Resideren; week 17

‘Ik wou dat ik stukjes tijd in een plakboek bij elkaar kon plakken, of dat ik kleine stukjes dag soms ergens vandaan kon pakken, kon ik de wijzers van de klok gewoon maar even vragen, of ze soms eventjes wat willen vertragen’ – Dicht erbij

Dinsdag 17 december

De eerste dag in Kaapstad! Vandaag hadden we de auto nog dus zijn we naar Kaap de goede Hoop gereden aangezien dat anderhalf uur rijden is vanuit Kaapstad. Er stond een hele harde wind dus ik kon niet echt lekker genieten van het uitzicht. Er is nog veel meer te doen, maar de rest had daar geen zin in. Wat ik niet erg vond want ik ga hier nog heen met mijn vader en tante en zo zie ik niet alles twee keer.

Na Kaap de goede hoop zijn we doorgereden naar Boulders beach. Waar we eerst nog een toeristenmarkt hebben afgestruind, daarna zijn we doorgegaan naar de pinguïns, daar draait heel Boulders beach immers om. Een heel strand VOL met pinguïns. We konden niet bij de pinguïns op het strand wat ik alleen maar goed vind, die beesten zouden 10 hartverzakkingen per dag krijgen als alle toeristen bij ze mogen komen. Er was een pinguïnkoppel wat verliefd was op elkaar. Ze hielden de snavels tegen elkaar en de vleugels vast, het was heel aandoenlijk. Wij hebben er een heel verhaal omheen gemaakt, ik mag voor de pinguïns hopen dat daar niks van klopt anders hebben ze een pittige relatie met jaloerse derde wielen.

Woensdag 18 december

De wekker ging vroeg want we gingen de auto inleveren. We vonden het te duur om voor de gehele periode een auto te huren en het is ook niet nodig in Kaapstad. Dus samen met Dieuwertje reed ik naar Hertz. Volgens google maps waren we gearriveerd maar wij konden het echt niet vinden. We hebben wel 10 rondjes gereden om hetzelfde stukje heen, verschillende mensen aangesproken maar we konden het niet vinden. Totdat we bedachten dat het misschien in een hotel zat, en ja hoor. Nergens een bordje of een vlaggetje te vinden en wie bedenkt er nou om een Hertz middenin een hotel te plaatsen. Nou we hebben wel mooi geregeld dat we niet voor een extra dag gingen betalen (we waren een uur te laat) omdat het gewoon echt niet te vinden is. Gelukkig snapte de medewerker dit ook en konden we het prima regelen.

Goed, om half 10 waren we dan eindelijk weer in de airbnb. We zijn gaan ontbijten met een jongen die we in PE hebben ontmoet. Tijdens het uitgaan hebben Mirjam en ik hem ontmoet. Een bijzonder ontmoeting bij de wc’s, hij had over de bril heen geplast, ik ging op de bril zitten en het was heel ranzig. We hebben er een uur lang over gepraat en nu in Kaapstad begon hij er weer over. Het was erg gezellig. Hij zou eigenlijk nu teruggaan naar zijn huis in Namibië (hij heeft 6,5 jaar stagegelopen in Zuid-Afrika, 5 maanden is dus eigenlijk maar heel erg kort) maar hij bleef nog een dagje bij ons. We hebben rondgelopen door de stad en zijn bij een biercafé bier gaan drinken. Terwijl de rest lekker door dronk dacht ik alleen maar aan hoe we in Kaapstad waren en het niet verstandig is hier dronken te worden. Met het gevolg dat als ik met een moedergans met haar kleine kuikens door de stad liep en keek of niemand werd beroofd. De rest is ’s avonds uitgegaan maar ik niet. Ik had al besloten dat ik in Kaapstad niet uit wil. Allereerst omdat het gewoon echt gevaarlijker is dan PE, ik ken de stad niet en Sarah is er niet meer. Tijdens het uitgaan was ik altijd met Sarah en we wilden allebei wel rond dezelfde tijd weer naar huis terwijl de rest doorging. Ik mistte m’n maatje hier en heb lekker op de bank netflix gekeken.

Donderdag 19 december december

Vannacht moest ik opstaan om de deur open te doen voor de anderen. We hebben maar 1 sleutel en ik wil niet dat zij die meenemen want dan kan ik er niet uit als dat nodig is, en ik wil de deur ook niet openlaten. Dus uit bed gaan is de enige optie.

Verder hadden de anderen vandaag moeite met het leven, dus in de ochtend is er vrij weinig gebeurd. ’s Middags ben ik met de andere meiden de stad in gegaan en een beetje rondgekeken voor souvenirs.

