De allermooiste dagen
14 augustus 2016 - Cebu City, Filipijnen
Ik heb nu inmiddels al heel vaak de delete knop ingedrukt, ik weet eerlijk gezegd niet zo goed hoe ik de afgelopen twee dagen kan beschrijven. Ik denk dat ik alles maar gewoon vanaf het begin tot het einde ga vertellen.
Gisteren konden we uitslapen, dat hebben we dan ook zeker gedaan. Toen we allemaal wakker waren zijn we naar de supermarkt gelopen, onderweg komen we nog steeds van alles tegen. Je raakt aan het straatbeeld gewend, maar wanneer je 2 zusjes op straat ziet slapen, vies en hartstikke dun, dan raakt dat je nog steeds.
Daarna hebben we ontbeten, weer pannenkoeken woehoe! Toen zijn we boven onze spullen gaan pakken, want we zouden per tweetal een nachtje in een gastgezin gaan slapen. Toen we aankomen in de wijk waar wij zouden slapen, werden we gekoppeld aan een "sibling" samen met de andere helft van je tweetal zou je bij de familie van je sibling gaan slapen. Samen met Bente werd ik gekoppeld aan Thea, een meisje van 24 jaar oud. Voordat we hun eigen wijk in zouden lopen hebben we op een soort pleintje spelletjes gespeeld en met elkaar gepraat. Wat bij ons vrij lastig ging, Thea sprak bijna geen Engels en was heel verlegen. Onze begeleidster kwam het voor ons vertalen, het bleek ook dat ze heel erg verlegen was omdat ze nog nooit met blanke mensen had gepraat. Ik maakte de opmerking "don't worry, we don't bite". Die leek ze ook niet te begrijpen... Voor ons werd hier nu ook weer heel duidelijk hoe ze over ons denken. Ze vinden echt dat wij boven hun staan allemaal, waar zij hun eten in hun hand kregen, kregen wij het op een bord met een vork, en ook nog eens een stuk meer. En ze blijven herhalen hoe mooi we zijn, dit keer zeiden ze ook dat wij veel mooier zijn dan zij. Ook wordt voor ons het beste geregeld, maar daar ga ik straks verder op in.
Ma de spelletjes en lunch zijn we naar haar huis gelopen. Daar hebben we haar vader, moeder, opa, oma en zus ontmoet. Nouja eigenlijk de hele familie, want alle neefjes en nichtjes kwamen ook kijken. De zus was de enige die echt goed Engels sprak. Bente en ik vonden het eerst een beetje ongemakkelijk. We besloten mijn polaroid camera erbij te pakken. We maakte 3 foto's, voor ons allemaal 1. De familie dacht eerst dat alles voor ons was. Maar toen ik vertelde dat zij ook een foto mochten houden, schoot de vader helemaal vol. De foto heeft een speciaal plekje in huis gekregen. Overigens was het ijs nu ook gelijk gebroken. Toen werden we geroepen, met de hele groep hebben we in het huis van 1 van onze begeleiders gezeten. Daar hebben we met z'n alle karaoke gezongen, hoe kon het ook anders, we zijn in de Filipijnen. Dat hebben we een tijdje gedaan, en toen gingen we eten. Het was wel weer oke, (mam, ik verlang naar Toko Toet als ik thuiskom!!!) En 's avonds weer karaoke, tijdens de karaoke begon Bente zich niet goed te voelen. Ik heb haar naar m'n begeleiders gebracht. Zonder ook maar ergens over na te denken ben ik weer in de microfoon gaan blèren. Maar beetje bij beetje werd elk tweetal geroepen om naar hun gezin te gaan en te gaan slapen. En voordat ik het wist zat ik alleen bij de karaoke. Ik ben op zoek gegaan naar al m'n begeleiders, maar uiteindelijk ben ik bij Raúl en Arne terecht gekomen. Samen met hun siblings zijn we gaan jammen. Toen vroegen ze of ik hun huisdier vast wilde houden, ik kwam erachter dat het een enorme spin was. Ik heb hem vastgehouden!!! Nee grapje, ik heb gezegd dat ik de vorige keer moest huilen om een spin, en ik ze niet zou kunnen verzekeren dat ik het beest niet zou plat stampen als ze hem loslieten. Hij bleef dus in z'n bakje ☺. Toen werd ik gevonden door de begeleiders, Bente voelde zich steeds slechter en ging terug naar ons hostel. Maar omdat ik het toch niet prettig vond om in mijn eentje in het gastgezin te slapen, is mijn plaatselijke expeditiebegeleidster met me meegegaan. Dat was ook zo gezellig, in bed hebben we liggen kletsen, en ze is heel zorgzaam. Ze is heel smal gaan liggen, zodat ik breeduit zou kunnen gaan liggen. We lagen overigens ook op een matras, het enige matras dat er was in het huis, die kreeg ik. Ik had ook 3 kussens en een deken, en ik had de ventilator. Ze hebben er alles aan gedaan om mijn verblijf bij hun zo luxe mogelijk te maken. Dit is dus weer een voorbeeld over hoe zij vinden dat wij boven hun staan, je kan het gastvrijheid noemen. Maar het voelt anders, ze geven letterlijk alles op voor ons. Ik heb er in ieder geval een nieuw paar ouders bij, en altijd een plek om naar terug te gaan.
