De laatste dagen
18 augustus 2016 - Cebu City, Filipijnen
Hoihoi,
Dinsdag heb ik een dagje schrijven overgeslagen. Want helaas ben ik ziek geworden, ik heb ontzettende keelpijn, hoofdpijn, spierpijn. Ik heb ook wat verhoging, dus ja ik ben heel zielig.
Gelukkig voelde ik me wel pas dinsdagavond echt beroerd zodat ik wel mee kon naar ons laatste project. We zijn naar het little lambs centre gegaan, hier zitten allemaal geestelijke gehandicapten. Er is een beneden verdieping, hier zijn de kinderen nog wel mobiel. En er is een bovenverdieping, hier liggen kinderen die niet meer kunnen lopen en allemaal vergroeiingen hebben. Er liggen hier volwassenen van 25 jaar, terwijl ze eruit zien als 5. Het was best heftig om te zien, ik had er ook wel moeite mee omdat ik zelf ook geen idee heb hoe ik met deze mensen om moet gaan. Terwijl het bij de meeste leek alsof ze het dagelijks doen, stond ik samen met Bregje maar een beetje aan de zijkant toe te staren. We vonden het heel lastig dat de kinderen niet aan konden geven wat ze wilde en aan het gillen waren. Sommige zien er ook eng uit, een schuldgevoel overspoelde ons wel. We besefte dat dit ook gewoon mensen zijn, en ze waren heel lief, maar op 1 of andere manier ging het bij ons niet zo vanzelfsprekend als bij de andere. We zijn met de kinderen van beneden naar een zwembad gegaan, Vanessa ging ook mee. Vanessa is een meisje van 1 jaar, dat normaal is. Haar broer is geestelijk gehandicapt en zit beneden, hun moeder zit in de gevangenis wegens drugs. Ik weet niet of jullie het weten, maar in de Filipijnen worden drugs niet gewaardeerd, en zijn de straffen hoog. Het was een ontzettend lief meisje, ik zou der met alle liefde mee naar huis nemen. Omdat er te weinig mensen en te weinig personeel is, zit ze meestal in haar bed. Ze kon als ik haar handjes vast hield wel al lopen, maar dat kan dus ook niet met haar geoefend worden. Ik snap zelf dat het fijn is dat ze bij haar broer in de buurt is, maar als er aan het kind zelf wordt gedacht, dan is een ander tehuis voor haar veel beter. Een tehuis waar niet alle aandacht opgaat naar geestelijke gehandicapten, en waar zij zich kan ontwikkelen als een normale 1-jarige. Als iemand de behoefte voelt om een Filipijns kind te hebben, je kan haar adopteren! Ik heb grotendeels van de dag met haar gezwommen en gespeeld, omdat ik met baby's wel weet om te gaan en dan veel relaxter ben. Waar ze in het begin een beetje huilerig was, was ze na een tijdje aan het brabbelen, aan het lachen en legde ze haar hoofdje op me neer wanneer ze moe was. De liefde en aandacht die ze die ene dag kon krijgen, heeft ze ook zeker niet links laten liggen. Een foto van haar mag ik er helaas niet opzetten, dus die hou ik lekker voor mezelf . En toen zijn we naar huis gegaan en werd ik dus niet lekker, ik heb heel veel geslapen. Het enige positieve is dat we alle drukke dagen achter ons hebben liggen, en dat de komende dagen een stuk rustiger zijn
Woensdag: 's ochtends voelde ik me nog slechter dan de avond ervoor. We moesten vroeg opstaan en 4 uur lang rijden. Dat valt hier best wel te doen omdat je van alles ziet, de straat en de mensen en anders de prachtige natuur. En toen kwamen we aan bij de walvishaaien, we zouden een half uur lang met ze gaan zwemmen. En die beesten zijn groot!!! We kregen eerst nog een hele voorlichting dat je die beesten niet aan mag raken, maar toen kwam er eentje op mij af gezwommen en raakte mij aan. Dat was toch best wel eng, ze eten alleen plankton en kleine visjes. Maar zo'n beest is rond de 15 meter en 35 ton, en die komt dan gezellig even bij je gedag zeggen. Ik was er ook heel snel weer klaar mee, ik vond die beesten een beetje eng en begon me weer zieker te voelen. En helaas ben ik toen ook over m'n nek gegaan, en toen moesten we weer fijn in de auto voor 2 uur. Tijdens die rit heb ik liggen slapen waardoor ik me weer ietsjes beter voelde. Dus ben ik meegegaan naar een hele mooie waterval, het was even verkoelend om er in te zwemmen. We zijn ook met een vlot onder de waterval doorgegaan, en dat deed echt ontzettend veel pijn. En toen was het toch weer teveel voor m'n lichaam, want ik voelde me weer niet goed. Terwijl de rest van de groep ging lopen naar 2 andere watervallen. Ben ik samen met Lucca (Luca en Lucca zijn hier allebei ziek, 't zal wel aan de naam liggen) gebleven bij de eerste waterval. Waar we allebei hebben liggen slapen tot de hele groep er weer was.