Vrijdag 20 december

De 20e, over een maand vlieg ik op deze dag naar huis. Ik vind het bizar dat er al 4 maanden voorbij zijn. Aan de ene kant voelt het alsof er pas 1 maand voorbij is, maar als ik dan na ga denken over hoe lang geleden het voelt dat ik mijn ouders gedag zei op Schiphol en wat ik allemaal heb meegemaakt, dan voelt het langer dan 4 maanden. Ik ga in ieder geval nog even genieten van deze laatste maand. We stonden vandaag ook weer vroeg op om de tafelberg te beklimmen. We hadden al tickets geboekt om met de kabelbaan omhoog te gaan. Het was echter hartstikke bewolkt, maar ja, we hadden de tickets dus we zouden gaan ook. Bovenaan op de Tafelberg aangekomen zagen we niks anders dan mist. We hebben dan ook weer de kabelbaan naar beneden genomen. Als we het terug zouden lopen zouden we ten eerste niks gezien hebben en ten tweede is dat ook nog best gevaarlijk. Na de kabelbaan zijn we weer naar toeristenmarktjes geweest en naar Waterfront. Wat Boardwalk voor Port Elizabeth is, is Waterfront voor Kaapstad. Was erg leuk. Daarna naar de airbnb gegaan en zelf gekookt.

En toen ging de rest weer uit. Ze maken er grapjes over dat ik de hele tijd zo oplettend ben. Bij alles en iedereen die ons aanspreekt of apart gedrag vertoond roep ik ‘AFLEIDINGS MANOEUVRE’ vaak is er niks aan de hand maar toch let iedereen dan weer even extra op zijn spullen. Ook hebben we een blaadje gekregen met tips wat je moet doen voor je veiligheid. Dat blaadje is in mijn handen terecht gekomen en ik heb het al 10 keer gelezen. En elke keer als er iets gebeurt of ze maken me belachelijk tover ik dat blaadje uit mijn zak en lees ik het voor. ‘Jullie zullen me dankbaar zijn als je over 2 weken weggaat uit Kaapstad en je bent niet beroofd’ is ondertussen ook een zin geworden die ik elke dag wel een paar keer herhaal.

En nu, vrijdagavond, gingen ze de straat op zonder mij. Om kwart over 3 ’s nachts komen ze thuis en vertellen me dat ze, ja hoor, zijn beroofd. Een gast sprak 2 van de 4 die binnen stonden aan, zogenaamd heel gezellig. Zodat de anderen de andere 2 van de 4 buiten konden beroven. Gelukkig geen telefoons of geld, maar wel een ketting van de nek gerukt. Ik kon het niet laten om te zeggen dat het gebeurde omdat ik er niet bij was en geen ‘AFLEIDINGS MANOEUVRE’ riep. Uiteraard ga ik dat de rest van de reis nog harder roepen.

Zaterdag 21 december

Vandaag begonnen we de dag in Bo Kaap. Een wijk met allemaal gekleurde huisjes. Ten tijde van de apartheid woonden hier de slaven. Zij mochten geen gekleurde kleren aan of hun huizen gezellig maken. Toen de apartheid werd afgeschaft, vierden ze dit door de huisjes in felle kleuren te schilderen. Het was zo ontzettend gaaf om te zien, ook een museum waar niemand in wilde behalve ik. Maakte mij weer niet uit, want dat kan ik weer doen met m’n vader en tante. We liepen een schattig huisje door en kwamen uit bij een soort terrasje. Je kon er net eten, maar we hadden thuis al geluncht. Maar toen viel mijn oog op een bord waar stond dat ze ook Zuid-Afrikaanse kookles geven, dat gaan we binnenkort doen!

Na Bo Kaap zijn we naar de Botenical garden gegaan. Een enorme tuin, tussen de bergen in. Het was prachtig. We hebben rondgelopen en uiteindelijk lekker op het gras gezeten. Terwijl er eentje lag te slapen, de andere twee foto’s aan het maken waren heb ik met Bob gesprekken gevoerd over het leven. Over de gezinnen waar we uitkomen, over keuzes die onze ouders hebben gemaakt, die we toen niet snapte en nu wel. Zulke gesprekken heb ik hier vaker met mensen gevoerd. En met elk gesprek dat ik voer word ik steeds meer dankbaar voor het gezin waar ik uitkom en alles wat mijn ouders voor mij hebben gedaan. Dat komt nu vast ook aangezien ik ze al 4 maanden niet heb gezien (ja dat is lang) als ik terug in Nederland ben, ben ik het niet eens met de keuze dat we spaghetti eten en geen kip kerrie.

