Ik heb een tijd geen mail kunnen binnenhalen en dit dus niet meegekregen. Wat een nare gebeurtenis, maar mooi hoe je het beschrijft en er mee omgaat. Sterkte, en op naar leukere belevenissen.
  5. Linda Kroes:
    8 oktober 2019
    Nou Luca, dat is wel een heftig verhaal zeg. Es vertelde het me net. Wat goed dat jullie zo goed met de kinderen erover kunnen praten en ze kan helpen. Wat een moeilijk en gevaarlijk leven leiden zij.
    Om dat van zo dichtbij mee te maken zal wel behoorlijk binnenkomen. Sterkte ermee lieverd. Pas goed op jezelf!