De laatste rit van vandaag was naar ons hostel waar we 1 nachtje zouden slapen.
Donderdag;
Over vanochtend heb ik niet zo heel veel te vertellen. Terwijl de rest weer dolfijnen ging spotten en ging snorkelen ben ik ziek in ons hostel gebleven. Iedereen zit wel onder de kwallenbeten, dus die zijn mij wel fijn bespaard gebleven. Eigenlijk zouden we gaan lunchen bij ons hostel waar we deze nacht ook hadden geslapen, maar er is iets fout gegaan met het communiceren. Dus nu eten we bij de mac!! Thuis vind ik daar helemaal niks aan, maar na al het eten van hier verlang ik er wel weer even naar.
Na het eten voelde ik me weer slecht, de paracetemol en ibro nog wat waren uitgewerkt. Dus kreeg ik er gelijk van allebei weer 1. Mijn begeleidster heeft toen even overlegd met de plaatselijke expeditiebegeleidster overlegd, het zou heel goed kunnen dat het een gewone griep is. Maar omdat ik zelf nog nooit een griep op deze manier heb ervaren, en omdat zij ook vinden dat ik het iets heftiger is dan een normale griep, houden we ook rekening met een voorhoofdsholteontsteking of dengue. Gelukkig moet je voor alle 3 hetzelfde doen om er van af te komen. Heel veel drinken, heel veel rust nemen en paracetemol. Als we terug zijn in het hostel krijg ik ook iets in m'n drinken waardoor ik m'n vocht beter vast hou, en ook nog een ander drankje dat zorgt voor een snellere stofwisseling. We doen er op 't moment alles aan om me beter te laten zijn voor het vliegen van morgen. Ik mag zeker niet klagen over de manier waarop mijn begeleiders voor me zorgen, en ook mijn kamergenoten. Het zijn 6 fantastische meiden, de afgelopen 2 weken zijn we heel intensief met elkaar opgetrokken, iedereen die ziek is geweest werd goed verzorgd, we konden alles met elkaar delen. De afgelopen 2 weken zijn we heel erg hecht geworden. Ik heb mijn plek in het vliegtuig ook omgeruild, zodat ik naast 2 van mijn kamergenoten zit, en zodat de andere dicht om me heen zitten. We zitten alle 7 erg op te kijken naar het afscheid van elkaar. Deze vakantie heb ik niet alleen veel Filipijnse vrienden gemaakt, maar ook geweldige Nederlandse vrienden.
Liefs
Dinsdag heb ik een dagje schrijven overgeslagen. Want helaas ben ik ziek geworden, ik heb ontzettende keelpijn, hoofdpijn, spierpijn. Ik heb ook wat verhoging, dus ja ik ben heel zielig.
Gelukkig voelde ik me wel pas dinsdagavond echt beroerd zodat ik wel mee kon naar ons laatste project. We zijn naar het little lambs centre gegaan, hier zitten allemaal geestelijke gehandicapten. Er is een beneden verdieping, hier zijn de kinderen nog wel mobiel. En er is een bovenverdieping, hier liggen kinderen die niet meer kunnen lopen en allemaal vergroeiingen hebben. Er liggen hier volwassenen van 25 jaar, terwijl ze eruit zien als 5. Het was best heftig om te zien, ik had er ook wel moeite mee omdat ik zelf ook geen idee heb hoe ik met deze mensen om moet gaan. Terwijl het bij de meeste leek alsof ze het dagelijks doen, stond ik samen met Bregje maar een beetje aan de zijkant toe te staren. We vonden het heel lastig dat de kinderen niet aan konden geven wat ze wilde en aan het gillen waren. Sommige zien er ook eng uit, een schuldgevoel overspoelde ons wel. We besefte dat dit ook gewoon mensen zijn, en ze waren heel lief, maar op 1 of andere manier ging het bij ons niet zo vanzelfsprekend als bij de andere. We zijn met de kinderen van beneden naar een zwembad gegaan, Vanessa ging ook mee. Vanessa is een meisje van 1 jaar, dat normaal is. Haar broer is geestelijk gehandicapt en zit beneden, hun moeder zit in de gevangenis wegens drugs. Ik weet niet of jullie het weten, maar in de Filipijnen worden drugs niet gewaardeerd, en zijn de straffen hoog. Het was een ontzettend lief meisje, ik zou der met alle liefde mee naar huis nemen. Omdat er te weinig mensen en te weinig personeel is, zit ze meestal in haar bed. Ze kon als ik haar handjes vast hield wel al lopen, maar dat kan dus ook niet met haar geoefend worden. Ik snap zelf dat het fijn is dat ze bij haar broer in de buurt is, maar als er aan het kind zelf wordt gedacht, dan is een ander tehuis voor haar veel beter. Een tehuis waar niet alle aandacht opgaat naar geestelijke gehandicapten, en waar zij zich kan ontwikkelen als een normale 1-jarige. Als iemand de behoefte voelt om een Filipijns kind te hebben, je kan haar adopteren! Ik heb grotendeels van de dag met haar gezwommen en gespeeld, omdat ik met baby's wel weet om te gaan en dan veel relaxter ben. Waar ze in het begin een beetje huilerig was, was ze na een tijdje aan het brabbelen, aan het lachen en legde ze haar hoofdje op me neer wanneer ze moe was. De liefde en aandacht die ze die ene dag kon krijgen, heeft ze ook zeker niet links laten liggen. Een foto van haar mag ik er helaas niet opzetten, dus die hou ik lekker voor mezelf . En toen zijn we naar huis gegaan en werd ik dus niet lekker, ik heb heel veel geslapen. Het enige positieve is dat we alle drukke dagen achter ons hebben liggen, en dat de komende dagen een stuk rustiger zijn
