Amerika dag 7

geloof toch dat de theorie van de jetlag werkt. Want vannacht heb ik prima geslapen. Ik ben 's ochtends vroeg wel nog even wakker geweest door Frank, maar gelukkig ben ik nog lekker in slaap gevallen.
Daarna werd ik rustig wakker. Ik zei al eerder dat Frank me kent alsof ik zijn eigen kind ben. Dus toen ik wakker werd vroeg hij 'kan ik al praten?' Dat is een verstandige vraag want nu kon ik rustig antwoorden van niet. Als hij het niet had gevraagd was het er minder gezellig aan toe gegaan. Na ongeveer 10 minuten was ik wel klaar voor een gesprek. Als ik had geweten wat het onderwerp van het gesprek was, had ik al gelijk willen praten. Want Frank kwam met het fantastische nieuws dat we van de luchtvaartmaatschappij de hoogste compensatie krijgen die er is: 600 euro per persoon! Uiteraard niet meer dan terecht, maar fijn is het wel.

We hebben best wel een rustige dag gehad. We zijn met de hop on hop off bus meegegaan. In drie uur lang hebben we een groot deel van de stad gezien. En zo konden we nog wat dingen op het lijstje schrijven wat we nog graag willen zien. We wisten het al, maar na de rit met de bus al helemaal, deze stad is echt enorm. Ik denk dat zelfs New Yorkers zelf nog niet alles van hun stad hebben gezien. Na de drie uur in de bus waren we aardig verkleumd (we zaten helemaal boven en er was geen dak) en moesten we plassen. Frank zijn voorstel was (voor de tweede keer deze dag) om naar de starbucks te gaan, daar rustig wat te drinken en gelijk te plassen. Maar ze zijn hier behoorlijk gierig in het openbaar stellen van hun wc's. Kijk, dat wordt uiteindelijk een vervelend verhaal. Want vroeg of laat kan ik het een keer niet meer ophouden en dan sta ik daar midden in de starbucks. Moeten zij weer dweilen en ik terug naar het hotel voor een andere broek. Voor beide partijen niet leuk. Uiteindelijk, na wat als een uur voelde, hebben we een wc gevonden. Ik zou dan wel eens willen weten wat het geheim is van New Yorkers dat zij nooit hoeven te plassen, scheelt mij ook thuis een hoop gedoe.

Uiteindelijk zijn we weer een beetje rond gaan lopen. We zijn in de Nintendo winkel geweest waar ik een potje ging Mario karten. Voor het eerst in mijn leven werd ik eerste. Kennen jullie die filmpjes van kinderen die op school een optreden hebben en dat je ze dan ziet zoeken naar hun ouders? Zo voelde ik mij in de Nintendo winkel. Ik wilde dit trotse moment graag met mijn vader delen. Om mij heen waren er mensen die zeiden 'wow that girl won the first price'. Helaas heeft hij dit niet gezien. Zoals Bram Vermeulen het al zong:
'Het is een wedstrijd
Die niemand winnen kan
Papa, kijk dan
Papa, kijk dan
Papa, kijk dan naar mij'

Goed na dit moment voelde Frank dat hij iets goed te maken had en nam hij mij mee naar de m&m winkel. Los van dat ik dat heerlijk vind hebben ze daar prachtige mokken en laat ik nou gek zijn op mokken. Het liep een beetje uit de hand en uiteindelijk ben ik met 4 mokken naar huis gegaan. Langs de uitgang zag ik toen ook nog meer andere mokken hangen dus we gaan nog een keer terug voor meer.

Voor het eerst toch een redelijk korte blog. Maar ik heb vandaag gewoon niet zoveel te vertellen. Ik weet dat voor de meeste van jullie een shock is want ik heb altijd wel wat te vertellen, maar ook ik ben soms uitgepraat.
Morgen horen jullie me weer!

Stappenteller: 13985

Liefs