De volgende ochtend maakte mijn zus me wakker, alle worldmappers kregen bij hun gezin brood en ei. Ik heb het ei met moeite opgegeten, sinds de balut kan ik het niet meer aan. Maar ik kreeg van het gezin ook nog rijst en noodles, en beef met ei. Dat laatste vond ik echt niet lekker, ik was blij toen ik het op had. Het gezin dacht dat ik het lekker vond, en er werd nog meer voor me opgeschept... Ik heb zoveel mogelijk van alles opgegeten. Maar ze bleven ook van alles opscheppen. En ik vond het weer heel onbeleefd om m'n bord niet op te eten. Maar op een gegeven moment zaten we in een cirkel, zodra mijn bord bijna leeg was, werd het weer opgeschept. Op een gegeven moment heb ik gezegd dat ik echt niet meer kon, en dat begrepen ze.
Na het ontbijt zijn we met de hele groep cement gaan maken, we zouden dat over hun pad heen gooien. Dat bestond gewoon uit allemaal losse steentjes. Dankzij het cement kunnen de mensen er normaal over heen lopen, en tijdens regenbuien kan het water makkelijker weglopen. Het was zwaar werk, we moesten zakken van 20 en 40 kilo tillen. En het gaat daar natuurlijk niet automatisch, we moesten het cement zelf omscheppen met scheppen, het in emmertjes vervoeren, en het zelf glad strijken. Maar het resultaat mag er dan ook zeker zijn! Toen ik even terug liep naar mijn gezin om iets te pakken, zag ik iets waar ik toch wel even tranen van in mijn ogen kreeg. Ons gastgezin had voor hun deur mijn naam en die van Bente geschreven, met een tekst erbij (zie de foto). Het was zo lief, en zo totaal onverwachts. Wij staan nu voor altijd bij hun op de grond in het cement geschreven, en zij voor altijd in ons hart.
Daarna hebben we weer gezongen, ik kan je zeggen dat het na zoveel karaoke wel gaat vervelen. We begonnen ons ook te vervelen. Maar daarna gebeurde het beste wat deze vakantie is gebeurd. We zijn met de kinderen naar veldje gegaan. Ik weet niet precies wat de andere hebben gedaan. Maar samen met Suze heb ik met 20 kinderen gespeeld. Zij rende voor ons weg en wij erachter aan. En als we ze te pakken hadden kregen ze de kieteldood. Ze kwamen ons ook uitdagen, vooral mijn "buddy" (zie weer de foto). Op een gegeven moment deed hij alsof hij verdrietig was, ik liep naar hem toe, en toen ik bijna bij hem was begon hij heel hard te lachen en rende weg. Al die lachende gezichtjes, de schaterlachjes, en de gillen van plezier. Dat zijn de drie ingrediënten voor een heel blij hart. Op een gegeven moment was mijn buddy gevallen, hij kwam naar me toe en ik tilde hem op. Hij legde z'n hoofdje helemaal in m'n schouder, ik kan je zeggen dat dat ook zorgt voor een heel tevreden hart.
En toen waren onze busjes er, we werden allemaal wel aangegrepen door het vertrek. De afgelopen twee dagen hebben we zo met deze mensen opgetrokken, we hebben hun leven letterlijk geleefd, en dingen met elkaar gedeeld. Ik nam afscheid van mijn gezin, de hele familie wilde nog even met me op de foto. Mama pakte me helemaal vast, en papa kreeg weer tranen in zijn ogen. Nadat we klaar waren liepen we naar de busjes. Een paar kindjes van ik schat 3 jaar, begonnen in het Filipijns tegen me te praten. Ik vroeg mijn begeleider om vertaling. Ze vroegen me of ik nog terug kwam, probeer dan maar in die lieve oogjes te kijken, en ze te vertellen dat je niet meer terugkomt. Dat is een ingrediënt voor een niet zo heel erg blij hart.