Woensdag: 's ochtends voelde ik me nog slechter dan de avond ervoor. We moesten vroeg opstaan en 4 uur lang rijden. Dat valt hier best wel te doen omdat je van alles ziet, de straat en de mensen en anders de prachtige natuur. En toen kwamen we aan bij de walvishaaien, we zouden een half uur lang met ze gaan zwemmen. En die beesten zijn groot!!! We kregen eerst nog een hele voorlichting dat je die beesten niet aan mag raken, maar toen kwam er eentje op mij af gezwommen en raakte mij aan. Dat was toch best wel eng, ze eten alleen plankton en kleine visjes. Maar zo'n beest is rond de 15 meter en 35 ton, en die komt dan gezellig even bij je gedag zeggen. Ik was er ook heel snel weer klaar mee, ik vond die beesten een beetje eng en begon me weer zieker te voelen. En helaas ben ik toen ook over m'n nek gegaan, en toen moesten we weer fijn in de auto voor 2 uur. Tijdens die rit heb ik liggen slapen waardoor ik me weer ietsjes beter voelde. Dus ben ik meegegaan naar een hele mooie waterval, het was even verkoelend om er in te zwemmen. We zijn ook met een vlot onder de waterval doorgegaan, en dat deed echt ontzettend veel pijn. En toen was het toch weer teveel voor m'n lichaam, want ik voelde me weer niet goed. Terwijl de rest van de groep ging lopen naar 2 andere watervallen. Ben ik samen met Lucca (Luca en Lucca zijn hier allebei ziek, 't zal wel aan de naam liggen) gebleven bij de eerste waterval. Waar we allebei hebben liggen slapen tot de hele groep er weer was.
De laatste rit van vandaag was naar ons hostel waar we 1 nachtje zouden slapen.
Donderdag;
Over vanochtend heb ik niet zo heel veel te vertellen. Terwijl de rest weer dolfijnen ging spotten en ging snorkelen ben ik ziek in ons hostel gebleven. Iedereen zit wel onder de kwallenbeten, dus die zijn mij wel fijn bespaard gebleven. Eigenlijk zouden we gaan lunchen bij ons hostel waar we deze nacht ook hadden geslapen, maar er is iets fout gegaan met het communiceren. Dus nu eten we bij de mac!! Thuis vind ik daar helemaal niks aan, maar na al het eten van hier verlang ik er wel weer even naar.
Na het eten voelde ik me weer slecht, de paracetemol en ibro nog wat waren uitgewerkt. Dus kreeg ik er gelijk van allebei weer 1. Mijn begeleidster heeft toen even overlegd met de plaatselijke expeditiebegeleidster overlegd, het zou heel goed kunnen dat het een gewone griep is. Maar omdat ik zelf nog nooit een griep op deze manier heb ervaren, en omdat zij ook vinden dat ik het iets heftiger is dan een normale griep, houden we ook rekening met een voorhoofdsholteontsteking of dengue. Gelukkig moet je voor alle 3 hetzelfde doen om er van af te komen. Heel veel drinken, heel veel rust nemen en paracetemol. Als we terug zijn in het hostel krijg ik ook iets in m'n drinken waardoor ik m'n vocht beter vast hou, en ook nog een ander drankje dat zorgt voor een snellere stofwisseling. We doen er op 't moment alles aan om me beter te laten zijn voor het vliegen van morgen. Ik mag zeker niet klagen over de manier waarop mijn begeleiders voor me zorgen, en ook mijn kamergenoten. Het zijn 6 fantastische meiden, de afgelopen 2 weken zijn we heel intensief met elkaar opgetrokken, iedereen die ziek is geweest werd goed verzorgd, we konden alles met elkaar delen. De afgelopen 2 weken zijn we heel erg hecht geworden. Ik heb mijn plek in het vliegtuig ook omgeruild, zodat ik naast 2 van mijn kamergenoten zit, en zodat de andere dicht om me heen zitten. We zitten alle 7 erg op te kijken naar het afscheid van elkaar. Deze vakantie heb ik niet alleen veel Filipijnse vrienden gemaakt, maar ook geweldige Nederlandse vrienden.
Liefs
Ondanks dat je ziek bent heb je toch nog een hele leuke blog geschreven.
Leuk dat je zoveel nieuwe vriendinnen hebt gekregen. deze mooie ervaring van deze reis heb je net deze meiden gedeeld.
nog even en dan kan ik je weer in mijn armen sluiten.
Kus mam