Resideren: voorbereiding

'When you want something, all the universe conspires in helping you to achieve it' - Paulo Coelho

En zo is het Paulo. Het is inmiddels vijf maanden geleden dat ik besloot naar Zuid-Afrika te gaan. Heel leuk en aardig zo'n besluit, maar daarmee is nog niet gezegd dat het doorgaat. Er waren behoorlijk wat obstakels op de weg. Er bestaan tegenwoordig behoorlijk wat obstacle runs (waarom mensen voor de lol gaan hardlopen en dan ook nog door de modder en met andere hindernissen snap ik ook niet) maar ik denk dat dit veel en veel heftiger was. Ik zal jullie even meenemen in alle hindernissen en hoe ik deze heb doorstaan. 

Allereerst moest ik goedkeuring krijgen van mijn docenten, dat ging gelukkig vanzelf. Maar het volgende puntje was al mijn studiepunten behalen. Daarvoor heb ik wel even in de stress gezeten. Ook al had ik tot dat moment altijd alles gehaald, zal je net zien dat karma het op mij gemunt heeft en voor allemaal onvoldoendes zorgt. Nou heb ik 1 herkansing gehad, maar die heb ik netjes herkanst en gehaald. Het volgende puntje was een keuzevak. Ik moest een keuzevak volgen, die studenten die naar het buitenland zou moeten voorbereiden op allerlei zaken. Ook dat ging prima, er moest alleen een eindverslag voor worden gemaakt. Na een heel weekend mijn hart en ziel in dat verslag gestopt te hebben, had ik ook dit gehaald.
Het volgende was het geld. Leuk Luc, dat je hebt bedacht naar het buitenland te willen maar het is niet gratis. De Hogeschool Rotterdam biedt een beurs aan voor studenten die naar het buitenland gaan. In de eerste ronde moest je online invullen wat jouw tegenprestatie zou zijn mocht je de beurs winnen. Van de 160 aanmeldingen mochten er 40 hun idee komen presenteren en van die 40 zouden er 16 de beurs krijgen. En ik was 1 van die 16. Dus ook dit puntje was geregeld. 

En nu dames en heren, het ergste obstakel. Eentje die je je ergste vijand nog niet gunt; het visum. Het begon allemaal op een zonnige donderdagochtend. Vol goede moed ging ik met drie andere meiden waarmee ik naar Zuid-Afrika ga, naar de ambassade. We kwamen aan op het adres, alleen waren de hekken gesloten en zag het er niet echt uit als iets waar nog enig teken van leven in te vinden was. Dus wij dachten: laten we om het gebouw heen lopen, misschien is het daar. Daar zag het er iets levendiger uit, dus wij belden aan. Het hek ging open en wij lopen naar binnen. Toen kwam er een vrouwtje naar buiten die met haar hele longinhoud 'NO STOP' riep. Oh oké, dit is een bijzonder welkom... Maar we moesten dus omlopen, het levenloze gebouw was toch de ambassade. Een Nederlands vrouwtje hielp ons. Een 'hee dames wat leuk dat jullie naar Zuid-Afrika gaan, het is zo'n mooi land' kon er niet vanaf. Nee in plaats daarvan kregen we een 'wisten jullie wel dat jullie bijna voor iemand haar ontslag hebben gezorgd. Dat was de diplomaten ingang en het beeldscherm is zwart-wit, dus die dame dacht dat jullie zwart waren (moest me heel erg inhouden niet te lachen) en deed de deur open.' En ook de 'de jeugd van tegenwoordig heeft toch smartphones waar alles op te vinden is'. Hebben we zeker, maar het had erg geholpen als zij het goede huisnummer op hun site zetten, maar wie ben ik. 
Goed wij vonden dit hele avontuur best grappig, zij niet. Ook gelijk met het resultaat dat we de meest gehate dames van de ambassade werden. 

En jullie dachten dat dat het was. Dit gedeelte vonden wij dan weer niet zo grappig, zij waarschijnlijk wel. Bloed, zweet en tranen heb ik in dit visum moeten stoppen. Radiologische verklaring, VOG, brieven van school dat ik deelneem aan de opleiding, brieven van de organisatie in Zuid-Afrika dat ik daarheen kom, zelf een verklaring schrijven dat ik niet inga met betaald werk, een medische verklaring waarin ik lichamelijk en geestelijk ben goedgekeurd (degene die een opmerking plaatst hoe ik geestelijk goedgekeurd kan zijn wordt per direct van mijn blog afgegooid). Maar ook nog een verzekering afsluiten in Zuid-Afrika, een bewijs van voldoende financiële middelen en een heel boekwerk waarin je ze alles moet vertellen, dingen die je nog geen eens wist van jezelf. En toen naar de ambassade om alles weer in te leveren. En YES mijn papieren werden ingenomen, dan is het nog steeds niet helemaal zeker. Ze kunnen je nog bellen dat er papieren missen, maar die kans is kleiner. En vandaag werd ik dan eindelijk gebeld dat het klaar is en ik het op kan komen halen. Er zijn nu dus geen obstakels meer op de weg.

Dank je wel universe, dat je het zo met me hebt voorzien en me alles hebt gegeven wat ik wilde. En nu we daar toch over praten; ik wil 3 nieuwe puppy's, dat het voor altijd lekker weer is en vrede op aarde. Kan je dat dan ook voor me regelen?

Liefs