Het waren dus twee geweldige dagen, heel erg leerzaam, heel erg grappig en met veel plezier, soms wat tranen in de ogen, maar vooral heel heel heel erg liefdevol.
Gisteren konden we uitslapen, dat hebben we dan ook zeker gedaan. Toen we allemaal wakker waren zijn we naar de supermarkt gelopen, onderweg komen we nog steeds van alles tegen. Je raakt aan het straatbeeld gewend, maar wanneer je 2 zusjes op straat ziet slapen, vies en hartstikke dun, dan raakt dat je nog steeds.
Daarna hebben we ontbeten, weer pannenkoeken woehoe! Toen zijn we boven onze spullen gaan pakken, want we zouden per tweetal een nachtje in een gastgezin gaan slapen. Toen we aankomen in de wijk waar wij zouden slapen, werden we gekoppeld aan een "sibling" samen met de andere helft van je tweetal zou je bij de familie van je sibling gaan slapen. Samen met Bente werd ik gekoppeld aan Thea, een meisje van 24 jaar oud. Voordat we hun eigen wijk in zouden lopen hebben we op een soort pleintje spelletjes gespeeld en met elkaar gepraat. Wat bij ons vrij lastig ging, Thea sprak bijna geen Engels en was heel verlegen. Onze begeleidster kwam het voor ons vertalen, het bleek ook dat ze heel erg verlegen was omdat ze nog nooit met blanke mensen had gepraat. Ik maakte de opmerking "don't worry, we don't bite". Die leek ze ook niet te begrijpen... Voor ons werd hier nu ook weer heel duidelijk hoe ze over ons denken. Ze vinden echt dat wij boven hun staan allemaal, waar zij hun eten in hun hand kregen, kregen wij het op een bord met een vork, en ook nog eens een stuk meer. En ze blijven herhalen hoe mooi we zijn, dit keer zeiden ze ook dat wij veel mooier zijn dan zij. Ook wordt voor ons het beste geregeld, maar daar ga ik straks verder op in.
Ma de spelletjes en lunch zijn we naar haar huis gelopen. Daar hebben we haar vader, moeder, opa, oma en zus ontmoet. Nouja eigenlijk de hele familie, want alle neefjes en nichtjes kwamen ook kijken. De zus was de enige die echt goed Engels sprak. Bente en ik vonden het eerst een beetje ongemakkelijk. We besloten mijn polaroid camera erbij te pakken. We maakte 3 foto's, voor ons allemaal 1. De familie dacht eerst dat alles voor ons was. Maar toen ik vertelde dat zij ook een foto mochten houden, schoot de vader helemaal vol. De foto heeft een speciaal plekje in huis gekregen. Overigens was het ijs nu ook gelijk gebroken. Toen werden we geroepen, met de hele groep hebben we in het huis van 1 van onze begeleiders gezeten. Daar hebben we met z'n alle karaoke gezongen, hoe kon het ook anders, we zijn in de Filipijnen. Dat hebben we een tijdje gedaan, en toen gingen we eten. Het was wel weer oke, (mam, ik verlang naar Toko Toet als ik thuiskom!!!) En 's avonds weer karaoke, tijdens de karaoke begon Bente zich niet goed te voelen. Ik heb haar naar m'n begeleiders gebracht. Zonder ook maar ergens over na te denken ben ik weer in de microfoon gaan blèren. Maar beetje bij beetje werd elk tweetal geroepen om naar hun gezin te gaan en te gaan slapen. En voordat ik het wist zat ik alleen bij de karaoke. Ik ben op zoek gegaan naar al m'n begeleiders, maar uiteindelijk ben ik bij Raúl en Arne terecht gekomen. Samen met hun siblings zijn we gaan jammen. Toen vroegen ze of ik hun huisdier vast wilde houden, ik kwam erachter dat het een enorme spin was. Ik heb hem vastgehouden!!! Nee grapje, ik heb gezegd dat ik de vorige keer moest huilen om een spin, en ik ze niet zou kunnen verzekeren dat ik het beest niet zou plat stampen als ze hem loslieten. Hij bleef dus in z'n bakje ☺. Toen werd ik gevonden door de begeleiders, Bente voelde zich steeds slechter en ging terug naar ons hostel. Maar omdat ik het toch niet prettig vond om in mijn eentje in het gastgezin te slapen, is mijn plaatselijke expeditiebegeleidster met me meegegaan. Dat was ook zo gezellig, in bed hebben we liggen kletsen, en ze is heel zorgzaam. Ze is heel smal gaan liggen, zodat ik breeduit zou kunnen gaan liggen. We lagen overigens ook op een matras, het enige matras dat er was in het huis, die kreeg ik. Ik had ook 3 kussens en een deken, en ik had de ventilator. Ze hebben er alles aan gedaan om mijn verblijf bij hun zo luxe mogelijk te maken. Dit is dus weer een voorbeeld over hoe zij vinden dat wij boven hun staan, je kan het gastvrijheid noemen. Maar het voelt anders, ze geven letterlijk alles op voor ons. Ik heb er in ieder geval een nieuw paar ouders bij, en altijd een plek om naar terug te gaan.
