17 en 18 juli
18 juli 2017 - Ella, Sri Lanka
Maandag 17 juli:
Vandaag gingen we weg uit Unawatuna. Nadat onze gastheer in het hostel voor de 500e keer had gevraagd of we niet nog een nachtje wilde blijven, en wij voor de 500e keer hem hiervoor vriendelijk bedankte maar zeiden dat we ook de rest van het land wilde zien, gingen we weg. We wilde nog langs een bakkertje in onze straat waar ze echt de meest lekkere broodjes ooit hebben, dat stukje lopen we wel, dachten we. Maar met een backpack op je rug, een rugzak op je buik (eigenlijk kan je het dus beter een buikzak noemen) en 1,5 liter water in je handen, is een stukje dat eerst dichtbij was toch opeens een helse tocht. Nadat we de broodjes hadden gehaald hielden we dan toch maar een tuktuk aan. Hij bracht ons naar de sea turtle hatchery in Habaraduwa. En het was hier echt geweldig. Het is een non profit organisatie die gewonde schildpadden opvangt, beter maakt, en vervolgens weer terugzet in zee. Er waren schildpadden die een poot of oog hadden verloren. En ook een paar die gewond waren in hun nek. En dit allemaal door de mens, door de visnetten en afval dat op straat/zee wordt gegooit. Dus als je nog dingen op straat gooit hoop ik dat ik je nu heb kunnen overtuigen het gewoon in de prullenbak te gooien. (En anders ben je gewoon een kl**tz*k). Ze kopen ook schildpadden eitjes op van de vissers. Ze bieden meer dan restaurants en dergelijke. Ze hebben een speciale tuin waar ze de eieren dan weer in begraven. En als ze uitkomen zetten zij ze weer uit in zee, en blijkbaar was het vandaag weer onze lucky day. Er waren net eitjes uitgekomen, en wij mochten een schildpad uitzetten in zee. Mijn schildpad heb ik de naam Freddy meegegeven. Met zijn kleine pootjes liep Freddy op het grote strand, tot er een golf aankwam en hem meenam. Klaar voor de grote zee, klaar voor het echte leven. Freddy, ik hoop dat ik je ooit tijdens het snorkelen nog eens tegen mag komen.
Na de sea turtle hatchery zijn we met de lokale bus naar Mirissa gegaan. We moesten er iets van 40 minuten inzitten. En we waren de enige blanken, met als gevolg dat we toch een aardig grote attractie waren. Ze staren je aan, en kijken ook niet beschamend weg als jij terugkijkt. Overigens zijn we ook zwaar opgelicht. We vroegen hoeveel we moesten betalen voor 2 personen, we kregen te horen dat dat 200 roepies was (€1.20). Later zagen we dat alle locals maar 20 roepies betaalde, maar laten we maar zeggen dat we de lokale economie hebben geholpen.
Toen kwamen we aan in Mirissa en sliepen we voor het eerst deze reis op een slaapzaal. De Nederlandse meiden waren er nog niet. Maar er was wel een Duitser. Samen met haar en haar 2 vrienden zijn we naar het strand gegaan. Daar waren ook nog 2 Canadese, die oorspronkelijk uit Japan ofzo komen. Ze vroegen of we 's avonds ergens wat met ze wilde eten. En dat zijn we gaan doen, en het was echt goddelijk. Elke keer dat we eten denk ik: het kan niet beter dan dit. Maar elke keer kan het dus wel.
Na het eten gingen we terug naar ons hostel waar we de Nederlandse meiden leerde kennen. Ontzettend leuke meiden dus dat is gezellig.
Dinsdag 18 juli:
Vanochtend ging de wekker na een lange nacht. Je slaapt met 6 andere om je heen heel anders dan wanneer je je eigen kamer hebt. Dus het was gezellig voor 1 keertje, maar ik zie het mezelf niet heel veel vaker doen. Nadat we lekker hadden ontbeten stond de taxi klaar.
Het werd een lange rit met veel bochten. Maar tijdens de rit kwam ik er achter dat ik inmiddels ook aan Sri Lanka m'n hart heb verloren. De Filipijnen was vorig jaar zo magisch, ik dacht dat deze reis daarom misschien alleen maar kon tegenvallen. Maar op zijn eigen manier is Sri Lanka ook magisch.
En toen kwamen we aan bij het hostel. En toen hebben we snel de tassen gedropt en zijn we naar een tea factory gegaan. We waren wat laat dus we konden niet meer zien hoe de vrouwen de thee plukken. Maar we hebben wel een hele rondleiding gekregen door de fabriek en gezien hoe dat in z'n werk gaat. Zo zijn er daar 2 eindproducten. Eén voor de export en één voor Sri Lanka zelf. Die voor de export is fijner, en een stuk beter. We vroegen waarom ze die niet voor zichzelf hielden. Hij vertelde ons dat de thee voor de export een stuk duurder is, en ze er dus geld aan verdienen. En de Sri Lankanen dat niet allemaal kunnen betalen en het dus moeten doen met het andere eindproduct. Na de rondleiding zijn we weer naar huis gegaan, en hebben een Nederlands gezin ontmoet waar we iets van 2 uur mee hebben gezeten. 's Avonds zijn we uit uit eten gegaan. Het was een westers restaurant wat ons werd aangeraden, zeker omdat we die in de rest van het land niet meer tegen gaan komen. (Niet dat ik de curry's nou zo vervelend vind).
Morgen gaan we een hike doen op little adam's peak, misschien weer met de Nederlandse meiden. En we hopen dat we nog naar een waterval te kunnen gaan. Er is hier meer dan genoeg te doen, en gelukkig hebben we nog ruim 3 weken om het hele land te zien...
