Een geweldige dag 2
7 augustus 2016 - Cebu City, Filipijnen
Maayong gabii! (Good evening)
Het plan was om, om de dag een verhaal te gaan schrijven, maar vandaag hebben we zo ontzettend veel meegemaakt. Als ik het verhaal van vandaag bij het verhaal van morgen moet schrijven, dan wordt het veel te lang.
Afgelopen nacht was onze eerste nacht, ik was heel erg moe dus om 21:00 uur ging ik al slapen. Maar helaas was de jetlag het daar niet mee eens, en maakte me om 3 uur wakker. Maar dan ook echt klaar wakker, helemaal klam want de airco stond uit, en met honger. Ik was niet de enige, zo'n beetje de hele groep werd rond 3 uur wakker, ook met honger. De jetlag heeft ons nu nog in zijn greep, maar hopelijk verslaan we hem de komende nacht.
'S ochtends stond een heerlijk ontbijt op ons te wachten; pannenkoeken. Op dat moment dacht ik nog "puh wat nou in de Filipijnen eet je alleen maar rijst" want de avond ervoor hadden we pasta. Maar die gedachte was ik 's middags al weer kwijt, maar daar kom ik zo op terug.
Daarna kwam Joey, een ontzettend aardige man. Hij was de hele dag onze gids en heeft ons Cebu City laten zien. We begonnen de dag in ons hostel met de Filipijnse versie van hoofd, schouders, knie en teen. We gaan dat liedje morgen in het Filipijns met de dansjes doen voor de kinderen van ons eerste project. Daarna waren de busjes er en zijn we gaan rijden. Als eerst gingen we naar een markt, van alles gezien. Door de straten van de markt reed ook nog van alles aan verkeer. Je hebt ogen te weinig om alles te zien en in je op te nemen. Bij die markt kwamen we een groep kleine kinderen tegen, die niet gingen bedelen, maar ons heel interessant vonden omdat we blank zijn. Toen we verder liepen en weer stil gingen staan stond er een klein jongetje met een bakje achter me. Ik had het zelf niet door, dus iemand zei dat hij daar stond en ik op mijn spullen moest letten (de kinderen hier kunnen zich heel onschuldig voordoen, terwijl een vriendje van ze je stiekem beroofd). Maar hij deed niks, hii bleef staan en ons met grote ogen aankijken, toen we beter kijken zagen we de inhoud van het bakje; muizen... Hij stond achter mij, maar toen ik dat zag stond hij opeens heel erg ver bij me vandaan. Joey begon met het kindje te praten, hij vertaalde voor ons dat het een "special kid" was. Een kind met een geestelijk of lichamelijke handicap. In het geval van dit jochie een geestelijke. Vol trots vertelde hij dat hij de muizen tam wilde maken, vol verdriet moet ik jullie vertellen dat hem dat niet meer gaat lukken. Net zoals in Nederland hebben de kinderen hier ook heel goed door wanneer een kind "special" is. Dit jochie was ook het slachtoffer van pesterijen. Een ander jongetje kwam naar hem toe, en sloeg het bakje met muizen uit het kind zijn handen. De muizen kwamen op de grond terecht, maar dat was nog niet alles. Hij pakte de muizen 1 voor 1 op, en gooide ze weg de lucht in. Ik heb niet gekeken maar ik kan ook zo wel zeggen dat die muizen dood zijn. Het gepeste kind keek heel droevig maar gaf verder geen kik, ook niet toen hij werd geslagen. En daar staan wij dan, machteloos, zo machteloos. De pester zou ons niet verstaan, je weet niet of dit de cultuur is, en ook al zeg je er wat van zodra wij er niet meer zijn gaat alles weer door. Dus volledig machteloos hebben we met open mond staan staren naar het tafereel. Vol medelijden met het jongetje, hopend dat hij nieuwe muizen vindt. De politie die daar stond is wel achter de pester aangegaan, achteraf kregen we te horen dat dat alleen gebeurde omdat wij als blanken, daarbij stonden.
Maar goed de tour ging door, we hebben verschillende kerken en monumenten gezien. Alles was prachtig, maar alle verhalen erbij weet ik echt niet meer. Alles was zo langdradig en er was zoveel meer te zien. Dus ik verloor m'n aandacht en heb alles om me heen aandachtig zitten bestuderen. Tijdens de tour kregen we een rijstencake en een rijstenkoekje. Hier kwam het "oh, in de Filipijnen eet je wel alleen maar rijst" moment. Vooral het cakeje was erg lekker.
Daarna zijn we doorgereden naar de tops, gister is dat niet doorgegaan omdat het te bewolkt was. Nu was het prima weer. En het uitzicht over heel Cebu was ontzettend gaaf.
