Amerika dag 3

De dag begon vroeg. Waar ik gister schreef dat het lichaam ongeveer 1 uur per nacht bij werkt, denk ik dat het voor mij anders werkt. Zal dit mijn straf zijn omdat ik normaal wel altijd en overal slaap terwijl anderen met moeite 6 uur kunnen slapen. Het is niet dat ik het voor lief neem dat ik zo goed slaap, daar kan het niet aan liggen. Maar vanochtend werd ik om 5.00 uur wakker en met geen mogelijkheid kwam ik meer in slaap. Ik verlangde naar de dagen dat ik op werk in slaap ben gevallen. En geloof me, dat zijn er meer dan jullie denken. Ik heb echt nog wel geprobeerd om in slaap te vallen, maar om half 7 was ik er klaar mee.
We hebben de ochtend wel lekker rustig opgestart, wat gebeld met mensen thuis en toen weer gaan ontbijten in hetzelfde tentje als gister.

Na het ontbijt zijn we weer op de fiets gesprongen. Zodra mijn eerste stukje bil het zadel raakte voelde ik het al: het beurse gevoel is alleen maar erger geworden. Maar toen dacht ik nog: let's go, het zal allemaal wel meevallen. God mocht weten wat er later die dag ging gebeuren.
We zijn gaan fietsen naar de dierentuin. Ook dit was weer gratis. Ik bedacht me wat een leuke uitjes de leerkrachten hier wel niet met hun klas kunnen doen, prachtig. Ik was niet de enige die dat dacht want er waren ook heel veel leerkrachten met hun klas. Heb van 1 kind nog bijna z'n tanden eruit geslagen. Dat klinkt erger en agressiever dan het was. Ik drukte op een knop om de deur naar de vogeltuin te openen, de deur ging automatisch open en daar stond blijkbaar nog een kind. Scheelde een haartje of hij had de deur vol op z'n gezicht gekregen. Frank heeft er in ieder geval de rest van de ochtend lol om gehad.
De dierentuin was leuk! Veel dieren gezien. Frank verheugde zich op de panda's. Die waren hier voor het fokprogramma. Maar helaas voor Frank waren de panda's weer terug naar China.
Verder hebben we de voor de hand liggende dieren gezien en een dier dat ruikt naar boterige popcorn. Nu denken jullie dat ik dat verzin, had ook zomaar gekund, maar dit stond echt bij zijn omschrijving!

Na ruim een uur waren we klaar in de dierentuin en wilde Frank graag naar een natuurpark. We zouden er doorheen kunnen fietsen. Het klonk toen nog als een prima plan. We fietsten door prachtige natuur, beekje hier, mooie bomen daar en ook nog een begraafplaats (ik vind het altijd interessant hoe dat er in het buitenland uitziet). Toen nog een beekje, bomen en begraafplaats. Was mooi. Toen weer verder: beekje, boompje, begraafplaats. Nu denken jullie vast en zeker dat het wel een hele groot park was. Dat was het denk ik ook wel. Maar dat boompje, beekje en begraafplaats, dat waren elke keer dezelfde. Want iemand (ik noem geen namen maar ik was het niet) kon voor geen meter navigeren. Nou weet ik dat ik het ook niet kan, dus ik heb het niet van een vreemde maar dit sloeg echt alles. We hebben er uiteindelijk 2 uur over gedaan. En die beurse billen? Ik denk dat ik inmiddels alleen nog maar bot over heb.
Ik geef toe, tegen het einde werd ik erg chagrijnig en kon dat ruk park me gestolen worden (al was wat we zagen wel heel mooi). 'WE GAAN ECHT NOOIT MEER FIETSEN' riep ik dan ook met enige regelmaat. Maar geen zorgen, Frank kent me alsof ik zijn eigen kind ben. Hij zorgde voor een verkoelend drankje en een taartje en daarna gingen we naar het hotel. Op de fiets.

Daar hebben we heel even in onze kamer gezeten om daarna weer de deur uit te gaan om te eten. En oh mijn hemel, gegeten hebben we. Ik had zin in rijst, een dag geen rijst is een dag niet geleefd. Oftewel, ik ben  al 5 dagen morsdood. Maar goed, we gingen naar een Thai. Om te beginnen was het al fantastisch omdat we op een klein dakterras konden zitten met een gezellige sfeer. En sfeer doet nou eenmaal veel aan de smaak.
We begonnen allebei met een saté. En dan niet zo'n gemarineerde saté van de bbq (alhoewel die van Peter en Nikita van de bbq ook écht heel lekker zijn). De saté was wel gemarineerd, maar dan met Thaise kruiden. Wat ze er verder mee hebben gedaan weet ik niet maar het was alsof een engel een drol op een bordje heeft gelegd. Met elke hap explodeerde er iets in mijn mond. Heer-lijk. En dan het hoofdgerecht. Ik had een heerlijke curry. Pittig en kruidig die ergens op het randje het frisse van citroenblad tegenkwamen. En Frank had heerlijke gebakken rijst.
Terwijl wij daar zaten speelden we een spelletje. Naast ons zat een man met zijn 2 jonge kinderen. De man was gefascineerd over ons spel en vroeg hier naar. Zodoende kwamen we in gesprek. Het was een hele vriendelijke man en hij gaf ons nog wat tips. 1 van die tips hebben we gelijk uitgetest. Op de hoek van het restaurant zat een heerlijke ijszaak. De rij voor de deur verraadde al hoe hoe lekker het ijs moest zijn en niks was minder waar. En zo vergat ik door al dat heerlijke eten toch bijna mijn zere billen.

Morgen de laatste volle dag Washington. Wat we gaan doen weten we nog niet helemaal. We zijn eigenlijk na 2 dagen al door ons programma van 5 dagen heen. Maar we kunnen vast nog wel iets verzinnen. Een dag mensen kijken is al heerlijk. Donderdag vertrekken we weer naar New York.

Washington is wel echt geweldig. Ondanks dat er echt wel veel mensen zijn merk je dat niet. Wij zijn tot de conclusie gekomen dat dat komt omdat het hier breed is opgezet. Er zijn gezellige straatjes, leuke winkels en prachtige natuurgebieden (als je een fiets met een goed zadel zou hebben al helemaal). De mensen zijn vriendelijk, het eten is heerlijk. Musea is gratis en het zijn er veel! En natuurlijk rete interessant dat hier zoveel rondom de president is.
Ik geloof dat ik het tot nu toe elke reis heb gezegd... Maar ik geloof dat ik hier wel zou willen wonen. Zal het dan ooit toch gebeuren?..

Stappenteller: 25714

Liefs

P.s. In de foto's nog een foto van gister van Joe en mij. Ik moest hem nog even vragen of ik hem op mijn blog mocht zetten. Je weet immers maar nooit. Maar hij vond dat alleen maar leuk en volgt vanaf nu ook mijn blog!