En toen na de Botenical garden kwam het beste gedeelte van de dag, terwijl de dag al zo goed was. Ik ben uit eten gegaan met Sarah en haar moeder. We hadden elkaar een week niet gezien, maar als je ons zou hebben gezien bij het weerzien zou je zeggen dat we elkaar een half jaar niet gezien hadden. Ik heb Sarah in die ene week meer gemist dan wie dan ook in de afgelopen 4 maanden. Sorry mensen. Maar goed, het was een Afrikaans restaurant, echt geweldig. Met Zuid-Afrikaanse muziek en dansen. Ook het eten was heerlijk. Ik heb krokodil, kudu, struisvogel en springbok gegeven. Allemaal echt heel lekker! En daarna werden we naar voren getrokken bij de Zuid-Afrikaanse dansers. Het zag er niet uit, twee witte mensen, die probeerden de zwarte mensen na te dansen (het voelt nog steeds heel raar om niet blank en donker te zeggen, maar dat is echt not done hier). Sarah haar moeder heeft het gefilmd, dus voor wie zin heeft om een minuut te lachen en plaatsvervangende schaamte te voelen; het filmpje staat onderaan de blog.

Na het dansen heb ik nog een heerlijk toetje gegeten en daarna was het tijd om te gaan. Ik heb toch besloten om haar maandag weg te brengen naar het vliegveld. Eerst zou ik dat niet doen, omdat ik het mezelf wel erg moeilijk zou maken door iedere keer opnieuw afscheid te nemen. Maar ik heb toch besloten wel mee te gaan, ik denk dat het afscheid dit keer minder erg is omdat ik al een week zonder haar heb doorgebracht en ze nu niet weggaat van de plek waar we vier maanden samen hebben gewoond, en anders jank ik weer een keer extra.

Zondag 22 december

De wekker ging om 2.45. 2.45 IN DE NACHT. Omdat er het gekke idee was ontstaan om de Lion’s head te gaan beklimmen met zonsopgang. Ik ging dood. Ik ben half nachtblind en moest over allemaal rotsen een klimmen. En toen werd het een beetje lichter na een uur, zag ik hoe hoog we waren, hoe dicht we bij de afgrond waren en vond ik het niet meer grappig. Ik was zo bang dat ik zelfs moest huilen. Bob en Dieuwertje waren al een stuk verder. Maar Eva en Mirjam niet, die dachten allebei ‘fuck’. Ze waren bang dat ik niet meer verder wilde klimmen en bij me moesten blijven. Maar goed, ik huil dan wel omdat ik ontzettend bang ben. Maar ik zag de top, dus ik wilde door ook. En uiteindelijk was het het helemaal waard. Eerst zagen we Kaapstad in de nacht, donker met lichtjes. Toen kwam de zon op wat ook een ontzettend mooi beeld was. Totdat uiteindelijk de hele stad verlicht was. Het was echt prachtig. Helaas moest ik ook weer naar beneden, maar we vonden de ‘alternatieve’ route. Waarom het de alternatieve route is en niet gewoon de aanbevolen snap ik niet, want deze route was veel makkelijker en minder eng. Dus de hike naar beneden was zonder gejank.

Na de hike ben ik gaan douche en zijn we allemaal gelijk naar bed gegaan om nog even te slapen. Totdat Mirjam om 11 uur als een kind op kerstochtend de kamer binnenkwam, half springend op bed, of we naar het strand gingen want het was zulk mooi weer. Dat zijn we dus ook gaan doen. En geloof het of niet, ik ben niet verbrand (wat ook komt doordat ik mij om de 10 minuten insmeerde) en ik ben zelfs een beetje bruin geworden! Je ziet een duidelijk verschil tussen waar mijn armbandjes zitten en niet.

Na een lekker dagje op het strand zijn we heerlijk uit eten gegaan. Even stil gestaan bij het einde van de reis. Mirjam gaat deze vrijdag weg, en voor je het weet zijn mijn vader en tante er al (niet te beschrijven hoeveel zin ik daarin heb). Gek idee dat het leven in Nederland door is gegaan zonder ons. En dat we terugkomen en alles hetzelfde is, maar wij niet. Ik kom straks een klas binnen, die al een half jaar een klas zijn en geen idee hebben van wie ik ben. Ik heb straks stage, moet weer werken. Ik weet nu al dat ik hele erge heimwee ga hebben naar Zuid-Afrika.

Is het te vroeg om te zeggen dat ik volgend jaar februari terug wil voor 3 maanden om hier mijn afstudeeronderzoek te doen?

Liefs