Vervolgens zijn we doorgegaan naar een soort buiten restaurant. Waar we niet de lekkerste, maar wel de meest bijzonder BBQ hebben gehad. Ik heb normale kip, kippenlever en kippendarm gehad. Ik kan zeggen dat ik de kippenlever niet echt lekker vond. Dat wist ik al van Afrika maar wilde het toch wel weer proberen. De darm was nog lekker ook, maar het was het idee en de structuur dat er toch wel voor zorgde dat ik moest kokhalsen. Maar de smaak was echt goed.
En toen zijn we naar huis gegaan, al wetend wat ons te wachten stond. De balut... Dat is een eendenembryo van 3 weken die ze hier als een delicatesse beschouwen. Het ei wordt gekookt. En ja, je kan het kuiken zien zitten. Ik heb me vorige week bij een vriendin thuis, met haar vader en broertje voorbereid door allemaal filmpjes te kijken op youtube. Dus ik was er klaar voor, dacht ik... We hebben de balut gekocht en op straat voor ons hostel opgegeten. Je begint met het bovenste stukje eraf te halen, dan doe je een beetje zout en vinegar erop. En dan drink je de vloeistof eruit, verder nog niks. Alleen dit al was hartstikke vies. En dan moet je het ei nog. We moesten hem verder pellen, en dan heb je het in je hand. Ik wilde hem in 1 keer in m'n mond doen zodat ik niks zou zien, maar daarvoor is het te groot. Dus dat werd happen, we telde met z'n alle af en namen de hap. Ik heb nog nooit zo iets vies gegeten. Met heel veel gekokhals, cola, tranen in m'n ogen en nog meer gezweet dan dat ik al deed, heb ik het doorgeslikt gekregen. Ik ben ook nog nooit zo trots op mezelf geweest. Het eiwit heb ik niet meer opgegeten, het kuiken was binnen. En ik kon echt niet meer.
En dat was onze eerste echte dag, nu al vol met ervaringen, verhalen, foto's, geuren, smaken en geluiden. Ik heb het ontzettend naar m'n zin. Ik probeer alles wat ik zie en voel zo goed mogelijk te beschrijven, maar dat is bijna niet te doen.
~ Ik tintel van leven, al draaiend om de zon, zou willen dat wat ik voel, ook in woorden delen kon ~ lief leven
Tot morgen!
Het plan was om, om de dag een verhaal te gaan schrijven, maar vandaag hebben we zo ontzettend veel meegemaakt. Als ik het verhaal van vandaag bij het verhaal van morgen moet schrijven, dan wordt het veel te lang.
Afgelopen nacht was onze eerste nacht, ik was heel erg moe dus om 21:00 uur ging ik al slapen. Maar helaas was de jetlag het daar niet mee eens, en maakte me om 3 uur wakker. Maar dan ook echt klaar wakker, helemaal klam want de airco stond uit, en met honger. Ik was niet de enige, zo'n beetje de hele groep werd rond 3 uur wakker, ook met honger. De jetlag heeft ons nu nog in zijn greep, maar hopelijk verslaan we hem de komende nacht.
'S ochtends stond een heerlijk ontbijt op ons te wachten; pannenkoeken. Op dat moment dacht ik nog "puh wat nou in de Filipijnen eet je alleen maar rijst" want de avond ervoor hadden we pasta. Maar die gedachte was ik 's middags al weer kwijt, maar daar kom ik zo op terug.
