Dag 1
6 augustus 2016 - Cebu City, Filipijnen
Daar is die dan! Mijn eerste blog vanuit de Filipijnen!
Allereerst wil ik God, m'n ouders, het hiernamaals, of wie er ook verantwoordelijk voor mag zijn, bedanken voor het feit dat ik overal kan slapen. Voor sommige is dit misschien geen verassing, die weten dat ik op de gekste plekken in de gekste houdingen in slaap kan vallen. Zo heb ik dus ook het geluk dat ik ook prima in het vliegtuig kan slapen. Dat afwisselen met films kijken, muziek luisteren, zeeslag spelen, lezen en eten (ook geen verassing) en de tijd vliegt voorbij, letterlijk en figuurlijk.
Maar nu beginnen we bij het beginnen. Vrijdag 5 augustus, mijn werk stond om half 7. Waarom ik hem had gezet weet ik eigenlijk ook niet. Want rond zo'n half 6 was ik toch al klaar wakker, en voelde ik me na 4 uur slaap toch heel erg fit. De adrenaline en de zenuwen deden hun werk. Nadat ik de allerlaatste dingen had ingepakt, kwam het eerste afscheid; de honden. En dan te bedenken dat ik een paar maanden het hardste riep dat ik geen hond wilde, en dat ik het niet leuk zou vinden en er niet naar om zou kijken. Ik ga ze toch wel missen.
Daarna naar Schiphol, en hoe dichterbij we kwamen hoe meer ik de spanning voelde. Ik ben nog wat gaan drinken met m'n ouders en toen was het tijd om de rest van de groep op te gaan zoeken. Nadat de hele groep compleet was, werd geroepen dat we afscheid moesten nemen. Vroeger als klein kind moest je huilen als je naar de opvang werd gebracht en papa en mama liepen na het zwaaien weg. Dat was erg, hoe durfde ze me alleen te laten?! Maar dit vond ik erger, nu was ik degene die weg moest lopen naar de gate, die zwaaide, het enige wat het zelfde was waren de hoeveelheid tranen. Maar zodra ik de tickets in mijn handen kreeg, sloeg dat gevoel om. Binnen 24 uur zou ik in de Filipijnen zitten!
De eerste vlucht ging prima, niet te veel turbulentie en ik zat bij het raam dus ik kon daar tegen aan gaan zitten. Toen ik het menu kreeg schrok ik wel. Ik zag lasagne of kip met aardappelpuree en groente. Dat tweede zou ik normaal gesproken lekker vinden, maar ik kreeg een verschrikkelijke flashback naar 2 jaar geleden toen ik in het vliegtuig naar Zuid-Afrika zat. Toen kregen we precies hetzelfde gerecht. Ik had de kip toen voor het laatste bewaard, het lekkerste bewaar je voor t laatste, echter leverde de kip mij toen de tijd kotsneigingen op. Maar gelukkig stond er ook nog rijst met varken en broccoli op de kaart, t viel prima te eten. De andere 2 maaltijden niet, die heb ik grotendeels laten staan.
En toen was het zo ver! Na een overstap op Hong Kong moesten we nog 2,5 uur vliegen naar de Filipijnen. En zodra we gingen landen, was ook Cebu City in zicht. Vanuit het vliegtuig zagen we de slechte huizen al. Ik keek m'n ogen al uit. Nadat we waren geland, de backpacks hadden, en een stempel hadden gekregen in ons paspoort, gingen we naar buiten. Waar we al gelijk te voelen kregen hoe de temperatuur hier is: WARM! En toen zagen we onze plaatselijke expeditiebegeleidster, Christine. Die helemaal begon te stralen en te zwaaien toen ze ons zag. Voor ons alle 16 had ze een literfles water meegenomen, en ze stond er ook als sinds 10 uur te wachten. Voor de duidelijkheid, wij zouden pas om half 12 landen... (Filipijnse tijd).
Daarna zijn we naar het hostel gereden, onderweg al de meest bizarre dingen gezien. Mannen die tussen 2 reclame borden heel hoog iets ophangen, en zich zelf elke keer met hun eigen touwtje vastknopen aan het volgende stuk. Ook liepen er kinderen op straat met een zakje lijm, dat ze opsnuiven om zichzelf te verdoven, op deze manier voelen ze geen honger. Maar ook al de gave, chaotische manier hebben we al beleefd.
