Bohol

Ik heb wifi in Bohol, dus vandaag toch wel een blog;

Dinsdag 9 augustus zouden we 's morgens vroeg met de boot naar Bohol gaan. Ik kan jullie vertellen dat de jetlag afgelopen nacht niet heeft gewonnen, samen met mijn 6 kamergenoten zijn we tot half 3 op gebleven. ' ' s Avonds leek dat zo'n goed idee, en hebben we ontzettend veel gelachen. De volgende ochtend leek het een minder goed plan, we zijn overigens ook de hele dag moe geweest. Ik hoop wel dat we door deze actie vanacht wel de jetlag kunnen verslaag. Maar goed we zijn dus met de boot naar Bohol gegaan. Ik had een hele reispil ingenomen, en was na een half uur nog niet misselijk. Ik was hartstikke blij, maar begon veel te vroeg met juichen. Want niet veel later was ik misselijk, ik concentreerde me op stilstaande dingen. Maar niks leek te helpen, totdat ik uiteindelijk vreselijk over m'n nek ben gegaan over de reling van de boot. Maar mijn reisgenoot, Maud, heeft me bijgestaan door over m'n rug te aaien. Waar ik haar natuurlijk heel dankbaar voor ben, zeker als je je bedenkt dat we hier allemaal al redelijk klam zijn, en ik op dat moment nog meer bezweet was. Onze plaatselijke expeditiebegeliedster kwam ook naar me toe, ik moest iets inademen, het had de geur van zo'n muggen geurkaarsje. Eerst dacht ik echt "moet dit, ik heb net overgegeven" maar het hielp echt heel erg. Daarna heeft ze me ingesmeerd met een soort balsem, over m'n hoofd, mn rug, nek en handen. Mijn huid werd er koel van, ik raakte ontspannen en mijn misselijkheid werd veel minder. Desondanks kijk ik heel erg op naar onze terugreis met de boot aankomende vrijdag.

Oke het volgende stuk is alleen voor 18 jaar en ouder. In Bohol hebben we ook een hostel, dat trouwens ook hartstikke gezellig is. Maar goed, we hebben een grote jerrycan met water, om 1 of andere reden is die bij onze enige jongens uit de groep op de kamer gezet. Mijn fles was leeg dus ik liep naar hun kamer toen, ik wist heel erg zeker dat het kamer 209 was. Dus ik geef een klopje op de deur, en doe gelijk open. Al heel snel besefte ik me dat ik toch niet de goede kamer had... Een stel was de liefde aan het bedrijven, en ik stond er met m'n grote neus boven. De man begon ontzettend te schreeuwen, ik heb heel snel sorry gezegt, de deur dichtgegooid, en ben heel snel naar mijn eigen kamer gerend. En oh de jongens zaten in kamer 207, ik snap de vergissing wel... Als de jetlag vanacht me niet wakker houdt, dan is het wel dit beeld dat ik nooit meer van m'n netvlies af krijg.

Verder zijn we vandaag gaan helpen met een solatinstallatie te maken, ik zal gewoon eerlijk zijn, ik vond er niks aan. Ik begreep er niks van, heb ook niks gedaan want er kon elke keer maar 1 iemand helpen. En daar stond ik ook niet voor op want ik begrijp niks van techniek. Het enige positieve hieraan is dat we het morgen aan mensen gaan geven ofzo. Zelfs dat weet ik niet eens, het was niet interessant genoeg...

En dat was dag wel zo'n beetje, beschreven in een notendop.

Liefs