Daarna kwam Joey, een ontzettend aardige man. Hij was de hele dag onze gids en heeft ons Cebu City laten zien. We begonnen de dag in ons hostel met de Filipijnse versie van hoofd, schouders, knie en teen. We gaan dat liedje morgen in het Filipijns met de dansjes doen voor de kinderen van ons eerste project. Daarna waren de busjes er en zijn we gaan rijden. Als eerst gingen we naar een markt, van alles gezien. Door de straten van de markt reed ook nog van alles aan verkeer. Je hebt ogen te weinig om alles te zien en in je op te nemen. Bij die markt kwamen we een groep kleine kinderen tegen, die niet gingen bedelen, maar ons heel interessant vonden omdat we blank zijn. Toen we verder liepen en weer stil gingen staan stond er een klein jongetje met een bakje achter me. Ik had het zelf niet door, dus iemand zei dat hij daar stond en ik op mijn spullen moest letten (de kinderen hier kunnen zich heel onschuldig voordoen, terwijl een vriendje van ze je stiekem beroofd). Maar hij deed niks, hii bleef staan en ons met grote ogen aankijken, toen we beter kijken zagen we de inhoud van het bakje; muizen... Hij stond achter mij, maar toen ik dat zag stond hij opeens heel erg ver bij me vandaan. Joey begon met het kindje te praten, hij vertaalde voor ons dat het een "special kid" was. Een kind met een geestelijk of lichamelijke handicap. In het geval van dit jochie een geestelijke. Vol trots vertelde hij dat hij de muizen tam wilde maken, vol verdriet moet ik jullie vertellen dat hem dat niet meer gaat lukken. Net zoals in Nederland hebben de kinderen hier ook heel goed door wanneer een kind "special" is. Dit jochie was ook het slachtoffer van pesterijen. Een ander jongetje kwam naar hem toe, en sloeg het bakje met muizen uit het kind zijn handen. De muizen kwamen op de grond terecht, maar dat was nog niet alles. Hij pakte de muizen 1 voor 1 op, en gooide ze weg de lucht in. Ik heb niet gekeken maar ik kan ook zo wel zeggen dat die muizen dood zijn. Het gepeste kind keek heel droevig maar gaf verder geen kik, ook niet toen hij werd geslagen. En daar staan wij dan, machteloos, zo machteloos. De pester zou ons niet verstaan, je weet niet of dit de cultuur is, en ook al zeg je er wat van zodra wij er niet meer zijn gaat alles weer door. Dus volledig machteloos hebben we met open mond staan staren naar het tafereel. Vol medelijden met het jongetje, hopend dat hij nieuwe muizen vindt. De politie die daar stond is wel achter de pester aangegaan, achteraf kregen we te horen dat dat alleen gebeurde omdat wij als blanken, daarbij stonden.
Maar goed de tour ging door, we hebben verschillende kerken en monumenten gezien. Alles was prachtig, maar alle verhalen erbij weet ik echt niet meer. Alles was zo langdradig en er was zoveel meer te zien. Dus ik verloor m'n aandacht en heb alles om me heen aandachtig zitten bestuderen. Tijdens de tour kregen we een rijstencake en een rijstenkoekje. Hier kwam het "oh, in de Filipijnen eet je wel alleen maar rijst" moment. Vooral het cakeje was erg lekker.
Daarna zijn we doorgereden naar de tops, gister is dat niet doorgegaan omdat het te bewolkt was. Nu was het prima weer. En het uitzicht over heel Cebu was ontzettend gaaf.
Vervolgens zijn we doorgegaan naar een soort buiten restaurant. Waar we niet de lekkerste, maar wel de meest bijzonder BBQ hebben gehad. Ik heb normale kip, kippenlever en kippendarm gehad. Ik kan zeggen dat ik de kippenlever niet echt lekker vond. Dat wist ik al van Afrika maar wilde het toch wel weer proberen. De darm was nog lekker ook, maar het was het idee en de structuur dat er toch wel voor zorgde dat ik moest kokhalsen. Maar de smaak was echt goed.
En toen zijn we naar huis gegaan, al wetend wat ons te wachten stond. De balut... Dat is een eendenembryo van 3 weken die ze hier als een delicatesse beschouwen. Het ei wordt gekookt. En ja, je kan het kuiken zien zitten. Ik heb me vorige week bij een vriendin thuis, met haar vader en broertje voorbereid door allemaal filmpjes te kijken op youtube. Dus ik was er klaar voor, dacht ik... We hebben de balut gekocht en op straat voor ons hostel opgegeten. Je begint met het bovenste stukje eraf te halen, dan doe je een beetje zout en vinegar erop. En dan drink je de vloeistof eruit, verder nog niks. Alleen dit al was hartstikke vies. En dan moet je het ei nog. We moesten hem verder pellen, en dan heb je het in je hand. Ik wilde hem in 1 keer in m'n mond doen zodat ik niks zou zien, maar daarvoor is het te groot. Dus dat werd happen, we telde met z'n alle af en namen de hap. Ik heb nog nooit zo iets vies gegeten. Met heel veel gekokhals, cola, tranen in m'n ogen en nog meer gezweet dan dat ik al deed, heb ik het doorgeslikt gekregen. Ik ben ook nog nooit zo trots op mezelf geweest. Het eiwit heb ik niet meer opgegeten, het kuiken was binnen. En ik kon echt niet meer.
En dat was onze eerste echte dag, nu al vol met ervaringen, verhalen, foto's, geuren, smaken en geluiden. Ik heb het ontzettend naar m'n zin. Ik probeer alles wat ik zie en voel zo goed mogelijk te beschrijven, maar dat is bijna niet te doen.
~ Ik tintel van leven, al draaiend om de zon, zou willen dat wat ik voel, ook in woorden delen kon ~ lief leven
Tot morgen!
Ik lees je verhalen met veel plezier. En de foto's erbij maken het nog mooier.