Resideren; week 16

‘How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard’ – Winnie the Pooh

School

Deze week heb ik veel aan school gezeten. Ik moest een concept portfolio inleveren bij iemand van de organisatie. Dus ik ben hard aan de slag gegaan net zoals alle anderen. Af en toe kwam er uit een kamer een wanhoopskreet van mensen die het niet meer aan konden. Vaak was die kreet van Eva. Maar het hele huis was ermee bezig en daar had niemand zin in. Nu mogen we niet klagen want we hebben vakantie terwijl de mensen in Nederland nog steeds 4 dagen per week stagelopen en op vrijdag school hebben, maar alsnog.

Allergie

Zaterdagavond ben ik als een blok in slaap gevallen door de medicijnen die ik ingespoten had gekregen. Onze host was jarig en vierde een feest (haar cottage staat op hetzelfde terrein als ons huis) en wij waren uitgenodigd. Ik ben uiteraard niet gegaan, Sarah kwam een paar keer naar boven om te kijken hoe het ging en eten te brengen. Zondagochtend had ik dus nog een paar bultjes maar niet veel. En nu is alles helemaal weg. Geen uitslag of bultjes of jeuk meer gehad. Ik moet nog wel steeds medicijnen slikken waar ik erg slaperig van wordt. Maar die slik ik ’s avonds en dan val ik als een blok in slaap. Een nadeel van deze pillen (niet voor mij) is dat ik er ontzettend door ga snurken. Die arme Sarah die zo goed voor me heeft gezorgd krijgt dus stank voor dank.

Berry & Perry

Het moment waar ik al vaker over ben begonnen werd deze week realiteit; het afscheid van Sarah. Maandag vertrok eerst een andere huisgenoot, we zijn met z’n allen naar het vliegveld gegaan om haar uit te zwaaien. En toen ik tranen in mijn ogen kreeg en iedereen dacht dat dat was omdat Bar vertrok, sloeg Sarah een arm om me heen en zei ‘ik ben er nog een paar dagen he’. Zie hier de reden waarom ik niet wil dat ze vertrekt. In vier maanden heeft ze me zo goed leren kennen. Soms denk ik dat ik dingen kan verbergen maar merkt ze aan alles dat er toch iets is.
Maar goed, we hadden nog de hele week samen. Die we vooral hebben gespendeerd naast elkaar in bed achter onze eigen laptop aan school. Maar vrijdag was het Berry & Perry kerstdag. Omdat we samen geen kerst vieren wilden we het wat eerder vieren. We zijn begonnen op de toeristenmarkt waar Sarah nog een heel mooi schildrij heeft gekocht. Toen zijn we door gegaan naar Boardwalk, een terrein met een bioscoop, gamehall en nog veel meer. Ik heb een frozen yoghurt gehaald en daarna hebben we nog wat rondgelopen op Boardwalk.

Na Boardwalk zijn we naar Bayworld gegaan. Hier waren zeehonden die aangespoeld waren en eerst beter moeten worden voordat ze terug de zee in kunnen. We hebben heel lang bij ze gekeken en hard om ze gelachen. Het zijn gekke beesten. Na Bayworld zijn we wat gaan eten en een cocktail gaan drinken bij een restaurantje waar we nog niet eerder waren geweest. Het was erg lekker en het zonnetje scheen goed, weer iets te goed voor mij want ik ben weer verbrand.

’s Avonds zijn we weer uit eten gegaan, ook weer bij een nieuw restaurant, een heerlijk Mexicaans restaurant. Je zou bijna denken dat ik mijn verdriet heb weggedronken want we hebben samen 1,2 liter sangria en nog 1,2 liter frozen margarita gedronken. Maar geen zorgen, ik dronk mijn verdriet niet weg. We vierden onze laatste avond en dat wilden we goed doen ook. We hebben gelachen en gepraat en ik heb stiekem gehuild op de wc. En toen zijn we naar huis gegaan, hebben we ons snel omgekleed en hebben we nog een duik in het zwembad genomen. Vervolgens zijn we nog uit geweest en daarna zijn we voldaan in slaap gevallen. De beste kerstdag die ik ooit heb gehad.

Zaterdag was dan de dag. ’s Ochtends maakten we samen ontbijt en begon ik al te janken. Daarna zijn we samen haar koffer in gaan pakken en moest ik weer huilen. Daarna ging ze haar moeder van het vliegveld halen (ze kwam daarna nog terug naar het huis) en heb ik ook gehuild. Toen ze weg was heb ik ook zo’n twee uur lang gehuild. En toen appte ze me of ik die avond nog mee uit eten wilde met haar en haar moeder. En of ik dat wilde, zo werd het afscheid weer een paar uur uitgesteld.
Maar uiteindelijk heeft de tijd ook die paar uurtjes ingehaald en moest ik afscheid nemen. Ik heb 28 augustus in Nederland, en alle dagen ervoor toen ik afscheid nam van vriendinnen, minder moeite gehad en gehuild dan vandaag.

Vier maanden lang deden we alles samen, boodschappen, paardrijden, lunchen, koffie drinken, films kijken, irritaties delen, goede gesprekken voeren. We hebben het hier allebei wel eens moeilijk gehad en dit deelden we altijd met elkaar en door haar voelde ik me doen altijd weer beter. We hebben een vriendschap op de meest intense manier opgebouwd, wat er ook voor heeft gezorgd dat er ruzies waren. Hoe aardig we elkaar ook vinden, altijd samen zijn is soms te veel. En er is dan geen ruimte om even alleen te zijn want we woonden in hetzelfde huis en sliepen in dezelfde kamer. Ik denk dat we in die situatie zelfs heel weinig ruzie hebben gemaakt.
Vier maanden lang dus altijd samen en dan opeens niet meer, het deed gewoon echt pijn. Nog steeds, maar hoe mooi is het dat je naar Zuid-Afrika gaat om stage te lopen en wat van het land te zien, in de hoop dat je een beetje leuk om kan gaan met je huisgenoten, en dat je dan iemand vindt waar je écht goed mee klikt en die je beste vriendin wordt.
Zuid-Afrika heeft mij niet alleen de ervaring van mijn leven gegeven, maar ook een beste vriendin voor het leven.

Kaapstad

Ook voor mij begon het laatste gedeelte. Zondag zijn we vertrokken richting Kaapstad. We hebben een overnachting gehad bij Mosselbaai. Hier hebben we gegeten en gedronken en verder niet heel veel gedaan. Vandaag, 16 december, zijn we aangekomen in Kaapstad. Het is vandaag een feestdag waardoor het rustig is en ik vond het nu al ontzettend druk. Ik moet nog even wennen aan de grote stad, Port Elizabeth was echt een stuk rustiger en vrediger. Maar er is hier genoeg te doen, en dat is maar goed ook want ik ben er drie weken.

Liefs