Liefs
P.S. de muggenbultenstand staat helaas op 7
Vandaag gingen we weg uit Unawatuna. Nadat onze gastheer in het hostel voor de 500e keer had gevraagd of we niet nog een nachtje wilde blijven, en wij voor de 500e keer hem hiervoor vriendelijk bedankte maar zeiden dat we ook de rest van het land wilde zien, gingen we weg. We wilde nog langs een bakkertje in onze straat waar ze echt de meest lekkere broodjes ooit hebben, dat stukje lopen we wel, dachten we. Maar met een backpack op je rug, een rugzak op je buik (eigenlijk kan je het dus beter een buikzak noemen) en 1,5 liter water in je handen, is een stukje dat eerst dichtbij was toch opeens een helse tocht. Nadat we de broodjes hadden gehaald hielden we dan toch maar een tuktuk aan. Hij bracht ons naar de sea turtle hatchery in Habaraduwa. En het was hier echt geweldig. Het is een non profit organisatie die gewonde schildpadden opvangt, beter maakt, en vervolgens weer terugzet in zee. Er waren schildpadden die een poot of oog hadden verloren. En ook een paar die gewond waren in hun nek. En dit allemaal door de mens, door de visnetten en afval dat op straat/zee wordt gegooit. Dus als je nog dingen op straat gooit hoop ik dat ik je nu heb kunnen overtuigen het gewoon in de prullenbak te gooien. (En anders ben je gewoon een kl**tz*k). Ze kopen ook schildpadden eitjes op van de vissers. Ze bieden meer dan restaurants en dergelijke. Ze hebben een speciale tuin waar ze de eieren dan weer in begraven. En als ze uitkomen zetten zij ze weer uit in zee, en blijkbaar was het vandaag weer onze lucky day. Er waren net eitjes uitgekomen, en wij mochten een schildpad uitzetten in zee. Mijn schildpad heb ik de naam Freddy meegegeven. Met zijn kleine pootjes liep Freddy op het grote strand, tot er een golf aankwam en hem meenam. Klaar voor de grote zee, klaar voor het echte leven. Freddy, ik hoop dat ik je ooit tijdens het snorkelen nog eens tegen mag komen.
Na de sea turtle hatchery zijn we met de lokale bus naar Mirissa gegaan. We moesten er iets van 40 minuten inzitten. En we waren de enige blanken, met als gevolg dat we toch een aardig grote attractie waren. Ze staren je aan, en kijken ook niet beschamend weg als jij terugkijkt. Overigens zijn we ook zwaar opgelicht. We vroegen hoeveel we moesten betalen voor 2 personen, we kregen te horen dat dat 200 roepies was (€1.20). Later zagen we dat alle locals maar 20 roepies betaalde, maar laten we maar zeggen dat we de lokale economie hebben geholpen.
Toen kwamen we aan in Mirissa en sliepen we voor het eerst deze reis op een slaapzaal. De Nederlandse meiden waren er nog niet. Maar er was wel een Duitser. Samen met haar en haar 2 vrienden zijn we naar het strand gegaan. Daar waren ook nog 2 Canadese, die oorspronkelijk uit Japan ofzo komen. Ze vroegen of we 's avonds ergens wat met ze wilde eten. En dat zijn we gaan doen, en het was echt goddelijk. Elke keer dat we eten denk ik: het kan niet beter dan dit. Maar elke keer kan het dus wel.
Na het eten gingen we terug naar ons hostel waar we de Nederlandse meiden leerde kennen. Ontzettend leuke meiden dus dat is gezellig.
Dinsdag 18 juli:
Vanochtend ging de wekker na een lange nacht. Je slaapt met 6 andere om je heen heel anders dan wanneer je je eigen kamer hebt. Dus het was gezellig voor 1 keertje, maar ik zie het mezelf niet heel veel vaker doen. Nadat we lekker hadden ontbeten stond de taxi klaar.
Het werd een lange rit met veel bochten. Maar tijdens de rit kwam ik er achter dat ik inmiddels ook aan Sri Lanka m'n hart heb verloren. De Filipijnen was vorig jaar zo magisch, ik dacht dat deze reis daarom misschien alleen maar kon tegenvallen. Maar op zijn eigen manier is Sri Lanka ook magisch.
En toen kwamen we aan bij het hostel. En toen hebben we snel de tassen gedropt en zijn we naar een tea factory gegaan. We waren wat laat dus we konden niet meer zien hoe de vrouwen de thee plukken. Maar we hebben wel een hele rondleiding gekregen door de fabriek en gezien hoe dat in z'n werk gaat. Zo zijn er daar 2 eindproducten. Eén voor de export en één voor Sri Lanka zelf. Die voor de export is fijner, en een stuk beter. We vroegen waarom ze die niet voor zichzelf hielden. Hij vertelde ons dat de thee voor de export een stuk duurder is, en ze er dus geld aan verdienen. En de Sri Lankanen dat niet allemaal kunnen betalen en het dus moeten doen met het andere eindproduct. Na de rondleiding zijn we weer naar huis gegaan, en hebben een Nederlands gezin ontmoet waar we iets van 2 uur mee hebben gezeten. 's Avonds zijn we uit uit eten gegaan. Het was een westers restaurant wat ons werd aangeraden, zeker omdat we die in de rest van het land niet meer tegen gaan komen. (Niet dat ik de curry's nou zo vervelend vind).
Morgen gaan we een hike doen op little adam's peak, misschien weer met de Nederlandse meiden. En we hopen dat we nog naar een waterval te kunnen gaan. Er is hier meer dan genoeg te doen, en gelukkig hebben we nog ruim 3 weken om het hele land te zien...
Liefs
P.S. de muggenbultenstand staat helaas op 7
Wat kan je toch leuk schrijven.
Kus mam