Amerika dag 2

Ik ga stoppen met zeggen dat het een lange blog wordt. Jullie en ik moeten maar accepteren dat ik lang van stof ben. Een verhaal te vertellen zonder van het verhaal af te wijken kan ik gewoon niet. Dus daar gaan we, dag 2!

De jetlag is helaas nog niet weg. Een tijdje terug heb ik een interessant luisterboek geluisterd over slaap (kijk door dit soort informatie te vertellen wordt het verhaal alleen maar langer) daarin werd verteld dat je lichaam per nacht 1 uur bij kan werken. Dus met een tijdsverschil van 6 uur, duurt het 6 dagen voordat je lichaam geen jetlag meer heeft. Frank en ik hadden er allebei op onze eigen manier last van. Frank is midden in de nacht een tijdje wakker geweest. En ik werd vanmorgen om half 7 wakker en kon niet meer slapen. En dat zegt wat mensen, want zoals jullie misschien nog wel weten slaap ik altijd en overal. Als het luisterboek klopt dan slaap ik steeds een beetje beter en is het morgen misschien wel 7 uur.

Goed toen Frank ook wakker was zijn we ons om gaan kleden en lekker gaan ontbijten. Het was heerlijk. In het straatje waar het tentje zat, vertelde Frank doodleuk dat het wel heel erg op Den Haag lijkt. Dan heb je er een reis van 24 uur op zitten en dan vergelijk je het met een stad waar je maar een half uur vandaan woont. En dan begin ik mezelf af te vragen met wat voor mensen ik mezelf omring. Lisa (een vriendin) is namelijk ook al zo. Dan lopen we door prachtig Antwerpen en dan krijg je te horen dat het op Delft lijkt. Het zijn cultuurbarbaren.

Na het ontbijt zijn we op de fiets gestapt. Voor 8 dollar konden we de hele dag door de hele stad fietsen huren. Als de echte Nederlanders die we zijn vonden we dit een goed plan. Ondanks dat Frank vaak fietst vroeg ik me af hoe dat in Nederland goed gaat (alhoewel hij een paar maanden geleden ook een lelijke val met de fiets heeft gemaakt, al snap ik nu beter hoe dat heeft kunnen gebeuren). 1 keer per maand ga ik met mijn klas lopend naar de bibliotheek. Met 24 kinderen van 6 jaar loop ik dan ongeveer 20 minuten door de wijk. Opmerkingen als 'blijf in de rij' , 'blijf op de stoep lopen' , 'we kijken naar links, rechts, links' komen dan uit mijn mond. Nu was ik niet met 24 kinderen van 6 jaar maar met 1 man van 61 en toch voelde het hetzelfde. Kijk, begrijp mij niet verkeerd. Frank geniet van de omgeving en kijkt fijn om zich heen. Prachtig. Alleen bij het om zich heen kijken ziet hij niet de stoplichten die op rood staan of de auto's die voorbij razen terwijl hij af wil slaan. Dus met enige regelmaat hoort heel Washington mij roepen 'STOPLICHT STAAT OP ROOD'. Gelukkig zijn we er vandaag goed vanaf gekomen. Morgen is een probleem voor later.

We zijn eerst naar het witte huis gegaan. Zagen we toch mooi bijna de president in zijn blote pielemuis voor het raam staan. Grapje natuurlijk he, maar dat was wel wat door mijn hoofd schoot. Hij kan nóóit zijn schone onderbroek vergeten te pakken voordat hij gaat douchen (of zal er iemand voor hem zijn die dit klaar legt??). Ik vergeet met enige regelmaat wel een schone onderbroek te pakken en dan loop ik in m'n nakie door de kamers en ga ik er vanuit dat niemand me ziet. Maar stel je voor. Je bent de president van Amerika, je vergeet je onderbroek, loopt naakt door je huis en net op dat moment maakt er iemand een foto en dan sta je daar in je blote billen. Alleen al om deze reden zal ik nooit president willen worden. 

Daarna zijn gaan fietsen naar het national museum of natural history en het national museum of American history. En bij dit soort dingen kan ik dan wel vrij kort vertellen. Het was leuk om te zien, soms grappig en soms wat saai. Maar wat kan je verder vertellen over een museum? Ze waren allebei enorm. Dus we zijn wel overal langs gelopen, maar hebben  niet alles gelezen. De dingen die ons aantrokken bleven we wat langer bij. 
En voor de mensen die zich zorgen maken over of ik wel aardig ben voor mijn vader. Geen zorgen, hij doet net zo aardig tegen mij. Zo zagen we een Neanderthaler en hij kon het niet laten om wel 3 keer de grap te maken dat ik er wel erg op leek. Hi-la-risch.

Goed na de musea gingen we fietsen naar Georgetown. Een leuk, gezellig stadje. We zijn wat winkeltjes in gegaan. Wat ook geweldig was is dat Laduree daar zat! Een Franse winkel waar ze macarons verkochten. Daar moest ik natuurlijk langs. We hebben er 's avonds ook nog heerlijk paella gegeten.
Het eten bevalt ons erg goed. Ik was er (onterecht) vanuit gegaan dat ze hier alleen maar hamburgers eten. De week voor vertrek had ik extra veel groente gegeten. Maar ik heb nog geen hamburger gezien. Dat is dan ook het enige vooroordeel dat niet klopt. Verder kloppen de meeste vooroordelen wel. Ja, de mensen zijn hier echt flink te zwaar. Sommigen kunnen zelfs niet meer normaal lopen. Ja, ze praten hier echt met een Amerikaans accent. Ja, de porties hier zijn enorm. Ik had vandaag een 'small' cappuccino, dat zou bij ons een XXXL zijn. Ja, je kan aan het uiterlijk precies zien wie er op Trump stemmen (oeps, toch wel een vooroordeel). Maar het is tot nu toe alleen maar leuk en alles lijkt hier goed geregeld te zijn.

Na Georgetown zijn we naar huis gaan fietsen. Het zou 13 minuten fietsen zijn. Vraag me niet wat er gebeurde (het heeft er misschien iets mee te maken dat we allebei niet kunnen navigeren), maar we zijn ruim een uur onderweg geweest. Misschien is dat wel de rode draad van deze reis. Dat we met alles uiteindelijk langer onderweg zijn dan de bedoeling is. We hebben wel prachtig door Washington gefietst. Alleen deden mijn billen zo'n zeer door het zadel. Je zal denken dat ik genoeg vet aan m'n kont heb maar dat valt dan toch flink tegen. Misschien moet ik dan toch maar een paar van die hamburgers eten deze week...

Stappenteller: 23985

Liefs