De volgende ochtend maakte mijn zus me wakker, alle worldmappers kregen bij hun gezin brood en ei. Ik heb het ei met moeite opgegeten, sinds de balut kan ik het niet meer aan. Maar ik kreeg van het gezin ook nog rijst en noodles, en beef met ei. Dat laatste vond ik echt niet lekker, ik was blij toen ik het op had. Het gezin dacht dat ik het lekker vond, en er werd nog meer voor me opgeschept... Ik heb zoveel mogelijk van alles opgegeten. Maar ze bleven ook van alles opscheppen. En ik vond het weer heel onbeleefd om m'n bord niet op te eten. Maar op een gegeven moment zaten we in een cirkel, zodra mijn bord bijna leeg was, werd het weer opgeschept. Op een gegeven moment heb ik gezegd dat ik echt niet meer kon, en dat begrepen ze.
Na het ontbijt zijn we met de hele groep cement gaan maken, we zouden dat over hun pad heen gooien. Dat bestond gewoon uit allemaal losse steentjes. Dankzij het cement kunnen de mensen er normaal over heen lopen, en tijdens regenbuien kan het water makkelijker weglopen. Het was zwaar werk, we moesten zakken van 20 en 40 kilo tillen. En het gaat daar natuurlijk niet automatisch, we moesten het cement zelf omscheppen met scheppen, het in emmertjes vervoeren, en het zelf glad strijken. Maar het resultaat mag er dan ook zeker zijn! Toen ik even terug liep naar mijn gezin om iets te pakken, zag ik iets waar ik toch wel even tranen van in mijn ogen kreeg. Ons gastgezin had voor hun deur mijn naam en die van Bente geschreven, met een tekst erbij (zie de foto). Het was zo lief, en zo totaal onverwachts. Wij staan nu voor altijd bij hun op de grond in het cement geschreven, en zij voor altijd in ons hart.
Daarna hebben we weer gezongen, ik kan je zeggen dat het na zoveel karaoke wel gaat vervelen. We begonnen ons ook te vervelen. Maar daarna gebeurde het beste wat deze vakantie is gebeurd. We zijn met de kinderen naar veldje gegaan. Ik weet niet precies wat de andere hebben gedaan. Maar samen met Suze heb ik met 20 kinderen gespeeld. Zij rende voor ons weg en wij erachter aan. En als we ze te pakken hadden kregen ze de kieteldood. Ze kwamen ons ook uitdagen, vooral mijn "buddy" (zie weer de foto). Op een gegeven moment deed hij alsof hij verdrietig was, ik liep naar hem toe, en toen ik bijna bij hem was begon hij heel hard te lachen en rende weg. Al die lachende gezichtjes, de schaterlachjes, en de gillen van plezier. Dat zijn de drie ingrediënten voor een heel blij hart. Op een gegeven moment was mijn buddy gevallen, hij kwam naar me toe en ik tilde hem op. Hij legde z'n hoofdje helemaal in m'n schouder, ik kan je zeggen dat dat ook zorgt voor een heel tevreden hart.
En toen waren onze busjes er, we werden allemaal wel aangegrepen door het vertrek. De afgelopen twee dagen hebben we zo met deze mensen opgetrokken, we hebben hun leven letterlijk geleefd, en dingen met elkaar gedeeld. Ik nam afscheid van mijn gezin, de hele familie wilde nog even met me op de foto. Mama pakte me helemaal vast, en papa kreeg weer tranen in zijn ogen. Nadat we klaar waren liepen we naar de busjes. Een paar kindjes van ik schat 3 jaar, begonnen in het Filipijns tegen me te praten. Ik vroeg mijn begeleider om vertaling. Ze vroegen me of ik nog terug kwam, probeer dan maar in die lieve oogjes te kijken, en ze te vertellen dat je niet meer terugkomt. Dat is een ingrediënt voor een niet zo heel erg blij hart.
Het waren dus twee geweldige dagen, heel erg leerzaam, heel erg grappig en met veel plezier, soms wat tranen in de ogen, maar vooral heel heel heel erg liefdevol.
Groetjes,
Adty