Vanmiddag gaan we naar de tops, een uitkijkpunt over Cebu City. En dan gaan we allemaal vroeg slapen om de jetlag er zo snel mogelijk uit te werken. Liefs
Allereerst wil ik God, m'n ouders, het hiernamaals, of wie er ook verantwoordelijk voor mag zijn, bedanken voor het feit dat ik overal kan slapen. Voor sommige is dit misschien geen verassing, die weten dat ik op de gekste plekken in de gekste houdingen in slaap kan vallen. Zo heb ik dus ook het geluk dat ik ook prima in het vliegtuig kan slapen. Dat afwisselen met films kijken, muziek luisteren, zeeslag spelen, lezen en eten (ook geen verassing) en de tijd vliegt voorbij, letterlijk en figuurlijk.
Maar nu beginnen we bij het beginnen. Vrijdag 5 augustus, mijn werk stond om half 7. Waarom ik hem had gezet weet ik eigenlijk ook niet. Want rond zo'n half 6 was ik toch al klaar wakker, en voelde ik me na 4 uur slaap toch heel erg fit. De adrenaline en de zenuwen deden hun werk. Nadat ik de allerlaatste dingen had ingepakt, kwam het eerste afscheid; de honden. En dan te bedenken dat ik een paar maanden het hardste riep dat ik geen hond wilde, en dat ik het niet leuk zou vinden en er niet naar om zou kijken. Ik ga ze toch wel missen.
Daarna naar Schiphol, en hoe dichterbij we kwamen hoe meer ik de spanning voelde. Ik ben nog wat gaan drinken met m'n ouders en toen was het tijd om de rest van de groep op te gaan zoeken. Nadat de hele groep compleet was, werd geroepen dat we afscheid moesten nemen. Vroeger als klein kind moest je huilen als je naar de opvang werd gebracht en papa en mama liepen na het zwaaien weg. Dat was erg, hoe durfde ze me alleen te laten?! Maar dit vond ik erger, nu was ik degene die weg moest lopen naar de gate, die zwaaide, het enige wat het zelfde was waren de hoeveelheid tranen. Maar zodra ik de tickets in mijn handen kreeg, sloeg dat gevoel om. Binnen 24 uur zou ik in de Filipijnen zitten!
De eerste vlucht ging prima, niet te veel turbulentie en ik zat bij het raam dus ik kon daar tegen aan gaan zitten. Toen ik het menu kreeg schrok ik wel. Ik zag lasagne of kip met aardappelpuree en groente. Dat tweede zou ik normaal gesproken lekker vinden, maar ik kreeg een verschrikkelijke flashback naar 2 jaar geleden toen ik in het vliegtuig naar Zuid-Afrika zat. Toen kregen we precies hetzelfde gerecht. Ik had de kip toen voor het laatste bewaard, het lekkerste bewaar je voor t laatste, echter leverde de kip mij toen de tijd kotsneigingen op. Maar gelukkig stond er ook nog rijst met varken en broccoli op de kaart, t viel prima te eten. De andere 2 maaltijden niet, die heb ik grotendeels laten staan.
En toen was het zo ver! Na een overstap op Hong Kong moesten we nog 2,5 uur vliegen naar de Filipijnen. En zodra we gingen landen, was ook Cebu City in zicht. Vanuit het vliegtuig zagen we de slechte huizen al. Ik keek m'n ogen al uit. Nadat we waren geland, de backpacks hadden, en een stempel hadden gekregen in ons paspoort, gingen we naar buiten. Waar we al gelijk te voelen kregen hoe de temperatuur hier is: WARM! En toen zagen we onze plaatselijke expeditiebegeleidster, Christine. Die helemaal begon te stralen en te zwaaien toen ze ons zag. Voor ons alle 16 had ze een literfles water meegenomen, en ze stond er ook als sinds 10 uur te wachten. Voor de duidelijkheid, wij zouden pas om half 12 landen... (Filipijnse tijd).
Daarna zijn we naar het hostel gereden, onderweg al de meest bizarre dingen gezien. Mannen die tussen 2 reclame borden heel hoog iets ophangen, en zich zelf elke keer met hun eigen touwtje vastknopen aan het volgende stuk. Ook liepen er kinderen op straat met een zakje lijm, dat ze opsnuiven om zichzelf te verdoven, op deze manier voelen ze geen honger. Maar ook al de gave, chaotische manier hebben we al beleefd.
Vanmiddag gaan we naar de tops, een uitkijkpunt over Cebu City. En dan gaan we allemaal vroeg slapen om de jetlag er zo snel mogelijk uit te werken. Liefs
Spannend allemaal lieverd, doe voorzichtig en pas goed op jezelf. Ik wil je straks gewoon weer aan me eettafel in die heerlijke stoel inslaap zien vallen. Je wordt door deze indrukken wel even met 2 beentjes/voetjes op de grond gezet. Niet dat jij dat nodig hebt, maar zo zie je maar hoe goed wij het hebben en hoe zielig die kindertjes daar zijn. Kan niet wachten om je volgende verslag te lezen. Dikke kussen van ons.