Amerika dag 9

Ik hou van woorden. Woorden kunnen prachtig klinken, maar ook lelijk. Woorden kunnen meerdere betekenissen hebben. Om een woord uit te leggen heb je andere woorden nodig. Als je woorden leest dan kunnen ze je meenemen naar een andere wereld, je ontroeren of in spanning achter laten. Maar het allerleukste vind ik het om woorden te schrijven. Je kan ermee goochelen en dansen. Je kan verwarren of duidelijk maken. Je kan andere woorden gebruiken dan de woorden die je spreekt. Je kan omschrijven en in contact komen. Ja, woorden zijn prachtig en je kan er heel veel mee. En ondanks dat je zoveel met woorden kan, is er 1 ding wat ik niet kan. Misschien zou ik het uiteindelijk wel kunnen. Maar het is in elk geval iets wat ik niet wil. (Kijk ook prachtig, hoe een woordje 'kan' of 'wil' het verschil kan maken in de betekenis van de zin). Wat ik niet uit wil leggen is het eerste gedeelte van onze dag vandaag. We zijn naar het 9/11 memorial museum gegaan. Een heel museum met woorden, verhalen, materialen, geluidsfragmenten, foto's, video's en tijdlijnen. Wij hebben er bijna 2 uur gelopen en dat is niet samen te vatten in een blog. Het is oprecht een ervaring. Alle elementen van het museum komen samen tot het verhaal van 9/11. Een verhaal wat nooit geschreven had mogen worden. Dus alles wat ik er nog over kwijt wil: het was indrukwekkend, ontroerend, verdrietig en liefdevol tegelijk. Liefdevol wil ik dan toch wel even verder uitleggen. De hele gebeurtenis van 9/11 is dat natuurlijk niet. Maar wel hoe nabestaanden spreken over hun geliefden. Dat was de ochtend.

In de middag zijn we een wandelroute gaan lopen van het reisboekje wat ik heb meegenomen. Aan de start van de route zag ik een schoenenwinkel. De route begon dus al goed. We zijn er ruim een half uur binnen geweest en zijn de deur uitgelopen met 3 paar schoenen. 2 voor mij en 1 voor Tim. Van Tim mocht ik schoenen voor hem uitzoeken, ik had daar helemaal vrij spel in. Tim weet zelf nog niet welke het zijn, dus ik zet ze niet op de blog maar ze zijn prachtig. Daarna begon onze route. De route kreeg nu alleen een extra element doordat we met die tassen moesten sjouwen. Voor Frank kreeg het al helemaal een extra element, want amper 5 minuten bij de winkel vandaan scheurde de tas en moest hij het heel ongemakkelijk vasthouden (was zijn eigen domme fout).
De route nam ons mee door een klein gedeelte van Chinatown en little Italy. In little Italy hebben we een pizza gedeeld. Voor mij werd maar weer duidelijk dat ik het bij de Italiaanse toetjes moet houden (ijs) want de pasta en pizza vind ik 3 keer niks.
Al vrij snel nam de route ons meer door Soho. En zo hee (Soho, zo hee, haha is grappig) dat was een hele andere kant van New York dan dat we tot nu toe hebben gezien. Het was wat minder druk en intens. En doordat al die lichten van de reclameborden hier niet stonden had ik niet het idee dat ik elk moment een epileptische aanval kon krijgen. We zijn door karakteristieke wijkjes gelopen. En ondanks dat het een routebeschrijving was en er een kaart aan toe was gevoegd, zijn we voor ons doen echt maar heel weinig verdwaald. Deze route liep ook langs de starbucks reserve factory. Een ENORME starbucks waar ook de koffie wordt gebrand. Wat het (behalve het logo) verder met starbucks te maken had weet ik niet. Want de drankjes (die we ondertussen bijna allemaal hebben gehad) die ze normaal hebben, hadden ze niet. We hebben hier dan ook niks gehaald (geen zorgen hoor mensen, we hebben er vandaag alsnog 2 op).
Het laatste stukje van de route liep over de high line. Dit was vroeger een spoor van de metro en die wordt nu niet meer gebruikt. Dit was erg leuk om overheen te lopen. Aan het einde van dit stukje zat een restaurantje wat ook door het boekje aangeraden werd. En als de echte volgelingen die we zijn hebben we daar ook lekker gegeten.
Het was weer een mooie dag

Stappenteller: 24089

Liefs