Brunei

De afgelopen dagen waren zo bijzonder. Ik hoop dat ik er een kleine impressie van kan geven. Maar woorden en foto's zeggen niet genoeg, helaas voor jullie. Maar gelukkig voor mij zegt een herinnering alles. Let's start:

Zaterdag 28 juli kwamen we na een korte vlucht aan in Miri. Oké, hier zeggen foto's en woorden meer dan genoeg. Het was vreselijk. We zijn maar naar de starbucks gegaan, nog wat gaan lopen op het strand (je mocht er niet zwemmen, en ergens gaan eten (werd er 's nachts nog misselijk van ook). Gelukkig was het maar voor 1 nacht omdat we vanaf hier makkelijk naar Brunei konden.

Zondag 29 juli stond er om half 9 een auto voor ons klaar die ons naar Brunei zou brengen. Het was voor mij een vreselijk rit want ik was ziek. (Geen zorgen ouders, ik ben weer opgeknapt). Het was fijn geweest als het een weg was geweest zonder 100 drempels, of in ieder geval met een chauffeur die daar niet met 100 km per uur over heen ging. Ik snap nu waarom je over drempels moet rijden als je zwanger bent en de baby er niet uit wilt.
Eenmaal aangekomen kregen we een rondleiding door het hostel. Ik wilde alleen maar zo snel mogelijk de sleutel en mijn bed induiken. Maar toen kwam de eigenaar met de vraag of we mee wilden op een tour. Twee Filipijnse jongens gingen ook mee en de tour zou 7 uur duren. Mijn lichaam schreeuwde nee, maar mijn mond zei toch echt ja. Ik wilde niks missen, was nieuwsgierig, en dat ziek zijn kwam later maar. Dus daar gingen we, ik onder de paracetamol, maar toch. We begonnen bij een stukje geschiedenis. Ik volgde niet wat die man zei, vond het niet echt interessant, voelde me naar, en dacht alleen maar hoeveel spijt ik had dat ik toch was meegegaan.
Maar die gedachtes werden snel vervangen. We zijn naar verschillende musea geweest over de sultan. En die man is rijk!!! Al zijn exen krijgen hun eigen paleis. Ik heb altijd geroepen dat ik nooit wil trouwen, maar misschien maak ik wel een uitzondering.
Ook zijn we naar twee moskees geweest, niet normaal mooi. Op een of andere manier maakt het zo'n indruk. Het is gewoon écht zo mooi. Van de binnenkant mochten we geen foto's maken, maar ook van binnen is het prachtig. Van 1 van de moskees was de hoofdkoepel helemaal bedekt met 24K goud. Ja ik kan nog wel 10 keer zeggen hoe mooi en indrukwekkend is, maar hier zijn dus de woorden die het allemaal niet uitdrukken.

Hierna gingen we met een bootje de rivier op. Eerst om de moskee vanaf het water te zien. En langs een dorp te varen wat op water is gebouwd. Een heel dorp gebouwd op houten palen. En dan niet denken dat ze voor bepaalde voorzieningen naar het vaste land moeten, nee het heeft alles. Brandweer, scholen, moskee, politie, echt alles. Ik dacht eerlijk gezegd dat dat alles was. Maar we gingen verder, op zoek naar neusapen! In het bako national park hadden we ze niet gezien. Maar nu hadden we een gids bij ons die er oog voor had. Al snel zag hij er een paar in een boom zitten, maar ze zaten allemaal achter bladeren. Ze waren niet goed te zien, ook niet als ik inzoomde met mijn camera. Een klein beetje teleurgesteld maar vol goede moed gingen we verder. Het duurde weer even, maar de doorzetter wint. Er zat er eentje midden op een stam, zonder bladeren. Hij was zo duidelijk te zien en ik heb hem prachtig vast kunnen leggen. Ik denk dat we 20 minuten stil hebben gelegen om dit prachtige dier te bewonderen. Overigens heb ik haar ook een naam gegeven, dit heb ik tot nu toe bij elk wild die wat ik tegenkom gedaan. We noemen haar David (later vertelde de gids me pas dat het een vrouwtje was).
Na de boottocht zijn we wat gaan eten op de foodmarket. Was erg lekker. En daarna terug naar huis.

Maandag 30 juli
Een nacht slapen doet wonderen en ik voel me weer helemaal goed. We zijn vandaag met de twee Filipijnse jongens naar het empire hotel geweest. Het is net een dorp zo groot is het, nee ik overdrijf echt niet. We zijn er heen gegaan met de bus, dit is al leuk want zo kan ik de omgeving goed bekijken. Eenmaal daar zijn we rond gaan lopen. Klinkt niet leuk, was het wel.
We zijn hierna nog wat gaan eten met de Filipijnse jongens. Ze hebben een beetje een klein bijrolletje in mijn blog. Maar ze spelen in werkelijkheid de hoofdrol. Ze zijn geweldig, hebben humor, spreken goed Engels, gaan graag het gesprek met je aan. Ze hebben de afgelopen dagen nóg mooier gemaakt. (Ze zijn een stel dus ik wil geen opmerkingen dat ik niet verliefd mag worden).

Brunei was dus geweldig. Binnen 10 uur heb je wel de hoogtepunten van het land gezien. Maar het is het zo erg waard. Voor de reis twijfelde ik of we hier wel heen moesten gaan. Een klein land, kunnen we onze tijd niet beter ergens anders besteden? Maar gelukkig zijn we gegaan. En misschien durf ik voor het eerst sinds mijn reizen, voorzichtig, heel voorzichtig een land mijn favoriet te noemen...