Amerika dag 1

Daar zijn we weer! En wat een paniek hadden jullie lieve mensen. De website lag er even uit en de mensheid leek gek te worden. Waar bleef die eerste blog dan toch? Ik moet zeggen dat ikzelf ook baalde, vooral omdat de blog op mijn naam opeens beschikbaar leek te zijn. Het leek even of een ieder er met mijn met bloed en zweet opgebouwde blog vandoor kon gaan. Ik heb niet voor niets zoveel geschreven voor inmiddels wel 24 volgers. Maar we zijn er weer! Dat ik er een dag uit lag betekent wel een extra lange blog.

Vliegen

Ken je die mop van Frank en Luca die niet naar Mexico gaan omdat Frank een overstap van 15 uur te lang vond? Helaas had de eerste vlucht vertraging, hebben ze hun tweede vlucht gemist en zijn alsnog 15 uur later dan de bedoeling aangekomen.

Normaal hoor je te lachen om moppen, maar man o man, hier kunnen wij (nog) niet om lachen. Het was oprecht een hel. We hadden al vrij snel door dat de aansluiting krap zou worden. Maar als de optimisten die we zijn hielden we hoop. Helaas zagen we al snel in de app dat onze vlucht was omgeboekt. Maar hee, nog steeds optimisten. Wij zagen het wel voor ons dat we nu misschien rechtstreeks naar Washington konden vliegen (hier zijn we de eerste dagen van onze reis).
Helaas werd dit idee op het vliegveld snel de wereld uit geholpen. We hadden te maken met een enorme pessimist. Nee, er was geen andere vlucht meer en nee we hadden geen recht op compensatie. Maar wel op een bon van 75 kronen om wat te eten te halen. Wij met onze optimistische gedachtegang vonden dat nog wel prima klinken. Helaas kwamen we er vrij snel achter dat dat maar 10 euro is. Ik heb genoten van de 3 slokken water die ik er van heb kunnen kopen op het vliegveld.

Nu klinkt dit allemaal nog wel positief. Maar mensen, een mens kan maar tot een bepaalde grens optimistisch en positief blijven. Op een gegeven moment is de maat vol, wil je mensen over de balie trekken, wil je je reisgenoot (ik noem geen namen) een stomp op z'n neus geven omdat hij zo nodig een korte overstap wilde, wil je gillen in het vliegtuig naar een baby dat jij het zwaarder hebt en zit het leven helemaal tegen. Maar daar kom je niet zomaar. Uiteraard was de bovenstaande tegenslag al meer dan zat. Maar het ging verder. In het vliegtuig bleek dat er iemand allergisch was voor noten en dit niet genuttigd mochten worden. Zat ik te balen met m'n m&m's met pinda. Frank en ik zaten echter helemaal achterin het vliegtuig. Hoe groot was nou de kans dat degene met allergie precies bij ons zou zitten. Ik heb er uiteraard de ballen niet voor om uit te proberen. Frank de rebel wel, dus hij nam een m&m. De man voor ons leek daarna opeens wel heel stil te zitten. Na even te rammelen aan zijn stoel bleek er toch teken van leven in te zitten. Maar die m&m's liet ik toch maar liggen. De vlucht was verder prima.
Toen ging het fout, helemaal fout. Ik weet niet wat Frank heeft gedaan voor deze slechte karma, maar het is niet best. We kwamen aan op Chicago (door de omboeking vlogen we nu via hier). We zagen dat er een vlucht eerder naar NY ging. Wij vroegen of ze daar nog plek hadden, ze ging even voor ons kijken. Het duurde heel lang. Frank zei nog: 'dat het zo lang duurt is goed nieuws denk ik'. DAT WAS HET NIET. Helaas had de maatschappij (waar ik nog een vernietigende recensie over moet schrijven) ons alleen op papier ingeschreven en geen echt ticket voor ons. Oftewel, er was wel een plaats voor ons gereserveerd, maar het was nog niet onze plaats. Het klinkt vaag en onduidelijk. Geloof me, ik had slaaptekort en honger en ik ging hier ook niet prima op. We moesten in ieder geval naar de andere kant van het vliegveld (waar we net vandaan kwamen) om het te regelen met de andere maatschappij. Zij moesten onze 'papieren plekken' naar tickets omzetten. Eenmaal daar aangekomen was er geen medewerker te bekennen. Alleen een medepassagier waarvan zijn bagage niet was aangekomen. Plan 2: we bellen. HELAAS. Want ookal is het een grote maatschappij, ze zijn niet de hele dag te bereiken. Er was nog een ander telefoonnummer voor de vip-leden, maar wel echt alleen voor vip. Het boeide me na al dat gedoe geen ene moer wat voor leden mogen bellen, al was het speciaal voor de koningin. Dus ik belde dat speciale nummer. Maar ook hier HELAAS. In het Deens werd een bandje ingesproken en ik volgde er precies niks van. Dus daar stonden we. Ons lot langzaamaan te accepteren. We zouden nooit aankomen in NY. We hadden naar elke andere plek behalve NY moeten gaan. We hadden naar Ruurlo moeten gaan. En ik bedacht me: dit was allemaal nooit gebeurd als Kik de hamster nog had geleefd. Maar toen, toen ik even ging plassen, kwam ik terug en was er in de tussentijd toch iemand bij de balie gekomen. En wonder boven wonder was het gelukt!

Dit klinkt allemaal heel negatief. En dat was het ook echt. Ik was er klaar mee. Ik hou van vliegen (de vluchten gingen ook prima) maar je stelt je in op 12 uur onderweg zijn en vervolgens komen daar nog 10 uur bij. Maar goed, als de ware reizigers die we zijn hebben we het opgelost.

Dag 1

Na een heerlijke nacht in ons hotel waren we weer vroeg wakker. Ondanks dat ik echt nog moe was en maar 5 uur heb geslapen is de jetlag sterker en waren we half 7 wakker. We hebben ons rustig aan klaargemaakt en zijn richting het station gegaan waar we de trein naar Washington hebben gepakt. Dat Frank zijn koffer daar niet is gejat verbaast me enorm. Deze man laat zijn koffer onbeheerd achter om even ergens te kijken. Op mijn opmerking dat hij echt beter op z'n spullen moet letten was zijn antwoord: 'ik ren toch sneller'. Ik geef hem nog een week voordat z'n koffer is gestolen. En mijn onderbroeken krijgt hij niet.

Aangekomen in Washington voelden we gelijk wat voor heerlijk weer het is! 28 graden en zon. Dat doet je bijna alle ellende van gister vergeten.
We zijn heerlijk iets Mexicaans gaan eten en toen maar gewoon gaan lopen. We hebben hef Washington monument, het capitool, Lincoln memorial, korean memorial, Vietnam memorial en tweede wereld oorlog memorial gezien. En uiteraard wat van de stad. Het is prachtig allemaal. Het wordt goed onderhouden, ondanks de weinige prullenbakken zie je geen afval op straat en iedereen lijkt vriendelijk. De andere kant van zo'n prachtige (maar toeristische) stad is dat er een hoop zwervers zijn. Ik vind het altijd lastig om hier zomaar voorbij te lopen. Ik blijf me altijd afvragen wat hun verhaal is, hoe zijn ze hier terecht gekomen. Echter is een gesprek hierover voeren met de meeste niet mogelijk. Ze zijn echt bijna allemaal volledig onder invloed en van de wereld. Wat een bestaan... Ik schreef ooit in een blog van Zuid-Afrika dat arm en rijk daar zo dichtbij elkaar lagen. En ookal oogt zich dat hier anders, denk ik dat dat hier ook zomaar eens zo kan zijn.

Goed. Een lange blog maar dat kwam dus door de storing. We zijn weer in ons hotel. Ik ben gesloopt van de vele stappen en de jetlag. Frank zegt dat hij nergens last van heeft maar daar geloof ik precies niks van. Ik zal morgen weer wat geinige situaties beschrijven over Frank. Maar voor nu wordt de blog te lang en beginnen de letters van vermoeidheid voor mijn ogen te dansen. Jullie houden het tegoed!

Stappenteller 27793

Liefs